Zo, na een week rust aan het blog front vandaag de hele week in één blog. Ik blog nu braaf wat er gebeurt is en overdrijf nergens. Overdrijving zorgt alleen maar voor onrust in Joure en dat kunnen we niet gebruiken.

Tweedaagse van Lovina,

Klaas en Els op bezoek en op bezoek bij Klaas en Els. Dat is zo ongeveer wat we in Lovina hebben gedaan. Het begon allemaal erg afwachtende en aftasten van de 4 meiden. Maar na een plons in het zwembad en een blik op elkanders iApparaten was het ijs al rap gebroken. De dames zijn alle vier nog in ons ronde bad tussen de vissen gaan badderen en daar zijn ze lang gebleven, het leken wel zeemeerminnen. Dat gaf de ouders rust, geen kinderen die aandacht nodig hebben omdat ze nog in de aftast fase zitten. Konden wij gezellig kletsen over verre reizen met kinderen, de tijd vloog om.

Eigenlijk wouden wij thuis eten en wat bestellen, maar omdat het al wel laat aan het worden was hebben we dat uiteindelijk niet gedaan en zijn met zijn 10-en naar een restaurant aan het strand gegaan. Daar heerlijk gegeten en vervolgens afscheid genomen.

De volgende dag twee scooters gehuurd en in de ochtend de uitgedroogde omgeving verkend, de rijstvelden waren net geoogst en er was nog niets nieuws in aanplant. Dan is het allemaal wat droog en dor. Wel leuk om even off toerist track te rijden. Terug thuis hadden we mail van Klaas en Els dat ze toch een dagje later en met het vliegtuig ipv boot naar de Gili’s zouden vertrekken. Of Silke en Fardau geen zin hadden om met Imme en Jente te spelen, daar hadden ze wel zin in. Samen met Susan de meiden naar hun speelvriendinnen gebracht, de villa van Klaas en Els bewondert, kopje koffie er bij en daarna weer naar onze villa, de jongens ophalen voor een lunch aan het strand, een keer zonder Silke en Fardau. Op zich viel het idee wel in goede aarde, maar dat zij dan achterop mochten zitten en wij scooteren bracht een andere kijk op de gezellige lunch.

Na de lunch zijn Susan en ik Lovina gaan verkennen, een dolfijnen trip geregeld voor de volgende dag en de eerste stappen voor de visum verlenging gezet. Kopiëren van paspoort en nagevraagd wat de procedure precies inhoud. Daar kwamen we van de koude kermis thuis. Het einde van de Ramadan is daar, en dus ligt het ambtelijke apparaat van Indonesië een week op zijn achterste. Op zich niet zo erg, maar na drie keer tellen van de dagen kwamen wij er achter dat maandag 4 augustus (de eerst volgende dag dat het immigratie bureau weer open is) onze 31^e dag in dit land is en het toeristenvisum van 30 dagen is verlopen. Ergo wij zijn dan illegaal in het land wat een boete van RP 300.000 per dag per persoon is. Het hele immigratieproces werd ons ook uitgelegd, maandag aanvraag indienen en zorg dat je er om 8:30 bent, woensdag betalen van het visum en de boete en vrijdag paspoort met visum ophalen.

Goede raad is duur!

Om 5 uur hadden we afgesproken bij het strand om Fardau en Silke weer op te halen en hebben we Els en Klaas uitgenodigd om bij ons thuis te komen eten. Onze kok had eten gemaakt en met wat extra pannenkoeken voor de kinderen was er genoeg voor 10. Met Klaas en Els de opties besproken van ons immigratie probleem. Een zogenaamde borderrun klinkt logisch, allen zitten we middenin Indonesië en is de grens ver weg. Dichts bij zijnde land is Australië, 3 uur vliegen. Op sky scanner bleek dat Malaysia Airline een paar leuke aanbiedingen heeft ... of de boete slikken.

29 Juli, Dolfijnen show.

Om 7:30 ging het alarm van de wekker af. Tijd om op te staan om op tijd te zijn voor de dolfijnen show. Om kwart voor 8 vertrok onze boor naar de dolfijnen show voor Lovina midden op de Bali zee. De show, zo noem ik het maar even, wordt opgevoerd door een school van ongeveer 50 in het wild levende dolfijnen. De omvang en de plaats van de show varieert. Het komt er op neer dat de dolfijnen onder water zwemmen en zo af en toe boven water komen en dan zichtbaar zijn. Op het water vaart een school boten met ladingen toeschouwers. Elke keer als er ergens dolfijnen gespot worden vaart de school boten er heen, geniet van het schouwspel en dan verplaatst de show zich. Dit herhaalt zich zo de hele ochtend. Als toerist kun je er blijven totdat je het wel gezien hebt of totdat de dolfijnen de biezen pakken en niet meer boven komen. In ons geval zijn we vertrokken voor het einde van de show. We hadden immers vervolg afspraken, vertrek naar de volgende villa staat verder op het programma.

