De afgelopen 2 slaaplocaties verblijven we in zogenaamde Ryokans, 2 dagen in Takayama en vannacht aan de voet van de Mt Fuji. Een ryokan is een Japanse vorm van een familiehotel of pension. We hebben daar elke keer 3 2-persoons kamers met tatami matten. De kamers met hun matten mogen niet met schoeisel worden betreden. Je eigen schoenen moet je al direct uit doen en dan mag (lees moet) je je voeten in pantoffels steken, maar in de slaapkamers moeten die ook uit. Er staat in de slaapkamer een laag tafeltje met 2 stoelen zonder poten en dunne (on)comfortabele matrassen - zogenaamde futon - om op te slapen en verder een TV met alleen Japanse zenders. Dat is wat het is. Oh nee, er ligt ook een mandje met daarin een Yukata (een soort badjas). Verder is er een gemeenschappelijk bad, een zogenaamde onse. Japanners baden zich voor het avondeten in de onsen. Wij gaan de onse in na het eten vlak voor het slapen gaan, heerlijk. Een onse is een klein … heel klein … zwembadje (een uit de kluiten gegroeid bad) met water van 38 - 40 graden. Voordat je in dat bad gaat moet je je zelf helemaal schoon maken met de rijkelijk aanwezig body lotion, shampoo en conditioner. Er zitten vijf kranen naast elkaar waar je je kan afspoelen / douchen. De vrouwen en mannen zitten in gescheiden ruimtes. Na het wassen en het heette bad deden we Japanse badjas aan. De kinderen liggen dan binnen een half uur te ronken en het moment voor mij om op zoek te gaan naar live verslag van de Tour de France en vanavond Max.

Vandaag zijn we met de bus van Takayama naar waar we nu zijn gereden, een tochtje van dik 5 uur. Al ras bleek dat het vergeten van het internationaal rijbewijs voorbestemd was. Folkert en ook Fardau werden licht wagenziek. Op weg naar Takayama was het plan ook om met de bus te gaan, maar die hebben we net gemist, We waren 1 minuut te laat en weg was de bus. Nu ik het toch even over de reis heb. Op een gegeven moment kwam er een ouder man (80+ schat ik) de metro in. Het was stampvol, dus ik ben als brave burger voor hem opgestaan … hij stond naast mijn stoel. Na wat beleefd afwijzen en aandringen mijnerzijds wisselden we van plaats. Hij wou graag weten waar die weldoener vandaan kwam. The Netherlands. En lege blik. Holland probeerde ik, maar weer geen idee waar ik het over had. Ook Amsterdam leverde geen blik van herkenning. Johan Cruyff dan maar, maar die kende hij ook niet. Mijn hersens maakten overuren, wat was er voor bekends aan Nederlander voor de oude Japanner. Opeens schoot mij het antwoord te binnen: “Anton Geesink”. Ah … judo .. . een tintelende blik in de ogen van de Japanner, nu wist hij waar ik vandaan kwam.

Terug naar de busrit. Een echt mooie rit door de Japanse alpen. Halverwege de reis stond er aan de ander kant een auto stil omdat die net werd ingehaald moest onze chauffeur uitwijken. Ik keek rond wat er aan de hand was en zag opeens een zwarte beer. Die probeerde wanhopig weer terug het bos in te komen. Dat ging wat lastig tegen de betonnen wand naast de snelweg. Toch wel verassend om dat zo te zien, we waren er ook voorbij voor je er erg in had.

Morgen trekken we verder dan gaan we naar Tokyo waar we 3 nachten blijven. Even tot rust komen van de eerste reis week. Het is hard werken!