Gisteravond toen we aan waren gekomen in Luang Prabang hadden we snel een tuk tuk geregeld naar Thongbay, daar wachtte ons een verassing. Ze hadden min of meer niet op ons gerekend, de geboekte familiekamer was bezet maar ze hadden nog wel twee andere kamers voor één nacht en dan konden we daarna in de familiekamer. Daar had ik geen zin in, ik had me zo verheugd op vijf dagen op eenzelfde plek, lekker inrichten en even niet weer inpakken. Bamboo nest was weliswaar ook vier nachten op dezelfde plek maar daar was geen bamboekast en leefden we uit de rugzak. Ook Susan vond het een slecht plan, ze had alles zo goed geregeld en wou het dan ook zoals afgesproken, Jesse vond het gezeur maar Folkert snapte ons wel. Na enig aandringen konden we toch wel in de familiekamer. Susan heeft alle mailwisselingen uitgeprint en die helpen heel goed in zo een situatie, we zijn wat dat betreft goed voorbereid.

Die avond ging het mis, in de tegenovergelegen oever van de rivier was een karaokebar en daar steeg de feestvreugde gestaag en in hetzelfde tempo werd de volumeknop open gedraaid. Zo rond middernacht ben ik dan ook van aren moede op zoek gegaan naar oordopjes die we zowaar bij ons hebben. Niet dat dit veel hielp, het geluid drong toch nog door tot diep in beider oorschelpen. Middenin de nacht werd ik wakker van Silke, eerst dacht ik dat ze in bed had geplast, dat bleek niet het geval er was een andere boodschap gedaan maar dan wel in een niet zo vast vorm. Haar onder de douche gezet en daarna mocht ze bij mij in bed, ik lag alleen omdat Folkert bij Susan lag. Zo rond een uur of vijf, bij het krieken van de dag zeg maar, kwam ik er achter dat Silke weer wat moeite had gehad met het dichthouden van de sluitspieren. Ik heb haar laten liggen (het was niet veel) en ben zelf op de veranda gaan slapen, nochtans daartoe een poging ondernomen. Na die nachtrust volgde familieberaad, blijven we of niet. Nemen we de gok dat de karaoke bar op midweekse avonden dicht is of vrezen wij elke avond muziek? We hebben het zekere voor het onzekere gekozen en zijn gaan verkassen.

Samen met Susan en de meisjes zijn we Luang Prabang in getrokken om twee familiekamers te bezichtigen die we op internet hadden uitgezocht. Met de shuttle bus van 10:00 uur zijn we naar het centrum gebracht en daar een tuk tuk genomen. We hadden pech, de tuktuk chauffeur kende Luang Prabang niet als ware het zijn broekzak, neen het leek wel een toerist die er voor het eerst rondreed. Hij keek regelmatig met een vragende blik in zijn ogen om of hij zo goed reed. Wij wierpen hem dezelfde vragende blikken terug, een paar keer gestopt om de weg te vragen en uiteindelijk reed hij langs het eerste resort van de twee zonder te stoppen, gelukkig zag ik het wel en riep ‘STOP we zijn er'. De familiekamer aldaar kan voor een familie van 1 kind, maar met zes zou dat nooit wat worden. De tuk tuk weer in en op weg naar de twee locatie, wel even een kaart gevraagd van Luang Prabang met daarop aangegeven waar we heen moesten, het is naast een tempel. Wat op zich niet zo veel zegt want er zijn er hier noch al een aantal tempels te bezichtigen, maar het guesthouse was vernoemd naar een van de grotere dus onze chauffeur wist de weg wel. Verdwalen leek mij ook vrij lastig, het was een kwestie van direct rechtsaf slaan en dan de weg uitrijden tot aan de tempel, bijna het einde van de weg. Dat ging een stuk beter, hoewel we toch moesten vragen waar naast de tempel het gasthuis lag en reden we er weer prompt voorbij, ook nu zag ik het bord op tijd en kon de tuk tuk tot stilstand brengen. Dit leek een betere keuze en zo gingen we weer terug, onze chauffeur wist zeker dat hij Thongbay wel kon vinden, na een laatst are you realy sure en een brede grens van Yes had ik er wel vertrouwen in. We hadden nog een dik half uur de tijd om er te komen, daarna op tijd uit checken, in te pakken en kamer leeg achterlaten. Dat lukte op tijd en daarna herinstalleren. De tutk tuk chauffeur vroeg nog wel of we hem morgen nog nodig hadden, één zo een avontuur leek mij wel mooi genoeg. Ik zei nog tegen Susan dat de man vandaag twee nieuwe plekken heeft geleerd, Susan was wel zeker dat hij het al weer was vergeten en morgen dezelfde fout zou gaan maken. Die man beleefd dus elke dag een soort van groundhog day, gelukkig spelen wij daar niet in mee.

Waar we nu zitten zijn we erg gelukkig en tevreden. Vanavond echt super lekker gegeten. De ene curry was nog lekkerder dan de andere en we hebben de pannen met de vingers leeg gelikt. Wat mij betreft gaan we daar morgen weer eten. Maar nu eerst Fardau naar bed, Silke slaapt al en dan kijken of ze Epke ook laten zien, dat wordt dan 23:30 plaatselijke tijd.

We zijn vandaag in de loop van de dag al heel wat bekenden van eerdere dagen tegen gekomen. In het guesthouse waar we dus niet heen zijn gegaan zitten de Oostenrijkers, in het begin van de middag kwamen we de Ossies tegen op straat, in het restaurant een Nederlands stel die ook in Chiangmai in het riverside guesthouse zaten en onderweg teug van het avondeten het ouder Australische echtpaar van de longboat. Erg gezellig hier, het lijkt wel een klein dorp.

Groeten Jan