Een lange reisdag, van het posomeer naar de Togian Islands.

Wederom door de wekker gewekt bij het krieken van de dag voor vertrek. De bagage ging met een boot naar de gereed staande bus en wij stapten daarna in de boot on eerst een stuk over het meer te varen. We hadden niet zo veel zin in de eerste kilometers hobbelige weg. Zo ongeveer gelijk met de bus kwam de boor aan in de haven en konden we verder. We hadden dezelfde chauffeur die ons ook naar het Poso meer had gebracht, een aardige man die behoorlijk door reed en veel op de claxon drukte.

Vandaag was het een serene rust. Een soort van stilte voor de storm. Onderweg stopten we om een blik benzine te kopen en daarna weer verder. Bij een benzine pomp weer een stop, ik en Susan er uit om een ATM te beroven. Na elke pinbeurt zijn we weer multimiljonair. Het leek er op dat het tanken klaar was, want de buschauffeur stond al op ons te wachten, met zijn telefoon in de hand. Susan kreeg die in haar hand en het bleek de eigenaresse van het resort te zijn aan het poso meer. Waren we wat vergeten? Nee, dat was het probleem niet. Benzine was schaars en wachten bij de pomp op aanvulling kon wel eens lang duren. We zouden naar Poso rijden (dat was om) in de hoop daar te kunnen tanken. Dat nieuws verklaarde veel van de veranderde rijstijl.

In Poso was er geen vuiltje aan de lucht, benzine genoeg en opgelucht togen wij verder, we lagen al mooi voor op et snelste tijdschema. De rit van Poso naar Ampanah (de havenstad waar de boot naar de Togian op ons ligt te wachten) was een rit over een hobbelweg, eigenlijk erger dan de weg die we die ochtend niet hebben gedaan. Het stuk duurde een kleine 4 uur, maar was niet veel verder van Groningen naar Utrecht.

In Ampanah aangekomen werden we onthaald met een stukje onbegrip dat we wel vaker tegen zijn gekomen in Azië. We willen verder, er is ook een boot geregeld. Maar niemand weet ergens iets van, varen kan ook eigenlijk niet, we kunnen beter daar overnachten. We zijn namelijk op een soort resort, genoeg plek om te overnachten. We liggen voor op schema en het is tijd voor de lunch, dus bestellen we maar wat. Dat was een denkfout, de keuze was vele malen kleiner dan de menukaart deed geloven en ik weet niet wat ze met de fruitsalade hebben gedaan maar het smaakte naar een combinatie van schoonmaken met zeep en daarna afspoelen met zeewater.

Na 15 minuten kwam er een mannetje naar ons toe gelopen: “Are you Susan?”, ja dat waren wij, hij blij en wij ook. De man had een boot, na wat heen en weer gebeld en gepraat gingen we uiteindelijk toch weg. Ik had sterk het vermoeden dat hij ook in het complot werd betrokken om ons aan land te houden. Volhouden en voet bij stuk, kenmerken die wij (lees Susan) bezitten en op dit soort momenten meesterlijk van pas komen.

Twee uurtjes varen later kwamen we aan op het WiFi loze paradijs. Een warme hap stond al op ons te wachten. En de uitstekende recensies over de kookkwaliteiten die wij gelezen hadden was met geen pen overdreven dat klopte als een bus. Nu waren onze smaakpapillen bij de lunch danig op de proef gesteld en hadden we wel zin in wat. Maar ook later bleek dat dit het resort op de Togian is met de beste kok. Naar het schijnt eet je elders op de Togian Islands drie keer per dag vis met rijst.