Een korte busrit van een uur bracht ons naar een nog iets mooiere villa. Voor slechts één nacht. De villa hoort bij een restaurant, dat aan staat geschreven als een van de beste van Bali. Geen slechte plek om te zijn. Vanuit Permutaran gaan we een dagtocht maken naar Menjagan, het herten eiland, om daar te snorkelen. Uit betrouwbare bron wisten wij dat je het beste zelf naar de haven kunt gaan om daar het uitje te regelen. Dat scheelt een hoop transactie kosten en is zeker de helft goedkoper. Susan en ik zijn er op een scooter heen gereden en dat was zeker de moeite waard. Daar de dagtocht geregeld voor de volgende ochtend en ook meteen vervoer naar de volgende villa.

30 Juli, Island Menjagan.

Vandaag er op een wat rustigere tijd uit, eerste ontbijten, daarna inpakken en de koffers in de gereed staande bus. Het paste allemaal weer precies. Gek genoeg hebben ze op Bali net een slag kleinere busjes dan op Sulawesi, het past hier allemaal maar net en we hoeven nog net niet bij elkaar op schoot te zitten.

Om 10 uur waren we bij de haven en zijn we vertrokken voor een snorkeltocht. Dat was weer een belevenis op zich. Wij waren namelijk niet alleen, het was kluitje snorkelen en regelmatig tegen een andere snorkellaar opbotsen of een flipper in je gezicht krijgen. Fardau en Silke hadden reddingvestjes om en bleven zo mooi drijven. Susan duwde Fardau en ik Silke en zo voeren we gezellig rond. Ondanks alle toeristen is het wel een mooie omgeving om te snorkelen en was het zeer de moeite waard.

Daarna op naar Villa Beach house west Bali. Gek genoeg weer mooier. Nu een villa met 4 kamers, twee boven en twee beneden. Op beide verdiepingen een soort van woonkamer, boven meer een uitgebreid terras. Daar hebben we het grootste deel van onze tijd doorgebracht en uiteraard in het immense zwembad in de tuin. Vanuit het zwembad vrij zicht op zee.

De volgende dag een rustdag en in ons geval is dat zwemmen, gebruik maken van de mountainbikes, kanoën en een spelletje spelen. Op Sulawesi hebben we veel geschaakt met schaakspellen die er op de resorts waren, villa’s hebben geen schaakboren. Op Bali spelen we regelmatig Machiavelli of een kaartspel, dat hebben we zelf mee gebracht en neemt weinig ruimte in beslag in de koffers.

Beklimmen van de Iljen

Na een dag rust de volgende dag de wekker om 06:00 uur, bij het krieken van de dag er uit voor een tocht naar de Iljen vulkaan op Java. Eerst met een ferry van Bali naar Java en van daar net een 4WD verder de vulkaan op tot 1800 meter. De volgende 500 meter naar de top mogen we te voet doen over 3 Km. Al met al een fiks stukje klimmen, voor Silke was het wat te zwaar en ik heb haar een stukje getild, gelukkig kreeg ze daarna wel weer energie.

De Iljen is een nog actieve vulkaan. En in de krater is het grootste krater meer van Indonesië, bepaald niet geschikt om in te zwemmen, de groene uitslag van het meer trekt ook niet heel erg aan. Op de iljen vindt mijnbouw plaats, er wordt zwavel gedelft. Bepaalt geen eenvoudige klus en zeker niet goed voor de volksgezondheid van de mijnbouwers. Naast dat het delven geen eenvoudige klus is moet de zwavel handmatig uit de krater worden gehaald, in twee manden waarin per mand ongeveer 30Kg aan zwavel zit lopen de mijnbouwers de krater uit en de vulkaan af. Silke vond ik met 30 Kg al zwaar en ik heb haar maar 200 meter getild, die mijnbouwers hebben het een stuk moeilijker. En dat bijna dag in en dag uit, twee keer per dag. Hoewel er de dag dat wij er waren minder mijnbouwers rondliepen dan normaal, of vakantie of een dagje vrij omdat het vrijdag is.

Terug weer met de ferry. Een belevenis op zichzelf. Het was superdruk, alle schepen lagen in de vaart, te veel omdat er niet genoeg aanlegplaatsen zijn. Dus wachten in de haven voordat we mogen aanleggen. Uiteraard op de boot verkopers dei hun goederen proberen te slijten. Op de heenweg kon ik nog iemand kwijt raken door te zeggen, misschien op de terugweg. Maar terug was ik de maybe zin vergeten en bleef ik nee zeggen. Dat was dom, omdat ze nee niet willen begrijpen. Volgens mij vertalen zij nee met: ‘Ik heb beet, nu de vis/buit zien binnen te hengelen’. Het duurt dan gewoon wat langer voordat ze met de staart tussen de benen zich terugtrekken op zoek naar een volgende prooi. Helaas voor Susan was er op de terugweg geen masseur, die was er op de heenweg wel, maar toen hadden we de Iljen nog niet beklommen en geen last van onze kuiten.

