We zijn aangekomen in Brisbane, de start van de 3^e week van onze vakantie. 2 weken huizenruil, ergo 2 weken in een villa. Een villa met 4 slaapkamers, 3 TV’s, 2 badkamers een zwembad en nog veel meer. De huizenruil is inclusief auto ruil, we hebben nu een 4WD Pajero tot onze beschikking. We zitten niet middenin Brisbane, maar in een van de buitenwijken ergens in de bergen 10 minuten rijden van de enige Aldi. Gisteravond om 9 uur zijn we geland in Brisbane en daar werden we opgewacht door Ireen, de eigenaresse van het huis (zij en haar man komen volgend jaar mei naar Nederland) en haar zoon. Met 2 auto’s zijn we hier in het donker naar toe gereden, zodat we pas vanmorgen zagen waar we qua omgeving zitten.

De vliegreis van Ayers Rock naar Brisbane verliep met de nodig obstakels. De eerste hobbel was het inchecken van de bagage. We hebben deze keer geen weegschaal meegenomen, dus hadden geen idee hoe zwaar alles was. De man van Jetstar wist het wel, 7 kilo te zwaar. Kosten 15 AUD per kilo. De oplossing was gauw gevonden, we hadden het opblaasbed ingepakt inclusief het onderstel en dat woog ruim 9 kilo, kwam ik achter nadat ik het uit de bagage had gehaald. Het onderstel hebben we in Ayers Rock achter gelaten. Maar nu de handbagage nog, 7 Kg pp is de limit. We hebben elk een koffer en een rugtas. De koffers wogen elk iets meer dan 7 Kg en eentje zelfs 13. Nadat we een computer in de in te checken bagage hadden gedaan was die 13 Kg weer wat minder. De in te checken bagage was 1,7 Kg te zwaar maar dat is ons niet in rekening gebracht. De handbagage was verder ook OK, volgens de man achter de balie. Susan en ik wisten wel beter. Daarna langs de bagagecontrole en wachten om te boarden. We maakten ons wel zorgen want we hadden echt te veel kilo’s mee als handbagage. De man bij die de instapkaart controle deed sloeg geen acht op de handbagage dus we konden zonder verdere narigheid het vliegtuig in, die was slechts de eerste horde op naar Sidney. Daar een overstap en moesten we zelf de bagage ophalen en afleveren. Fluitje van een cent, de computer er uit zodat het niet te zwaar was en aansluiten in een lange rij wachtenden bij de bagage drop off. Susan zat met Silke en Fardau bij de gate met de handbagage. Bij de bagagedrop off vroeg de dame “Who is Susan?”. In al mijn eerlijkheid zei ik dat zij bij de gate zat. “I need to see Susan” klont het nogal gebiedende wijs. Tegenspraak werd niet geduld, ik kon me wel voor de kop slaan, als Folkert had gezegd “Ik ben Susan” was het wellicht nog gelukt zonder Susan op te moeten halen. Daar de tijd gestaag verder tikte begon een en ander wel te dringen, in hoog tempo Susan opgehaald en zo konden we verder. Rennen naar de meiden, die waren ‘even’ alleen bij de handbagage. Bij de gate rustig wachten op boarden en konden we verder voor de vlucht naar Brisbane.

Ireen vertelde dat een speeding ticket aan de prijzige kant is, 5 Km te snel levert al gauw 100 AUD op en ook strafpunten op je rijbewijs. Zij had zelf in een maand tijd 4 punten verzameld van de 9 die nodig zijn om je rijbewijs een jaar kwijt te zijn. Of wij ons aan de snelheid wouden houden. Wij waren al op de hoogte gebracht van kosten van te hard rijden door de plaatselijke gendarmerie in een dorpje in de outback. Daar reed ik, volgens de politieman 50, waar 40 was toegestaan. Levensgevaarlijk met al die spelende jonge kinderen op straat, die op dat moment binnen aan het spelen waren. Ik kwam er af met een waarschuwing.