Het plan was om op 19 juli om 9:00 uur te vertrekken, bij het inchecken zagen we dat drop-off voor de bagage pas vanaf 12:30 kon, dus zo vroeg gaan rijden naar Schiphol leek wat zinloos. De vertrektijd voor de vlucht was 14:55 …. dus … ach … nu ja ….. al met al toch maar wel gedaan en zo werd het 9:30 toen we Haren uit reden (nog even snel wat laatste boodschappen voor onderwerg). 2 uur later op bestemming, op P6 valet parking zodat we in no time in de vetrekhal staan. Bagage konden we direct achterlaten, ging bijna zonder vlekken. 1 stuks bagage van 23 Kg was de limiet, wij hadden 23 Kg verdeeld over 2 koffers … moest kunnen ... dus niet ... het was maximaal 23 Kg EN 1 tas. Gelukkig paste alles in tas …. dat had ik thuis al gedaan. Die tweede tas opgepropt en nog ergens in de handbagage gekregen …. gelukkig hebben ze die niet gewogen … dan hadden we echt een probleem gehad.

Om 12:20, dik 2 ½ uur voor vertrek, sloten wij aan in de rij voor de security check op Schiphol. Het wachten begon, onderweg naar het einde van de wachtrij zagen we dat er ijsjes werden uitgedeeld aan de wachtenden, wij kregen niets, tegen de tijd dat wij bij de uitdeelpost waren was het ijs op … een uur later dezelfde pech …. weer geen ijs … wel water. Gelukkig stonden er borden die aangeven hoelang de rij vanaf dat punt zou duren … dat lijkt nuttige informatie … maar dat is het niet. Het geeft de reiziger het idee dat het wel goed komt. Die tijd is sterk afhankelijk van het aantal open staande bagage controles … in ons geval waren er 3 van de 15 dicht. Om ½ 3 vroeg de man achter mij hoe laat mijn vlucht ging, ik ze 3 uur. Die van hem ook. Hij wou ook weten wat ik ging doen als we de vlucht zouden missen …. wenen zei ik …. Ik bedoel weinen … het was een Duitser en ik wou hem in zijn moedertaal aanspreken, maar dat is dus jammerlijk mislukt. Hij moest na Zürich (Zwitserland) en ik wist hem gerust te stellen dat er ook treinen reden. Wel wat vaak overstappen, maar niet zo een lange wachtrij. De tijd kroop gestaag verder, net als de rij … voetje voor voetje schoven wij voorwaarts. De man achter mij werd met de minuut nerveuzer en keek constant op zijn horloge. Ik wees hem er op dat de rij niet sneller zou gaan door steeds naar de tijd te kijken. Ik was deze keer de kalmte zelve. Stipt om 15:00 uur bereikten wij de controlepost. Gelukkig was ons vliegtuig vertraagd … helaas met slechts 5 minuten. Wat ook jammer was dat de helft van onze handbagage niet door de controle kwam en een handmatige inspectie vereiste. Na kort en hectisch overleg stoven Susan, Fardau en Silke naar de gate met de opdracht het vliegtuig tegen te houden, wij (de jongens) zouden met de rest van de handbagage komen nadat de handmatige inspectie was voltooid, Zo gezegd zo gedaan. We hadden echt geluk met de vertraging … het boarden duurde langer en er moesten koffers uit van passagiers die nog verder in de rij stonden. De dames sloten achteraan in de rij, tegen de tijd dat ze aan de beurt waren begreep het grondpersoneel er niets van dat Susan 6 boardingpassen had en er maar 3 personen waren. Dat oponthoud zorgde er mede voor dat wij (de jongens) net op tijd waren en zo als laatsten instapten. Daarna duurde het nog even voordat we daadwerkelijk het luchtruim kozen, daar dat vertraagde boarden moesten we wachten op een plekje om weg te kunne vliegen.

Een half uur later dan gepland landden we in Frankfurt waar we nog 4 ½ uur over hadden om onze vlucht naar Windhoek te halen. Dat lever geen problemen op, wat overigens niet betekent dat de security check daar snel en geruisloos ging. Ze hadden maar 1 van de 5 controle punten open … we hebben kaas mee … dat vonden ze gek … hilarisch. Rare jongens die Duitsers.

Van de vlucht naar Windhoek heb ik verder weinig meegekregen, ik viel al rap als een blok in slaap, wel wat onrustig, zitten slapen is toch anders. En na een half uur waker gemaakt voor een warme hap en een uur voor landen voor … tja … sandwich …. stond op de verpakking …. klont … een oud Groning gerecht … gekookt boekweit .. komt aardig in de buurt. Klont eet je dan bij voorkeur met stroop zodat het noch eetbaar is en smaak krijgt. De sandwich was belegd met droge kaas en nog wat, maar zo ver ben ik niet gekomen. Het verwerken van de eerste hap kostte mij 5 minuten en meer energie dan de hap opleverde. Na dat ontbijt landden we veilig en uitgeslapen (ik dan) in Windhoek. Het passeren van de douane was een formaliteit. Gelukkig waren we voorbereid en hadden we een uittreksel van het bevolkingsregister voor Fardau en Silke, in vele talen, bij ons. Zonder zouden zij het land niet inkomen. De Corona controle bij de grens stelde ook niet al te veel voor. Die douane doet het beste hopen voor de rest van het land.