Nu heeft de Japanse keuken een naam … een goede naam. Als je dan in het land van de Sushi bent dan wil je dat ook zelf meemaken, dat spreekt. Welaan na de eerste avonden respectievelijk spaghetti (zelf gekookt), Sushi uit de 7-eleven (dat telt niet echt mee) en hamburgers (geen Mc Donald, maar het echte werk) was het tijd voor Sushi.

We gingen direct voor het hoogst haalbare in het dorp Koyasan. In Koyasan kwamen we via de kabel metro uit het vorige verhaal. We verbleven er 1 nacht in het boeddhisten klooster aldaar. In dat dorp is ook een restaurant dat hoog aangeschreven staat en waar Sushi het enige is dat op de menukaart prijkt. Het restaurant was, voor ons, op loopafstand. Door een licht verfrissende regenbuitje vingen wij de wandeling aan. Na een kleine 5 minuten waren we, volgens google, bij het restaurant. Maar al wat wij zagen waren …. licht vervallen huizen in een achteraf steegje. We keken naar binnen, naar wat het restaurant moest zijn. Opeens kwam er een man naar buiten in een witte overal en met witte visserslaarzen aan. Hij wenkte ons naar binnen, naar een etablissement wat, gezien de inrichting, wel wat weg had van een restaurant. Ook de geur (vislucht) deed vermoeden dat dit inderdaad het restaurant was waar wij naar op zoek waren. Binnen stonden 2 typisch Japanse tafels, dat zijn tafels met van die korte poten waar je met een stoel achter zit zonder poten. Maar er was ook een ‘normale’ tafel met 4 ‘normale’ stoelen. De man schoof er zelf 2 bij aan, nadat wij plaats hadden genomen kregen wij het menu in handen gedrukt. Zowaar in het Engels. Na kortstondig overleg besloten wij tot 2 keer een standaard sushi menu en 1 keer het speciale menu. Achteraf gezien denk ik dat elke keuze goed genoeg was. Behalve dan de hoeveelheid. De kok ‘hai hai-de’ er op los. Naar latere navraag bleek dat dit zoiets betekent als “I know”. Hij wist dus waar hij mee bezig was. De sushi … tja …. anders … ! Het goede aan de sushi is meer vis echt veel meer dan in Nederland en warme rijst (eigenijk best wel lekker). Op zich veel beter dan wij gewend zijn in Nederland. Maar, omdat wij dus een standaard menu hadden, kregen we dus ook alle soorten vis voorgeschoteld. Zalm en tonijn, dat was prima. 3 soorten witvis, dat kon er mee door. En ook een substantie … een soort van kauwgum … nee eerder wit rubber. Dat was wel het eerste wat mij in het hoofd schoot: "Waarom zit er een lapje wit rubber op de rijst?" Jesse is er wel op gaan kauwen en kreeg het wel weg, hoe die dat voor elkaar heeft gekregen is een goede vraag. Ik denk met bier en sake. 3 keer een menu was veel te veel, mede omdat Silke, Fardau en Folkert niet veel verder kwamen dan vol afgrijzen aanschouwen wat er op het bord lag. We hebben nog wel een komkommer roll en een komkommer / garnaal roll besteld voor de 3 jongsten.

Het volgende avondmaal was in Takayama, een dag later. Dat dorp ligt in de Japanse Alpen en het sneeuwt er niet in de zomer, wel elke avond een buitje. Aangekomen in het hotel Oyado Yamakyu kregen we gelijk avondeten. Met een 10 gangen menu. We hadden van te voren gebeld dat de kinderen geen vis lusten, dus die kregen een aangepast menu 'without fish'. Het 10 gangen menu bestond uit: rijst, een gestoomd ei (een lokale lekkernij, niet mijn favoriet, niemands favoriet overigens). Ook een stukje vlees wat je zelf moest “koken”, er stond een kookstelletje op tafel (een vlam onder een soort pan waar het vlees op stond). Met daarbij een wortel, kleine asperge en een hele lekkere saus. Lekker om door de rijst te roeren. Er was ook een bakje met zoete aardappels, tofu en slablaatjes. Als toetje kregen we een soort pudding met lekkere oranje fruit. We zaten nu wel aan de lage tafels. Gehurkt of in kleermakerszit, omdat de stoelen geen poten hebben. Gelukkig was het allemaal veel te veel als je alles op zou eten. Iedereen vond iets wel minder lekker en dan kon je dat laten staan. Al met al een beetje delen en zorgen dat iedereen met een volle buik van tafel ging.

De volgende ochtend ontbijt en weer een 10-gangen menu. Zo noemen we het, het zijn niet echt gangen. Er staat al een blad vol met kleine hapjes op tafel (net as gisteren) en ook weer wat om zelf op te warmen en we konden een eigen ei bakken met spek. Verder zat bij het ontbijt met een croissant, rijst met een soort bruine drab (we weten de naam niet), dat lag op een blad wat net als de vlees van gister avond met een vlam gebakken werd. En we kregen een zakje met zeewier, daar kwamen we pas laat achter, waar Fardau en Folkert sushi rollen van maakte met de rijst wat bedoeld was voor die bruine drab. Naast wat er al op tafel stond kwam de bediening zo af en toe nog wat meer brengen. Er was weer meer dan genoeg voor iedereen. Deze keer geen gestoomd ei of een ander gerecht dat niemand lustte. We hebben nu wel geleerd om niet alles per se op te eten, er is immers genoeg. Japanners houden van glibberig slijmerig eten … een soort van pudding maar dan net iets minder vast .,.. vast heel lekker als je er aan gewend bent. Wij houden er niet zo van, meestal laten we dat soort substanties dan ook onaangeroerd staan. Hoeveel de rabarber, die goed ver doorgekookt was, wel prima smaakte en wel een soortgelijke substantie had gekregen. Of was het stiekem toch geen rabarber, het leek er wel op.

PS) geschreven daar Jan en Fardau