Weer een verslag over twee dagen.

We zitten nu in een deel van de vakantie met veel verplaatsingen. We zitten nu aan het Poso meer, hier zijn we gisteren aan het einde van de middag aangekomen.

De laatste dag in Rantepeo hebben we een rondrit gemaakt met een gids. We zijn de bergen ingetrokken, hebben een wandeling gemaakt en hebben een authentiek Toraja dorp bezocht.

Elk dorp heeft zijn eigen begraafplaats, dus ook hier een bezoek aan de, in dit geval, hangende graven. Dat is een begraafplaats tegen een berg op, in plaats van de kisten in de bergen te doen hangen of liever staan ze op liggers. Nu bleek, althans zo leek het mij, dat elke kist een familiegraf is. In dit geval kon je de kisten zien, dus ook van binnen. Wat daar in lag kwam niet van één persoon. Je kon er in kijken om de doodeenvoudige reden dat de houten kisten niet meer compleet waren en al helemaal niet volledig afgesloten.

Verder is een dorp een dorp, bestaande uit 6 typische Toraja woningen.

Fardau vraagt zich wel af waarom er 30 varkens worden geslacht voor één mens, maar als er een varken dood gaat dan worden er geen 30 mensen dood gemaakt. Dat zijn zo van die vragen waar de kinderen mee worstelen en waar wij dan weer een antwoord op moeten verzinnen.

Daarna dus verder gereden, toerist uithangen. Bovenop de berg zijn wij uitgestapt om een zijweggetje in te slaan en af te lopen, de chauffeur reed verder en pikte ons een dik uur later weer op. De wandeling ging langs rijstvelden, dorpjes en een wapensmid. Ook zagen we Japanse waterbuffels, zo noemde de gids de Yamaha ploegen. De waterbuffels worden hier dus ook vervangen door machines. Grootste voordeel van die Japanse waterbuffel is dat je die niet kunt slachten voor een begrafenis, die gaan dus langer mee. Al met al een mooie tocht.

De volgende dag er op tijd uit, vertrektijd was 06:00 uur stipt. De jongens waren er al twee uur eerder uit gegaan voor de finale. Daar ben ik doorheen geslapen, ik heb wel de tweede helft van Brazilië – Nederland gezien, samen met Folkert. Een lang rit van 9 uur in de bus over twee cols van eerste categorie. Daarna naar het meer waar we met een bootje naar de eindbestemming zijn gevaren. Dat was maar goed ook, onze koffers waren in de bus gebleven en die kwamen pas om 20:00 uur aan. Het laatste stuk was een stuk weg weggespoeld en moest de chauffeur omkeren en langs de andere kant rond het meer rijden. Ook die weg lag er overdag uit i.v.m. wegwerkzaamheden. Hier houden ze niet zo heel veel rekening met de omgeving, het beroep omgevingsmanager is hier volslagen onbekend. Ik ga mijn vingers er ook niet aan branden om een Indonesiër uit te leggen wat dat inhoudt