We zijn nu op rondreis door Japan (2 weken) en daarna Vietnam (ook 2 weken).

Zondag 21 juli zijn we vertrokken met het vliegtuig vanuit Hamburg en na een nachtvlucht 22 juli geland in Japan. We kwamen een uur later aan dan gepland, lokale tijd om 6 uur ’s middags. De verzengende hitte van 32 graden in. Het plan was om met een huurauto door het land te trekken voor een week. Dat was het plan, dat is het niet geworden. Om in Japan auto te mogen rijden heb je een internationaal rijbewijs nodig, die had ik niet op de man. Elke overreding, gesmeek, geslijm en wat al niet meer maakte op de Japanners geen indruk. Na een half uur vergeefs proberen toch maar een alternatief plan, nml. de bus naar Kyoto. Alwaar we met een taxi verder reden naar de eindbestemming.

De dagen daarna stonden in het teken van acclimatiseren en de rondreis in Japan plannen met zonder auto. Acclimatiseren bestond uit een wandeling naar en in het Bamboo bos. Een van de trekpleisters van Kyoto. We hebben ook een ochtend door de stad gefietst, een beetje doelloos rondfietsen en genieten van de rust en drukte om ons heen.

Susan en ik zijn, nadat we ons er bij neergelegd hadden dat auto rijden echt niet ging lukken, de reis met trein en metro uitgestippeld, Dat uitstippel was makkelijker dan het klinkt, we zijn naar in toeristen-metro-informatie-stop gegaan en daar werden al onze vragen keurig beantwoord. Ook de vraag “wat kost een taxi naar …?”. Hoewel bij die vraag de wenkbrauwen van de dames die ons hielpen omhoog schoten. Na een klein uurtje hadden wij tijdschema’s voor de komende 2 dagen met ook alternatieve plannen en voor twee dagen een bus reisschema. Klaar voor de strijd.

De eerste indrukken van Japan dan maar. Wat eigenlijk niet meteen opvalt maar als je er op let zie je het wel. Het land is schoon, heel schoon, echt heel schoon …. Schoon dus. Je ziet zo goed als nergens zwerfafval. Rijstvelden zijn echt overal, ook middenin de steden zie je soms een blok groen, dat is dan een rijstveld. Dan kan op zich ook prima omdat de huizen op zich wel qua omvang prima zijn voor de wat kleine Japanners. De huizen nemen verder weinig ruimte in beslag omdat Japanners geen waarde hechten aan een stuk tuin rondom hun huis. Misschien doen ze dat wel, maar onvoldoende om ook een tuin aan te leggen.

De eerste dag treinen, of beter met de metro, verliep op zich best wel OK. We zijn zelfs een half uur eerder vertrokken dan het tijdschema aangaf. Dat gebeurt ons niet al te vaak: te vroeg vertrekken. Gelukkig was die extra tijd hard nodig omdat we een klein foutje maakten. Wat ging er mis: we gingen de metro uit op het juiste station en op hetzelfde perron zou onze volgende metro vertrekken. Dus wij stapten direct in bij de volgende metro. Die ging, voor ons, een verkeerde kant op. Dus 12 minuten later uitstappen, terugrijden en de fout herstellen. We zaten toen weer op het tijdschema wat we gekregen hadden. Leerpunt van de dag was wel dat we daarna voor instappen bij elke metro eerst vroegen aan een ‘local’ of dit wel de metro was die wij moesten hebben. Dat heeft ons van een paar foute overstappen gered.

De eerste dag was in totaal 5 keer overstappen, wij hebben er 7 genomen vanwege het al eerder genoemde foutje. Het metro net in Japan is van verschillende maatschappijen en wij moesten dus bij elke keer als we van maatschappij wisselden weer kaartje kopen. Ook hier geld, vraag de locals om hulp. Er staat wel een knop voor de Engelse taal, maar die biedt niet de soelaas waar een nietsvermoedende toerist zo naar smacht. Het grootste probleem is eigenlijk te bepalen hoeveel Yen je moet betalen, dat hangt af van het aantal strippen dat je gaat gebruiken …. daar kom je alleen maar achter als je de lokale taal meester bent.

Het laatste stukje naar Koyasan ging met een kabel metro. Die metro gaat in en hoek van 45º omhoog getrokken door een kabel. Het vinden van die metro was overigens een stukje taart, just follow the crowd.

To be continued