Na de lange dag van gisteren de laatste dag in Tokyo als een soort van rustdag genomen. We (Susan en ik) zijn met Fardau en Folkert een paar uur weg geweest en Jesse en Silke zijn thuis gebleven. De reis was niet al te ver, naar een winkelcentrum met elektronica. Dezelfde plek als gisteren alleen nu zijn we er langer geweest, meer winkels in en uit en niet alleen voor een mobieltje aan het winkelen. Zowaar wat souvenirs gekocht, we zijn er klaar voor. Thuis gekomen wou Silke graag verstopperte spelen, ze had een hele goede plek gevonden. Het is zowaar mogelijk om met zijn 6-en verstoppertje te spelen, we deden dan wel alleen vinden, om gevlieg en geren door het huis te voorkomen. Na 3 speelrondes hadden we alle plekjes wel gehad, inclusief het buitenterras.

Aan het einde van de middag ben ik met Fardau naar een honkbal wedstrijd gegaan. Er was er één in de Tokyo dome. De Tokyo dome is 4 stations met de metro en geen overstappen nodig … lekker dichtbij dus. We gingen ruim een uur van te voren weg en zouden proberen kaartjes te kopen bij het stadion. Online kaartjes kopen kan wel, maar niet voor de wedstrijd van vanavond, die was uitverkocht. Ik had wel ergens gelezen dat je op wedstrijddagen gewoon bij het stadion tickets kunt kopen. Dat is me in het verleden ook een paar keer gelukt, uitverkocht en toch een ticket gekocht, dus waarom nu niet. In de trein op weg naar het stadion begon ik me wel een beetje zorgen te maken. De fans in Japan zitten in clubkleuren in het stadion en ik had dus verwacht de hordes supporters al in de trein te zien … de wedstrijd was immers uitverkocht. Niets van dat alles, wel veel mensen op straat, maar niets wees er op dat er een wedstrijd zou zijn. Waren we veel te vroeg … of te laat? Bij de station waren wij bij lange na niet de enige die uitstapten en zag ik zo waar een paar honkbal supporters. Mijn zorgen verdwenen als sneeuw voor de zon. De massa liep naar de Sky drome. “Even op die kaart kijken of we wel goed lopen” zie ik tegen Fardau. Om te kijken waar de ingang is die wij moeten hebben. Volgens Fardau moesten we gewoon de massa volgen. Op zich had ze wel gelijk, maar omdat er rondom het stadionterrein van alles te doen is (een heel pretpark) en wij nog geen kaartje hadden vond ik dat voldoende redenen om niet achter da massa aan te lopen. Al ras zagen we het kaartjes verkooppunt. Daar waren inderdaad nog kaartjes te koop … voor de staantribune.

Binnen gekomen vielen mij een paar dingen op. Het is een overdekt stadion en de airco staat aan, lekker. Zo hier en daar zag ik mensen zich aan het omkleden. Dat verklaarde dus dat ik zo weinig fans in de trein zag, ze verkleden zich in het stadion. 90% loopt, in het stadion, in clubkleuren rond, daarbuiten dus niet. De bezoekende vereniging kwam uit Hiroshima … ruim 800 kilometer van Tokyo … ik had dus geen uitsupporters verwacht. Niets was minder waar, bijna de helft van het stadion kleurde rood, de clubkleuren van de bezoekers. Wij waren voor de wit/oranje uitgedoste fans. Dan de wedstrijd, daar was het mij om eerlijk te zijn niet echt om te doen. Ik was wel benieuwd naar de sportbeleving van de Japanners en honkbal is daarvoor zeer geschikt. Ze ogen super fanatiek: clubkleuren aan, zingen en schreeuwen en juichen veel. Dat is totaal anders dan wat ik gewend ben. In Amerika is een speaker nodig om het publiek aan het schreeuwen te krijgen, dat is Japan echt niet nodig. In Nederland gaat het publiek niet los op elke actie, Japanners wel. Wat daardoor ontbreekt is eigenlijk de echte emotie, of beter de emotie die past bij wat er op het veld gebeurt. Halverwege de wedstrijd gaf Fardau aan dat ze best wel moe was van het staan en de dag van gisteren nog in de benen. We zijn daarom voor het einde van de wedstrijd weg gegaan, na de 6^einning om precies te zijn.

Thuis een late warme hap en dan klaar maken voor morgen. Dan gaan we met het vliegtuig van Tokyo richting Okinawa