Eerst even een locatie duiding, we zitten op een boot rond te varen in Halong Bay, net een klein uurtje onderweg. Hiervoor zaten we 2 dagen in Ninh Binh, of in ieder geval in een dorpje er dicht tegen aan, Trang An om precies te zijn. Die omgeving noemen ze Halong bay op land. Op zich is de attractie daar die ieder zichzelf respecterende toerist moet ondernemen een tochtje met een roeiboot door het gebied. Het spreekt voor zich dat wij dat ook hebben gedaan. Eerst wel even een onderzoek gedaan wat de ‘beste’ plek is en vooral wat het beste moment van de dag is. Dat laatste is relatief simpel in de hitte die wij ervaren, nml. niet in de middag, dan staat de zon te branden aan het hemelrijk. Weer om binnen te zitten bij de airco. Na ampel beraad hebben we besloten de tocht bij Tang An te doen, dan kom je weliswaar niet door de beroemde rijstvelden maar mis je ook het gedoe van afdingen en pingelen. De tocht was een prima keuze en we zijn om 15:30 uit varen gegaan, het is toch dik 2 uur roeien en we willen voor donker thuis zijn. Vandaar de tijdskeuze.

Maar goed, eerst de ochtend. Scooter rijden maar weer, nu we er toch zijn en omdat het kan. 4 scooters lekker door de rijstvelden, langs de kast gesteente bergen en een stop bij een uiterst lokaal tentje. We waren even ‘off track’ gegaan, een weggetje om even van de doorgaande weg af te zijn. Mooie stukje voor fietsers (die waren er redelijk veel), maar ook voor ons. En een prima plek voor een stop om de dorstige kelen te smeren. We hadden vlak na de start nog even een akkevietje met aan oudere Vietnamees. Er is hier een berge met 500 treden met op de top een draak (van steen, weest gerust, geen echtte). Ik had wel zin in dat uitzicht en de rest ging enigszins schoorvoeten akkoord, nu ja Silke had wel haar vraagteken “we gingen toch scooter rijden, niet wandelen?”. Die man sommeerde on te stoppen en vandaar verder te lopen, de scooters achterlaten op zijn P. Uiteraard na overhandiging van de nodige pecunia. Ik voelde een toeristen val en had er niet heel veel zin in. Man boos, en niet zo een beetje ook. Hij gaf ons zo goed als geen gelegenheid om even onderling af te stemmen wat te doen. We hebben het hazenpad gekozen, of beter democratisch vastgesteld dat verder scooteren beter is. “Beter gaan we verder”, was Folkert zijn mening. Achteraf gezien was dat ook een wijze keuze, we kwamen om 13:30 weer thuis en hadden dus maar een kleine 2 uur om te genieten van de airco. De buitentempraturen waren inmiddels niet om over naar huis te schrijven.

Later op de dag dus naar de roeiboten. Wij zijn behoorlijk buiten het hoogseizoen, niet in het weekend en op het einde van de dag. Tis nu niet dat wij de enige toeristen waren maar de hekken en gangen waar wij doorheen geleid werden doet vermoeden dat het er wel eens drukker is. Bij de kassa was geen rij en ook de bootje werden we direct geholpen. We hadden 2 bootjes, hier is het zo dat je voor alle 4 plaatsen moet betalen, ook als je er geen gebruik van maakt. Ze willen op elke boot voor 4 personen verdienen, op zich logisch. Dat hadden we al gelezen. 2 uur roeien, of beter geroeid worden is mooi zat. Prachtig om zo tussen het kast gebergte te zijn. Een paar (4 om precies te zijn) keer door een grot gevaren naar de andere kant. Het was maar goed dat de dame de weg weet, anders waren we er nu nog. Omdat het warm was … warm … zeg naar heet … heel heet en ik driftig had mee geroeid (er waren extra roeispanen aan boort) had mijn lichaam de nodige moeite om af te koelen. Ik was dan ook blij om in het hotel op bed te liggen met de airco op 15 graden, heerlijk. Maar eerst even een paar keer op en neer rijden op een rustig weggetje met Fardau aan het stuur.