Okinawa hebben we in ons reisplan opgenomen om even een paar (lees 6) dagen niet te reizen maar op één plek te blijven en het vooral rustig aan te doen. Iedereen is nu ook in staat om uit te slapen (we slapen niet meer op futons maar op dikke matrassen), zelfs Silke slaapt uit tot 11:00 uur. De afgelopen drie dagen zijn we elke middag naar het strand geweest, voor een uurtje zout water happen. Het is beter om dat hier in de ochtend te doen, niet vanwege de warmte, want om 09:00 is het ook al warm, maar vanwege het getij. Rond een uur of 11 is het vloed en rond 5 uur eb, het verschil is ongeveer 1,5 meter dus dat merk je wel. Gisteren zijn Susan en ik dan ook in de ochtend er op uit gegaan om naar de beste snorkel plek van het eiland te gaan, en ook meteen de beste snorkelplek van heel Japan. We waren niet alleen. Het mooie aan het snorkelen was niet zo zeer het koraal en de vissen maar de Japanners en hoe zij snorkelen beleven. Bij aankomst had ik het idee dat we bij een duikplek waren en dat er heel weinig gesnorkeld werd. Iedereen liep rond in wetsuits. Wel viel het me op dat er weinig zuurstofflessen waren en dat er hele families rondliepen. Kinderen waarvan ik dacht: “kunnen / mogen die al duiken? Ze kunnen nog maar net lopen!”. Bij het strand aangekomen bleek iedereen te gaan snorkelen. Als je dan goed om je heen kijkt zie je overal plukjes ronddrijven. Het lijken families te zijn, dat is ook wel zo, maar bij elk plukje zit een gids. Ik denk dat wij de enige niet Japanners waren en ook tot de minderheid behoorden van gids-vrije snorkelaars. Na afloop vroeg Susan wat ik van het snorkelen had gevonden. “Ik kan zo 10 plekken opnoemen waar het snorkelen mooier was”, was mijn antwoord. Maar goed we zijn dan ook bij 4 van de top 10 snorkel plekken op de wereld geweest, dus een beetje verwend zijn we wel.

In de middag zijn we met zijn 6-en naar het strand gegaan, de jongens op de fiets. Het was eb en omdat de zeebodem ook hier bezaaid is met koraal is het lastig zwemmen. Ik heb met Fardau en Silke een plekje op gezocht waar we rustig in het water konden zitten kletsen, zonnebaden en push-ups doen. Dat laatste gaat uitstekend in een laagje zout water. We hebben ons (lees de dames) afgevraagd hoe je zout uit het water krijgt. Volgens Fardau was zeven de beste methode. Ik heb uitgelegd dat verdampen van het water de oplossing is. Dat geloofden ze niet echt en moest uitgeprobeerd worden. Fardua en Silke hebben elke een flesje zeewater mee naar huis genomen en het water gekookt. Het eindresultaat was, licht verassend, zand in het midden en een rand zout er omheen. Dat zout hebben we later op de dag gebruikt bij het avondeten.

Vandaag is onze laatste dag in het huis. We gaan vanavond naar een hotel vlakbij de luchthaven zodat we morgenvroeg het vliegtuig van 08:20 kunnen halen. Dat lukt niet vanaf hier met het openbaar vervoer, zo vroeg rijden de bussen niet. Morgen vliegen we eerste naar Taiwan waar en een stop over hebben van 4 uur. Daarna vliegen we naar Vietnam waar we om 15:30 lokale tijd landen. Dan zit de reis door Japan er echt op.