De volgende dag op tijd weg, grens weer over, bagage ophalen, inchecken voor de vlucht van Kasane naar Maun en daarna ……. wachten. We waren ruim op tijd, tijd genoeg voor lunchen op het vliegveld. Alleen, geen etenswaren in de vrije verkoop. Uiteindelijk is Susan met een taxi op jacht gegaan naar eten. Jacht klinkt wat raar, maar in Botswana gaat alles enkele versnellingen lager, het woord snel en haast komt niet voor in hun taal, nochtans zeker niet in hun gedrag, uitzonderingen daargelaten. Kortom Susan de keuken in om te vertellen dat het wat sneller moest, mevrouw dat helpt niet want nu ben ik met u aan het praten en niet aan het werk. Mooi excuus, maar het leek er niet op dat er erg hard gewerkt werd. De rest zat intussen met luid knorrende magen in de wachtruimte. Een klein uur voor vertrek kwam Susan terug met een late lunch, goed eten, niet genoeg omdat Susan halverwege had gezegd “Laat de rest maar zitten”. Als ze had gewacht op de rest dan hadden we onze vlucht gemist. Bij aankomst in Maun weer een stukje Botswaanse efficiëntie mogen waarnemen. We zaten op een vlucht naar de hoofdstad met een tussenstop in Maun, waar wij er uitgingen. De koffers kwamen vlot op de lopende band, een goed begin, maar helaas, niet al onze koffers, slechts 1. Jesse zag de man die de koffers uit het vliegtuig had gehaald een paar keer vanuit zijn ruimte naar de wachtende toeristen kijken. Waarom staan ze er nog … weer kijken … nee ze gaan niet weg … wat is er aan de hand. De man kwam uiteindelijk met zijn gezicht om de hoek kijken en sprak de dichtbij zijnde toerist aan. We stonden allemaal nog te wachten op de rest van de bagage …. welke rest?. De man in volle draf terug naar het vliegtuig, dat er gelukkig nog stond. Op zoek naar koffers die er in Man uit moesten. Ondertussen nam de ongerustheid bij ons toe. Plannen werden gesmeed om desnoods de runway op te rennen om het vliegtuig tegen te houden …. hadden we maar trekkers meegenomen, dan konden we de runway blokkeren. Tot zulke drastische maatregelen hoefden we niet over te gaan, nadat ons geduld behoorlijk op de proef was gesteld werden wij weer verenigd met onze bagage. Op naar Chill farm, na een uur rijden door de Onkawonga delta kwamen we aan op bestemming.

Zondag 31 juli stond een game drive van de hele dag op het programma, die hebben we afgezegd en zelf een half uurtje gewandeld de rest van de dag de naam van de farm eer aangedaan en er een chill dag van gemaakt. De kinderen waren moet van een 2-daagse in Zimbabwe en de lange reis van de dag ervoor. Even en dag bijtanken.

Gisteren zijn we weer aan het reizen geslagen, eerst naar Maun waar we een auto bij Hertze hebben opgehaald. Ook hier weer. Met stijgende verbazing, een staaltje Botswaanse werklust gezien. We waren de enige klanten en er hing een bordje waarop de autohuurder verzocht werd zijn rijbewijs en paspoort binnen handbereik te houden voor een efficiënte afhandeling. Die efficiënte afhandeling vereist ook dat de verhuurder zijn spulletjes voor elkaar heeft zodat het hele administratieve proces binnen 10 minuten kan worden afgehandeld. 10 minuten is wel zo ongeveer de tijd die dat normaal in beslag neemt, maar niet in Botswana, een uur dus. En dan mocht op ons verzoek, bij hoe uitzondering, Susan de auto inspecteren op schadevrij zijn. Dat moest ik als bestuurder eigenlijk doen, scheelde 5 minuten. Nadat we dus eindelijk de sleutel hadden konden we Maun door op zoek naar voedsel voor de komende dagen. We zitten dan op een lodge ver weg van winkels en de verdere bewoonde wereld voor 2 dagen, dus eten is belangrijk. Al met al kostte dat ook weer meer tijd dan gepland …. op weg naar Omogolo Bush lodge. De verharde weg naar Tsjau en daar rechtsaf en dan de aanwijzingen opvolgen. Dat ging eerst mis, we reden een rondje door het dorp. Daarna weer opnieuw proberen en bij een soort van 5 sprong de weg gevaagd ipv gokken. Bleek de man die we de weg vroegen ook op weg te zijn naar Omogolo, we konden hem volgen. Halverwege van auto gewisseld omdat verder rijden met een 2WD geen optie was. Na een lange tocht kwamen we eindelijk aan op de bestemming.

Na het uitladen en een rondleiding door de lodge schonk Jesse zichzelf even een lekker glas whisky in. Voor de ontspanning, en op wat ruimte te maken, eerst even de blaas legen op het toilet. Toilet hier is een soort van open toilet, je kan als staand mooi de omgeving opnemen. Tot Jesse zijn grote schrik zag hij een groep naakte mensen bij de lodge, nu ja naakt, zo goed als naakt, extreem spaarzaam gekleed. Het waren de bushman voor onze geplande bushwalk. Niet iets waar iedereen trappelend van ongeduld op stond te wachten, maar wat moet dat moet. Een half ur na aankomst waren liepen we in colonne door de bush. De bushman lieten ons zien hoe ze vroege leefden van de jacht: zelf een strop maken, inclusief touw van schors, daarna vuur maken en nog een dansvoorstelling. Allemaal erg leuk om te zien. Onderweg, in de verte, nog en olifant gezien. Later op de avond vanaf ons balkon zagen we meerder olifanten bij de waterplas voor de lodge en van veel dichterbij. Deze keer gingen we redelijk met de kippen op stok, een paar uur later, dat wel, naar om 22:00 was iedereen vertrokken naar dromenland.