Het is nu 9 uur in de morgen en we zitten aan de koffie in de Mac van Alice Springs, louter en alleen omdat WiFi hier aanwezig is, het WiFi van de Mac het ook doet en het ook nog eens een free WiFi is: ‘Wat wil de wereldreiziger nog meer?’.

Gistermorgen zaten we aan het ontbijt bij het motel TV te kijken naar het ABC-nieuws. Het had gesneeuwd en kijkers werd gevraagd foto’s van de sneeuw te sturen, blijkbaar iets unieks. Het baarde mij wel zorgen, want hoewel het een groot land is betekent sneeuw toch dat het ergens onder 0 is en wij zijn op weg naar het zuiden (lees de kou). Het weerbericht bewaarheide mijn zorg, 1 tot 15 graden in Alice Springs.

Gisteravond van aren moede om ½ 8 de horizontale positie opgezocht, buiten was het te koud en in bed was het lekker warm. Middenin de nacht kregen Susan en ik bezoek van Fardau, zij was wakker geworden van het gesnurk verderop op de camping. Kwam ze lekker tussen ons in te slapen, lekker warm. Want inmiddels was de kou ook in de tent geslopen en ofschoon de slaapzakken vorst kunnen hebben was het toch best wel koud.

Om 6 uur was ik klaar wakker en ben ik op zoek gegaan naar de warmste plek op de camping, de warme douche. Ik was bepaald niet de enige die op dat idee was gekomen, gelukkig was er nog een douche vrij. Al met al lekker warm en lang gedoucht, bij terugkomst bij de tent was Susan er inmiddels ook uit en ook aan het douchen. We zijn daarna in de buitenkeuken pannenkoeken gaan pakken als ontbijt voor de kinderen die een voor een wakker werden en ook direct een warme douche namen. Na het eten dus koffie drinken bij de Mac. Straks boodschappen doen, Folkert en Jesse hebben maar 1 lange broek mee en dat is er 1 te weinig.

De reis naar Alice Spring was een waaieretappe, maar verliep verder prima. Na een uurtje stond onze eerste en enige stop op het programma (nu ja geen, nog wel een paar keer stoppen om te tanken, chauffeur te wisselen en de benen te strekken) bij Devils Marbles. Dat zijn natuurlijke stenen knikkers, door de duivel daar neergelegd volgens de Aboriginals. Gek genoeg liggen er daar wel honderden bij elkaar en zie je ze verder nergens. We zijn daar eerst de camping op gereden en daar uitgestapt en onderweg naar de Stuart Highway nog twee keer gestopt. Ik had op de heenweg al gezien dat er een pracht gelegenheid was voor wat mooie actie foto’s. Met Folkert er uit en hij aan het fotograferen, de eerste set mislukte behoorlijk omdat ik Folkert niet had verteld dat hij wel moest inzoomen en hoe hij moest inzoomen. De 2^e serie ging een stuk beter. Het was wel een heel geklauter om op de juiste plek in de zitpositie te komen. Er af was nog een stukje lastiger, ik had namelijk niet goed opgelet bij het klimmen en zag zo niet hoe ik los moest komen. Voetje voor voetje gleed ik naar beneden en uiteindelijk heb ik me maar laten vallen. Dat was een denkfout, ik heb nu een Devils Marble als aandenken om mijn voorhoofd.