Torteguero,

Daar zijn we nu. Nadat we afgelopen nacht hebben geslapen in het avontuurlijke adventure inn in een buitenwijk van de hoofdstad San Jose. Lekker gezwommen, gewieeefieeet, gesport in de gym en gegeten in her restaurant. Daar een praatje gemaakt met een amerikaans gezin met 5 kinderen. De kinderen speelden samen verstoppertje en gingen erna weer zwemmen. Vanmorgen vol goede moed op weg naar de Volcano Paos, een uurtje rijden. Een uurtje klimmen want de vulkaan ligt ruim 2000 meter boven NAP en zo hoog ligt San Jose niet. De vulkaan lag in ruste tussen een dikke haag mist en was met het blote oog niet te ontdekken. We zijn van de weersomstuit omgedraaid en afgedaald, niet helemaal naar San Jose maar richting de Atlantische oceaan naar het nationale park Torteguero.

Een bezoek aan dit park gaat eigenlijk maar om één ding en dat zijn de schildpadden die hier elke nacht eitjes leggen, en echt elke nacht. Hoogtij van dit gebeuren is als de maan helemaal ‘weg’ is. Dat was nu niet het geval. Wel was er een vrouwtjes schildpad die eieren aan het leggen was en dat ritueel hebben wij gezien, Silke zat er met de neus bovenop. We hebben het hoogtepunt gezien dus morgen kunnen we weer weg en dat doen we ook.

Het schildpadden bekijken is een heel ritueel en steekt nauw. Stap één is dat de schildpad aan land moet komen. Omdat de zee haar huis is doet ze dat niet graag en bij het ruiken van onraad (zoals mensen op het strand), gaat ze snel de zee weer in, of komt er helemaal niet uit. Ergo er mogen geen mensenmassa’s op het strand lopen. Stap twee is het graven van een gat om de eitje in te leggen, de schildpad is dan heel alert en vlucht om het minst of geringste de zee weer in. Ergo geen toeristen op het strand. Stap drie is het leggen van de eerste eitjes, de moeder raakt dan langzaam in trance en ‘vergeet’ haar omgeving. Dit is een delicaat moment, zodra de schildpad in trance is kan de toerist toeslaan en komen kijken, daarvoor nog niet. Stap 4 is het leggen van de eitjes in volle trance. Dit is het moment dat de toerist kan en mag kijken en achter de moeder plaats kan nemen om het werpen van de eitjes zelf te zien. Dat is een prachtig gezicht, zo een groot log beest bezig te zien met zijn voortplanting. Stap 5 is het dichten van het gat, de schildpad is nu wel weer uit haar trance maar denkt maar aan één ding: beschermen van haar kroost. Zij graaft zich een slag in de rondte, gooit het gat dicht , doet nog wat camouflage activiteiten en smeert hem dan weer.  Dat is stap 6 en het einde van het legproces.

Vanuit ons perspectief. We hadden om 21:00 uur een afspraak met de gids. Anderhalf uur van te voren avondeten. Gelukkig regenpakken mee, ondanks de sterrenhemel leek er geen vuiltje aan de lucht, onder het motto ‘beter mee verlegen dan om verlegen’ de pakken toch mee genomen. Spijt hadden we niet want om negen uur begon de regen die niet meer ophield. Silke was al gesloopt en kon ik tillen. Achter het strand in de bosjes beschut onder een afdakje wachten op het sein dat een schildpad in trance dreigt te raken en de toerist dus in actie mag komen. Er lopen wel een paar gidsen op het strand die heel voorzichtig zijn. Gelukkig kwam dat signaal vrij snel en konden wij richting strand. Daar kwamen we toevallig een schildpad tegen die met stap 1 bezig was en van schrik terug zee in stoof. Dat, stap 6 de terugtocht, konden we zo mooi meepakken. Voorzichtig doorlopen, er schijnt alleen rood licht en alleen de gidsen hebben licht bij zich. Geen van de toeristen mag een lichtje ontsteken, laat staan een foto maken. Dan mogen we voorzichtig achter de schildpad kijken. Het was een prachtig gezicht, we konden alles goed zien. We zijn inmiddels niet meer alleen op het strand, er zijn nog drie groepjes toeristen met een gids . De drie groepjes draaien rondjes rond de schildpad en zien zo om de beurt de schildpad. Aan het einde van stap 5 gaf de gids het sein van vertrek, we hadden immers stap 6 al gezien. Dat vond een ieder een goed plan, terug naar een warm en vooral droog onderkomen. Het werd een ware helletocht. Ik had de in slaap vallende Silke op mijn armen, Susan sleepte voort met Fardau die op de heenweg al moe was. Door mijn beslagen brillenglazen zag ik voor mij twee schimmen lopen (Jesse en Folkert) verder was de wereld zwart, die zwarte wereld werd langzaam maar zeker groter. In het ‘dorp’ was het aarde donker en mocht ik voorop lopen als een soort van JanJan loodste ik ons in één keer naar het hotel. Ook daar was het pikkedonker (licht uitgevallen), op de tast de deur van slot, kleren uit en pardoes in slaap vallen, dat is wat ik wou. Maar dat gaat dus niet, kinderen verzorgen, kleren te drogen hangen en dan de verplichting van het schrijven van een blog. Als we niets van ons laten horen dan beginnen Pake en Beppe zich zorgen te maken. Hetgeen nergens voor nodig is want wij lopen niet in zeven sloten tegelijk, hooguit in zes.

Ik ga nu kijken of WiFi werkt en dan duik ik er moet maar voldaan in. De rest slaapt al. Wifi deed het gisteravond dus niet. We zijn nu allemaal wakker en Silke is net met haar dagelijkse zangvoorstelling begonnen. Ze zingt elke dag een lied over de vorige dag.

Groet

Jan