De volgende dag ben ik er weer voor dag en dauw uit gegaan voor een tweede snorkeltocht naar Menjangan. Deze keer alleen met een gids en heel vroeg. Met de gids waren wij twee veruit de eerste toeristen van de dag. Gevolg daarvan was wel dat de meeste vissen nog rustig rond zwemmen en zich niet hebben laten wegjagen door horden snorkelende toeristen. Vooral de wat uit de kluiten gewassen vissen waren aanwezig en die had ik twee dagen eerder niet gezien. Maar misschien lag dat ook wel aan de duikbril, de gids heeft een duikbril op glazen op sterkte. Voor een brildrager wel een mooie ervaring om de onderwaterwereld scherper te zien. Aan het einde van de tweede duik botsten we bijna tegen de eerste school toeristen op. Het was inmiddels ook al 09:00 uur. Bijkomende voordeel van mijn vroege duik is dat Susan en de kinderen het inpakken voor hun rekening nemen, zodra ik thuis kom gaan we immers weg naar de volgende villa

Nusa Dua

Dat is de plek voor ons volgende stop op Bali. Een schiereiland ten zuiden van Denpasar en het vliegveld van Bali. En kustlijn met zandstranden en hoge kliffen.

De dag na aankomst zijn we naar het strand gegaan. Prachtig strand met lekker zeewater en hoge golven geschikt om de surfen. We vonden een stukje waar de golfen wat minder hoog komen en wat daarom minde ris voor surfers maar wel heel mooi om in te spelen. Samen met Susan en Folkert gezwommen. Fardau en Silke hadden zelf el snel door dat de stroming voor hun te sterk is, ze vielen steeds om en hebben zich wat dichter bij het strand vermaakt. Jesse had al genoeg zout water gezien deze vakantie, die bleef op onze spullen passen. Op het strand konden we ook wel een strandstoel huren, twee voor RP 100.000, dat was dan zonder massage. Vandaar dat we dat aanbod hebben afgeslagen.

Na het spelen nog even in de strandtent een ijsje en douchen en daarna verder naar een tempel in Uluwatu waar om 6:00 uur een cecak dans (een soort van apendans) wordt opgevoerd. Daar hadden vooral Jesse en Folkert erg veel zin in … dus niet. Folkert was wel verbaasd dat er door mensen werd gedanst hij had apen verwacht. Ik kan wel gaan beschrijven wat het is, omdat beelden meer zeggen dan woorden een link naar een video http://vimeo.com/1874222 of http://www.youtube.com/watch?v=E55dQXdiIms. Het was bij ons een volledig uitverkocht stadion, mutvol zelf de trappen werden bezet.

Na de dans zijn we naar een strandtent gegaan voor het avondeten op het strand.

Ondanks dat we een leuke dag hebben gehad bevalt ons het idee niet dat we hier nog 5 dagen zitten. We gaan dus verkassen, maar eerst morgen de immigratie problematiek te lijf.

Immigration office

Laat ik hier even een paar woorden besteden aan onze chauffeur, elke rit weer stopt hij om de weg te vragen. Vervolgens draait hij de auto om rijdt een stukje verder, belt weer, rijdt verder enzovoort. Ook vanmorgen weer, deze keer was hij zelfs te laat bij de villa. Daarna eerst twee keer langs het immigratie kantoor rijden om pas de derde keer te stoppen. Elk nadeel heb zijn voordeel, we komen zo veel van Denpasar en omgeving te zien.

Al met al waren we pas om 9:30 bij het immigratie kantoor, ik had er graag een uur eerder geweest ivm de te verwachten drukte. Dat viel op zich mee, na het invullen van de nodige formulieren en voor het invullen al een nummer trekken waren we een half uurtje later al aan de beurt. Geen vuiltje aan de lucht, zou je denken. Maar toen kwam de aap uit de mouw, toch een probleem. Het hele immigratieproces duurt 7 werkdagen (tot 13-8) en omdat we 11-8 al weer terug vliegen zag de ambtenaar slechts één oplossing. Gewoon een weekje later naar huis, hij kon er ook niets aan doen. Het systeem veranderen was geen optie. Susan stond alleen bij de balie en riep mij er bij, niet dat ik er veel aan kon doen. Daarna onze ‘huisbaas’ die mee was gegaan. Die hoorde het hele verhaal aan en zei toen dat hij het buiten wel even aan ons zou uitleggen. We vonden het alle twee een beter plan om bij de balie te blijven staan, zo waren we nog aan de beurt en kon de ambtenaar niet verder met zijn werk. De ‘huisbaas’ had niet veel nieuws te melden. Hij praatte nog wel even met de ambtenaar waar de term Jakarta viel. Daarna liep de ambtenaar weg en liet ons alleen achter. Even later, wat overigens een eeuwigheid leek kwam hij weer terug. Hij had met Jakarta gebeld en in heel het land waren er toeristen met dezelfde problemen, een hoger ambtenaar was bezig om te kijken hoe en of het systeem anders kon. We moesten even geduld hebben voor de zwarte of witte rook. Die kwam om even voor 12:00, witte rook in dit geval. Woensdag terug komen om te betalen en dan vrijdag visum ophalen.