Het is dinsdagavond 11 augustus, onze laatste dag op Bali zit er bijna op. Susan geniet nog van een laatste massage en morgenvroeg vliegen we naar Singapore en beginnen we aan de thuisreis. In Singapore hebben we een stop over van bijna 24 uur voordat we doorvliegen naar Nederland. We hebben een hotel geboekt vlakbij het vliegveld en gaan vandaaruit morgenmiddag iets van Singapore proberen te zien.

Gisteren hebben we 4 scooters gehuurd en sindsdien rijden we de ronde van Bali. We rijden keurig in kolonne door de straten (maken er geen wedstrijd van), met Jesse en Folkert opgesloten tussen mij en Susan in. We bleven zo redelijk dicht bij elkaar en als het gat wat te groot wordt stop ik even of rem af. Voor de meiden zijn we gestopt bij een kleding outlet. Daar mochten de mannen de kleding van Silke en Fardau goed – en afkeuren. Voor de plaatselijke begrippen zijn Fardau en Silke groot en kleren waar zij in passen zijn eerder gemaakt voor vrouwen dan voor meisjes. Silke kreeg veel afkeurende blikken. Uiteindelijk zijn we met 4 jurkjes rijker werden gereden. Die avond zijn we voor het eerst deze vakantie uit eten gegaan, naar sushi restaurant.

Vandaag was de tweede dag van de ronde van Bali. “Beter gaan we direct scooter rijden”, zie Folkert vanmorgen aan het ontbijt, nadat hij hoorde dat de scooters om 16:00 uur ingeleverd moeten worden. Dat hebben we min of meer ook gedaan. Wel nog even afgekoeld in het zwembad en daarna op pad. Door de rijstvelden en de binnenwegen van Canggu. We bleven tussen de doorgaande weg van Denpasar naar Tanah Lot en het strand, zodat verdwalen geen optie was. De jongens ware echt blij dat we 4 scooters hadden gehuurd en dat ze er zelf zo lang en veel op mochten rijden. Fardau en Silke hebben ook nog even, tussen ons in, aan het stuur gezeten. Silke genoot ook met volle teugen, ze vindt het vooral prachtig dat we iets met zijn 6-en doen.

Op den duur reed ik lekker tussen de rijstvelden, te genieten van het uitzicht, de wapperende wind langs de helm en lekker lopende bochten langs huizen en villa’s. Bij een kruising even wachten op de rest. Er reden wel scooters achter mij, dat had ik wel gezien, maar het bleken geen familieleden te zijn. Die waren weg. De ongerustheid maakte zich van mij meester … na een paar minuten, die wel uren leken, kwam Susan om de bocht. Dat was helemaal schrikken … ‘toch geen ongeluk’ schoot het door mee heen. Gelukkig niet, Jesse stond met een lege tank aan de kant van de weg. Dat euvel was zo verholpen. De tank van onze scooters bleken toch geen potjes van Sarefat te zijn.