Het is vrijdagmiddag 9 augustus en we zijn al 2 dagen in Vietnam. Gistermorgen, eerder vroeg in de middag zijn we een eindje gaan fietsen door de kruidentuin van Hoi An, veel anders kan ik het eilandje waar we door zijn gefietst niet omschrijven. Iets verderop op het ‘vaste’ land liggen de rijstvelden, maar zo ver zijn we niet gekomen op de fiets. Op zich prima fietsen, maar niet om even lekker 20 Km op weg te trappen. We zijn daarna richting strand gefietst en daar bij een restaurant de lunch genuttigd. Heerlijk Vietnamees, toch veel smaakvoller en vooral rijker aan smaakbeleving dan de eerste Sushi in Japan. Het is een prachtig mooi lang strand en je kan de stad Da Nang in de verte zien liggen.

Die avond zijn we uit eten gegaan in old town Hoi An. De toeristentrekker van jewelste. De taxi zette ons af aan het begin van old town en verder zijn we te voet de stad gaan verkennen. Ergens gestopt om via Google map het restaurant te zoeken waar we op zoek naar waren. Maar voordat Google zover was hadden we het al gevonden, we stonden er recht voor. Morning Glory was ons aangeraden, dat restaurant staat ook hoog aangeschreven op tripadvisor. Het eten was heerlijk. De bediening kan beter, maar een kniesoor die daar op let. Het was best wel druk . Na afloop bleken wij bepaald niet de enige toeristen te zijn die de weg naar de ochtend glorie op deze warme avond hadden gevonden. Buiten stond een lange rij wachtenden voor een vrij plekje. Wij met goed gevulde magen de donkere nacht in van Old Town. Op de kade was het een drukte van jewelste, je kwam oren, ogen en neus te kort om alle indrukken op te nemen en vast te leggen. Links van ons werd iets opgevoerd er stonden tijdelijke tribunes van bamboe. Op straat liepen verkopers met neon vliegers, of zoiets. Op het water voeren allemaal kleine bootjes met toeristen en op die bootjes fakkels / lampionnetjes. Op straat werden die lampionnetjes ook verkocht. Verder natuurlijk overal toeristen, voornamelijk Aziaten (zodat ik er makkelijk overheen kan kijken). Stilstaan was niet echt handig, dan werd je direct aangeklampt door een vertegenwoordiger van een verkopende instantie. Het waren vooral verkopers op zoek naar toeristen voor op de ronddobberede bootjes. Ze waren vrij succesvol in hun werk, want de meeste bootjes waren bezet. Het was dus ook op het water druk. Na een paar keer ‘no thanks’ en ‘Maybe tomorrow’ kregen we te maken met een vasthoudende dame. Eigenlijk wouden Silke en Fardau ook best wel even uit varen. De verkooptrucs “dit is alleen vanavond, morgen is het hier rustig” was de genadeklap. We waren om. Nu ja we … dat klopt niet helemaal … Jesse stond met beide hakken stevig in het zand. Geen denken aan dat hij uit varen ging in die chaos. We hadden 2 bootje nodig omdat we met 6 zijn en er kunnen maximaal 4 personen in een bootje. Na enig overleg kwamen we met het CDA compromis: ik blijf bij Jesse op de kade en de rest gaat uit varen. De rest in een boot en wij kregen een krukje om op te zitten. We zijn lekker op de kade gaan zitten, zo dicht mogelijk bij het water. De chaos en drukte achter ons en voor ons iets minder drukte op het water. Wel mooi om zo even rustig te kunnen aanschouwen om je heen zonder lastig te worden gevallen door een verkoper, we zaten op hun stoelen, ten teken dat we al een deal hadden. Daar bedachten we ook dat dit tafereel echt wel elke avond was. “Toeristen rondvaren is gratis geld, ze zijn gek als ze dat meer eens per maand doen”, was Jesse zijn analyse. Die bleek aardig te kloppen, het is gewoon elke avond feest Na 20 minuten kwam de rest opgelaten bij ons, het was hartstikke leuk geweest. Iedereen had een lantaarn op het water laten drijven en een wens gedaan. Silke moest haar tong afbijten om haar wens niet te verraden.

De volgende ochtend (vanmorgen dus) er op tijd uit … 08:00 uur … valt voor ons (Susan en ik) wel mee, voor de kinderen is het vroeg. We worden om 9 uur opgehaald voor een kookcursus. In Hoi An aangekomen worden we eerst rondgeleid over de markt en wordt er van alles verteld. Silke deed haar beklag “ik dacht dat we naar een kookcursus gaan, niet naar een praatcursus”. Onze gids vertelde regelmatig en uitvoerig, volgens Silke, over wat we zagen. Ze vroeg ons zo af en toe ook te raden wat we zagen, dat vond Silke dan wel weer leuk. We hebben ons een beetje ingelezen, nu ja, gelezen, meer gekeken. Susan en ik hebben wat Youtube filmpjes bekeken over Vietnam en waar we heen gaan. Zo ook Erika op reis, de aflevering over Vietnam. We wisten dus waar de papieren huizen, auto’s en nep geld voor bedoelt is. Dat zijn giften aan overledenen, zo krijgen ze, waar ze ook mogen zijn, een nieuw huis, een auto, geld en zelfs een iPad. Op de markt verder niets gekocht, de boodschappen waren al gedaan. Na de markt eerst een stukje varen en daarna stapten we over in ronde bamboe vaartuigen waar max 4 mensen in passen, we hadden 3 bootjes nodig omdat ons gids ook mee moest. Een heel gewiebel in de ronde bootjes, gelukkig was de ‘kaptein’ bedreven in het varen. We hebben nog een krab gevist die we na het vangen weer braaf hebben terug gegooid. Daarna dus de kookles. Super lekkere lunch klaar gemaakt. Zelfgemaakte loempia, echt heel wat anders dan we in Nederland gewend zijn … en overheerlijk. Ik heb geen idee hoe we het gemaakt hebben, zou het in ieder geval niet zo kunnen herhalen zonder hulp. Gelukkig zit er bij Fardau een vriendinnetje in de klas waarvan de ouders Vietnamees zijn. Zij herkende het eten op snapshat, dat maakt haar moeder ook heel vaak, schreef ze Fardau, en is heel lekker. Inmiddels is het wat later op de avond en heb ik de recepten via WhatsApp ontvangen.

Morgen vertrekken we met het vliegtuig naar het noorden van Vietnam.