Het is gelukt, zelfs 2 keer, om naar baseball (Honkbal) te gaan. Beide keren samen met Folkert. Om met zijn 6-en te gaan leek ons niet handig, een wedstrijd duurt 2 ½ tot 3 uur en dat is te lang stil zitten voor de rest van de familie. Ondanks dat er voldoende vermaak is tijdens de momenten dat de wedstrijd stil ligt, zoals tijdens het wisselen. Je merkt, in tegen stelling tot andere Amerikaanse sporten, niet dat de wedstrijd bewust vertraagd wordt vanwege een nog niet afgelopen reclameblok op TV. Er is namelijk ruim voldoende ‘natuurlijke’ tijd voor reclame uitingen tijdens de live uitzending.

Even kort wat basis info. Een seizoen bestaat uit 162 wedstrijden (ik kan er 1 of 2 naast zitten) en het is een zomersport. Kortom iedere ploeg speelt 6 wedstrijden/week en omdat het land zo groot is spelen ploegen 3 keer achter elkaar tegen elkaar. Zo speelden Oakland A’s afgelopen vrijdag, zaterdag en zondag thuis tegen de Chicago Cubs. Aan de ander kant, als een ploeg op reis is zijn ze ook snel een week weg, zo speelde San Diego Padres maar drie keer thuis in de 2 weken dat wij er waren.

Eerst Padres thuis tegen de Reds. Nu niet de beste 2 teams, beide hebben een win percentage van 40% en staan onderaan. Een soort van degradatie honkbal dus maar dan anders. Toch trekt zo een wedstrijd 35.000 bezoekers, waar er 42.000 in het stadion passen om het uitverkocht te krijgen. Folkert maakte zich wel wat zorgen of we wel een kaartje kunne krijgen. Ik had voor vertrek al gezien dat er nog plek was en had ook al een sectie opgezocht waar we tegen een schappelijke prijs ($34,-) plaats konden nemen. De kaartjes waren snel gekocht en na een grondige controle op verboden wapenbezit en andere prullaria mochten ook wij het stadion in. Het was een avondwedstrijd en de sfeer zat er goed in (ondanks de 0-2 nederlaag van de dag ervoor). Folkert vond de sfeer ‘ziek’, daarmee bedoelde hij dat de Amerikanen zo leuk mee doen met sfeeracties in het stadion. Als het verzoek wordt gedaan om wat meer lawaai te maken voldoen ze daar keurig aan beginnen vol enthousiasme te schreeuwen. Een wat cynische kijk van mij op het gebeuren is dat alle spontaniteit er wel zo een beetje uit is geslagen. Volksvermaak is het wel, dat valt niet te ontkennen. Dan de wedstrijd zelf, 2 ploegen die niet voor niets onderaan staan, zo komen maar moeilijk tot scoren en na 9 innings is de stand 1-1. Gelijkspel kennen ze ook bij honkbal niet, kortom er wordt doorgespeeld, totdat er een winnaar is. In de 11^e inning is het raak, een speler van San Diego slaat de bal spreekwoordelijk het stadion uit, in dit geval over de hekken de tribune in. Een homerun en daarmee wordt het 2-1 en is de wedstrijd meteen afgelopen, het was namelijk de gelijkmakende slagbeurt. In dit geval einde wedstrijd. Het publiek staat op de banken en de high 5’s vliegen in het rond, ook wij krijgen high 5’s. Het oudere echtpaar voor ons is helemaal blij.

Omdat we deze vakantie ongepland rond trekken, het enige wat echt niet anders kan is vliegen van Las Vegas naar New York en vandaar naar huis. Maar verder hebben we niets vastgelegd. Omdat we wat eerder uit San Diego zijn vertrokken dan het plan was en ook omdat er zo hier en daar een bosbrand is hebben we San Francisco toch maar wel opgenomen in ons reisschema (van 1 dag naar 3 nachten ten noorden van de stad). Dat gaf ook lucht om het schema van de Giants en de A’s te bestuderen. Zo kwam ik er achter dat de Cubs hetzelfde weekend in de buurt waren, een niet te missen kans om de Cubs te zien spelen. Die kans hebben we dus ook niet gemist, in dit geval is we weer Folkert en ik. De rest ging op zoek naar zwemvertier en is daar ook in geslaagd. Ook hier weer controle op voldoende beschikbare kaartjes en een vak/sectie op gezocht, achter de dug out van de Cubs leek me wel wat. Onderweg naar het stadion zette ik mijn Cubs cap op, dat mocht niet van Folkert. Het leek hem niet verstandig om openlijk te laten blijken dat je fan bent van de bezoekende club. Bij voetbal in Europa is dat vaak ook niet verstandig, maar hooligans is bepaalt geen Amerikaanse uitvinding. Je kan hier prima vol trots in een ‘vijandig’ stadion met de clubkleuren van de bezoekende vereniging rondlopen. Daar kwam Folkert bij de rij voor de controle (op wapentuig ed.) ook achter. We waren bepaalt niet de enige Cubs fans. Cubs Cap maar op … stadion in en daar zaten we tussen een zee van Cubs supporters. Ergens ver weg aan de overkant zagen we wat gele plekjes … daar waar het stil was … de A’s fans. De sfeer was anders dan in San Diego, het publiek en dan vooral de Cubs fans, kwam nu echt voor de wedstrijd en niet voor het ‘platte’ volksvermaak. Niet zo gek, want het was al weer tot 2012 dat de Cubs in Oakland te bewonderen waren. Even een uitstapje: de Cubs zijn een soort van Feyenoord, fans door het hel land en nooit winnen althans zelden tot nooit een grote prijs pakken. Dit seizoen doen de Cubs het waanzinnig goed, ze staan stijf bovenaan en hebben het hoogste winpercentage in de MLB. Op het moment van schrijven hebben ze net hun 8^e overwinning op rij geboekt. Daarmee verraad ik de uitslag al een beetje veel. In de 3^e inning konden wij het luchtruim opzoeken vanwege een 2 honkslag waarmee de score naar 0-2 ging in ‘ons’ voordeel. 3 innings later was het weer raak, de ene honkslag na de ander en dan rollen de punten vanzelf binnen, aan het einde van de inning stond de 0-4 op de borden. Daarna werd de wedstrijd soepel en probleemloos uit gespeeld. De pitcher van de Cubs kreeg een staande ovatie na zijn wissel in de 8^e inning. Wij blij het stadion uit, de rest gebeld, even wachten op die taxi en daarna op naar een camping in de buurt van Yosemite.

Maar daarover later meer.