Vandaag een verslag over de afgelopen twee dagen.

Gisteren was een reisdag, daar valt op zich niet zo veel bijzonders over te vertellen. Maar toch gebeurde er weer van alles. We vertrokken om 10:00 uur met de boot naar het vaste land van Sulawesi, daarna met een taxi-bus naar het vliegveld van Manado voor het vliegtuig van Lion Air naar Makassar. In Makassar stond de nachtbus klaar om ons verder te brengen. Die nacht dus een hotel op wielen. Alles weer goed geregeld door Susan en geen vuiltje aan de lucht, ook de uitvoering verliep behoorlijk vlekkeloos.

Op het vliegveld van Manado kon iemand van Lion air zijn ogen niet van onze kinderen af houden. ‘excuse me miss, can I make a picture of your children?’ vroeg hij. Dat vonden de kinderen wel prima, en in volle paniek ging de jongeman op zoek naar een telefoon om een foto te maken. De rest van het personeel, vooral het vrouwelijke deel, greep haar kans en kwamen er ook aan gehold. Allemaal op de foto, het werd een hele sessie. Folkert en Jesse om de beurt alleen met een van de dames. Folkert trok Fardau er bij in beeld, hij wou niet alleen op de foto. Jesse onderging het allemaal gelaten. Na de 15 minuten durende fotosessie mochten we eindelijk verder.

In Makassar hebben we lekker gegeten, de buschauffeur wist een goed restaurant. Het is Ramadan en in Makassar word er dan geen bier geschonken, dat mag niet. Na het eten nog even een mobile WiFi gekocht. Rondom de bus ontstond een kleine volksoploop van gilde meiden die helemaal door het lint gingen. Ze zien blijkbaar niet elke dag twee van de blonde godenzonen uit Groningen met hun blonde zusjes.

Na reispillen, die ik en Jesse niet hebben genomen, viel iedereen al snel in slaap. De chauffeur is onderweg 3 keer gestopt, twee keer voor een toilet bezoek, konden wij er ook even uit. En een keer om een lekke band te wisselen. Om 5:00 uur in de ochtend kwamen we aan in het Hotel in Toraja. Gelukkig konden we al zo vroeg inchecken en hebben we allemaal nog een paar uur geslapen.

Vandaag met een gids rondgereden. De gids heeft Erice Terpstra ook rondgeleid voor Erica op reis, dat is afgelopen november uitgezonden. In de streek waar we nu zitten heerst de Ramadan niet zo, het is een christelijk omgeving, bier is toegestaan. De eerste missionarissen zijn hier in 1913 gekomen en hebben de mensen tot het geloof bekeerd. Ondanks dat houden ze oude tradities nog wel in stand. Een belangrijke daarvan is hoe ze omgaan met leven en dood, en vooral omgang met de dood is afwijkend. We zijn vandaag naar een begrafenis geweest, die slechts één daag duurde. Toeristen zijn van harte welkom, want iedere gast brengt een beetje geluk mee, en hoe meer gasten, hoe meer geluk. Gasten nemen een gift mee voor de familie en die giften worden tijdens de begrafenis op gegeten of gerookt. Toeristen volstaan met een slof sigaretten en de lokale bevolking komt met een varken of beter nog een waterbuffel. Wij hebben de hele ceremonie niet mee gemaakt, want op den duur worden zetten herhaald. Iedere familie krijgt de gelegenheid om aan te zitten bij de familie van de overledenen. Dat neemt tijd in beslag, Silke mocht ook mee. Ze stond er met haar neus bovenop en werd meegenomen.

Na de begrafenis zijn we naar twee gegraafplaatsen geweest. Hier worden de doden in rotsen gelegd, ze ‘graven’ dan eerst een gat en daar komen de doden in. Bij de ingang van een graf staan dan poppen, zo een pop mag je er neer zetten als je eerste 24 waterbuffels hebt geofferd. De vraag naar waterduffels is in dit gebied is vele malen groter dan het aanbod, kortom als je een waterbuffel hebt ben je een rijk man. Na die begraafplaats naar een baby begraafplaats geweest. Vanuit het traditionele geloof worden baby lijkjes in een levensboom geplaatst. Dat zijn bomen die niet dood kunnen gaan. Nadat een baby begraven is komt er binnen drie dagen een licht uit het graf dat zwarte magie uitstraalt. Nu is het me niet helemaal duidelijk geworden of het nu handig is of dodelijk als je die zwarte magie opvangt. Sommige gaan er dood aan en sommige blijkbaar niet. De gids vertelde ook dat als iemand overlijd ver van zijn familiegraf dat het lichaam dan door vier mensen naar het familie graf wordt gebracht. Als er niet genoeg mensen zijn om die tocht te maken dan krijgt de dode zwarte magie en dan wordt het een zombie. Om zijn verhaal kracht bij te zetten vertelde hij dat zijn moeder wel eens een zombie had zien lopen. Susan trok de stoute schoenen aan en vroeg of hij zelf in zijn eigen verhaal geloofde, ‘No, I am christian!’ klonk het niet al te overtuigend.

Zo en nu er weer op tijd in morgen vertrekt de bus om 09:30 voor een volgende rondrit.