Na de vorige blog ben ik toch niet aan een powernap begonnen, een bezoekje aan nu.nl bracht mij op andere gedachten. In Utrecht was de Tour van start en de Nederlanders waren goed bezig, 6 man bij de eerste 10. Ik heb de finish van Dumoulin nog mee gekregen maar daarna moesten we toch echt het vliegtuig in. Een lekkere nachtvlucht met een overgevend kind achter ons en twee stoelen verderop een huilende baby. Een geluk bij een ongeluk, we waren ruim een half uur sneller over dan gepland.

De grensovergang bij de douane ging zonder problemen en redelijk snel. Daarna koffer ophalen en kwam de klemmende vraag: “anything to declare”. Ik dacht, laat ik maar vragen of snoep ook mag. Dat mocht wel en we konden zonder verdere controle door lopen. In het vliegtuig hadden we wel alvast een zak vol honingdrop opgegeten, omdat honingproducten het land niet in mogen, behalve als ze al in de menselijk maag zitten.

Vervolgens de auto ophalen. Daar kwamen we er achter wat het probleem met de auto was. Er waren geen 8-zitters, en wij waren niet de eerste gasten met dat probleem. Ervaren wereldreizigers als wij zijn kunnen wij dit soort uitdagingen probleemloos aan. De truck is het probleem laten waar het is, bij de dame achter de balie. Ten tweede het probleem groter maken dan het is, door gewoon te blijven staan en wachten op een oplossing de rij achter ons slinkt niet en vergoot het probleem voor de dame achter de balie. Wij hebben alle tijd, in dit geval was dat ook zo omdat de winkels op zondagochtend pas om 8 uur open gaan en het was pas 6 uur. Na dik een uur was de oplossing daar: een 12-zitter voor een dag. We mochten hem ook wel voor de hele 2 weken huren, voor de prijs van een 8-zitter. Dat aanbod hebben we geaccepteerd. We hebben nu zeeën van ruimte in de auto, ruimte die we ook echt nodig hebben.

Op naar het winkelcentrum en even wennen aan het links rijden en aan het rijden in de Toyota bus. Daar bijna alles gekocht wat er op de boodschappenlijsten stond. Alleen de 6-persoons tenten waren uitverkocht. Silke zag 2-persoons tentjes liggen en vond 3 keer 2 genoeg slaapruimte geven. Dat klopt ook wel, maar Susan zag problemen om daar ons opblaas bed in te krijgen. In een volgende winkel, de grote W, waren de 6-persoons tenten ook uitverkocht, maar hadden ze wel 4-persoonstenten liggen. Daar hebben we er 2 van gekocht. Na het eerste ontbijt in Australië op de parkeerplek van het winkelcentrum konden we op zoek naar onze eerste campsite .

Op zich niet heel lastig, een keertje links en dan een keertje rechts en dan na 3 kwartier rijden is d camping aan de linker kant. Maar na 40 uur reizen met ondertussen hooguit 6 uur slaap was het wel fijn dat we lucifers hadden gekocht. Met twee stokjes tussen mijn ogen voorkwam ik dat ik in slaap viel en terwijl de rest lag te tukken reden we met een uiterst veilige snelheid van nog geen 80 Km/uur over de Stuart Highway. Na toch een broodnodige powernap onderweg en een sterke bak koffie kwamen we zo rond de middag aan op de camping en kon het grote kampeeravontuur beginnen.

Inmiddels is het twee dagen later, twee dagen geleden was de batterij op en sinds kort hebben we eindelijk een werkende adapter voor Australië. De wereldstekker die we mee hadden paste voor geen mogelijkheid, blijkbaar hoort Australië niet tot het wereldbereik van de wereldstekker.

Gisteren (6 juli) zijn we een rondje door het national park van Litchfield gereden en een paar stops gemaakt. Maar eerst ontbijten bij de BBQ, met worstjes en gebakken ei. Kwam er een man aan met een grote plastic zak vol afval, dacht ik. Hij vroeg of wij nog wat nodig hadden, dat konden we dan wel krijgen. Soep, insektenspray, WC-papier, blikgroentje, een drup afwasmiddel, aluminium papier en nog wat meer spullen. Daarna kwam zijn vrouw er aan met twee kussens, die kregen we ook. Zij hadden hun vakantie er op zitten en vlogen weer naar huis, al die spullen konden toch niet mee in het vliegtuig. Zo werkt dat hier dus, je laat alles wat je niet mee kan nemen achter voor mede reizigers. Over twee weken gaan wij dat ook doen, omdat we de stoelen en tafel bij lange na niet in het vliegtuig gaan krijgen.

Na het ontbijt dus Litchfield in. De eerste stop bij termieten bulten en de tweede bij een waterval. Bij die eerste stop kreeg ik de bus niet meer aan de praat en moesten de kinderen even duwen, niet dat het veel hielp. Een automaat kan je niet aanduwen. Ik dacht dat de accu leeg was, probeerde nog eens te starten en toen sloeg de auto wel aan, Susan had al wel een Aussie gevraagd om startkabels. Die waren gelukkig niet nodig. Vandaag ben ik er achter gekomen wat ik verkeerd deed, je kan de bus niet starten als de automaat in Drive staat. Het zwemmen bij de waterval was hartstikke leuk, lekker koud water, heerlijk met dat warme weer.

Bij de tent avondeten op tijd naar bed, we hebben nog geen elektriciteit en dus ook geen licht. Met als gevolg dat we maar naar bed gaan zodra het donker wordt en als het licht is gaan we er uit. Dan is het half 7, dat weten we omdat zo laat naar buiten liepen bij het vliegveld in Darwin en toen werd het net licht. Vanmorgen er dus uit en de boel inpakken. Terwijl Fardau en Silke de schaarse shampoo op aan het maken waren onder de douche konden wij met de heren de tent afbreken, opvouwen en in auto leggen en de rest inpakken, daarna ontbijt. Echt wel fijn dat we een grotere auto hebben, alles past er ruim in en zo hoef ik niet te passen en meten. De kinderen hebben 8 zitplaatsen over.

Om 9 uur reden we het kampeerterrein af richting Kakadu national park. Naar de volgende kampeerplek voor twee dagen. Na een tochtje van 3 uur, de bus kan moeiteloos 120 km/uur aan met de uitgeslapen chauffeur waren we om iets over 12 over. Tent uitpakken en weer opzetten en daarna boodschappen doen. We hebben nu alleen nog 24/7 Wi-Fi nodig en daar wordt hard aan gewerkt.