Vanmorgen (9 augustus) hadden we behoorlijke problemen met het onder de knie krijgen van het fornuis. Op den duur dacht Folkert dat het handig was om te voelen of het al warm was … ja dus .. lekker warm. De rest van de dag is Folkert druk bezig geweest met koelen van zijn vingers. Gelukkig was Susan zo slim om wat ijs te vragen bij de lodge waar we haar jurk op konden halen die ze ergens had laten liggen. Daarvoor boodschappen gedaan, dus de auto zat vol eten en drinken, klaar voor de tocht.

Eerst rustig door Windhoek en dan de stad uit over de C26. Het wegennet is vrij simpen; B-wegen zijn asfalt, C-wegen met een beetje geluk ook asfalt en anders niet en de rest alles behalve asfalt. We leken geluk te hebben, we reden over een geasfalteerde C-weg. Na een klein kwartier zag ik de kleur van de weg verderop gravel-rood worden ipv asfalt grijs. Dat leek niet goed … en was het ook niet. Asfalt was voorgoed verleden tijd, nog 179 Km te gaan en ik kon amper 40 halen, zo slecht was de weg. Dat gaat dus 4 uur duren dacht ik bij mezelf … hopelijk wordt het beter. Dat werd het ook wel en zo af en toe tikte ik zowaar de 100 aan. Het was lekker rijden … hard werken … dat wel … maar niet inspannend. Een stuk makkelijker eigenlijk dan de kaarsrechte weg vol asfalt waar je bijna in slaap sukkelt van de saaiheid. Zoals de rit van gisteren, gelukkig konden we toen veel wisselen van chauffeur. Rond een uur of twee begonnen wat magen te knagen, we hadden nog geen lunch gehad. Even een kort stop gemaakt op, wat later bleek, de top van de pass waar we over gingen. We waren ongemerkt aardig wat meters omhooggekomen. Het uitzicht was schitterend! Daarna volgde een straffe afdaling … geen hardspeldbochten en geen al te steile afdalingen … maar wel opletten geblazen. Naast mij een nerveuse Susan die niet zo van de hoogtes houdt, ik was maar al te blij dat we niet langs diepe afgronden reden en op een smalle weg. Dat zou de zweetproductie alleen maar doen toenemen. Na de afdaling weer door over de gravelrad. Op het dashboard zag ik een lichte branden …. het leek op een band … ik zou toch geen leegloper hebben dacht ik. Even later verscheen de bandenspanning in beeld, 3 keer 2.9 bar en 1 keer 2 bar. Dat was niet goed, het moet eigenlijk 4 keer 2 bar zijn op die gravel wegen, iets zei mij dat we linksachter een leegloper hadden. Ik hoopte dat het na 2 bar zou stoppen met dalen … niet dus! Een paar minuten later was het 1.6 bar … ik wist genoeg. Bij 1.5 bar kwam er een geluidsignaal … ontkennen had geen zin … paniek bij de rest … lekke band! Gelukkig dus een leeglopen en rustig een stopplek opgezocht, gelukkig brede wegen en is bepaald niet druk. Het 5^e wiel aan de wagen hing onder de auto, bij het inpakken had ik het gereedschap al zien liggen, dat was ook zo boven water. Jesse met het reservewiel aan de slag en ik met de krik. Daarna het lekke wiel losdraaien, eerst de auto wat lager … dom van mij! 4 bouten gingen er moeiteloos af, voor de 5^e hadden we speciaal gereedschap nodig. Lichtte paniek maakte zich weer meester … Susan op zoek naar het nr van Hertz om ze te bellen. Op zich een goed plan … maar in het midden van heel weinig en ook met weinig connectiviteit met het mobiele netwerk … niet heel zinvol. Wel kwam ze wat geks tegen … zoeken jullie dit? Inderdaad de ontbrekende sleutel tot succes. Daarna was het wisselen een eitje, band weer vastdraaien en we konden weer verder. Al met al duurde deze wisselen aanmerkelijk langer dan de kleine 3 seconden die het Red bull racing team nodig heeft om 4 banden te wisselen. De verder rit verliep zonder kleerscheuren en een klein uur voor zonsondergang kwamen we aan op locatie. 3 dagen was het plan in het WiFi-vrije Bushman lodge. Op zich een pracht plek …. Maar 3 dagen geen WiFi! Dat gingen de kinderen niet trekken, het compromis was 1 nachtje. De eigenaar van de lodge was erg aardig, hij belde zijn ‘buren’ van de namib grens lodge en boekte daar 2 nachten voor ons … met WiFi bij de receptie. Hij had spul om brandwonden te verzorgen, daar heeft Susan Folkert zijn vingers mee verzorgt. Ook hielp hij ons met de bandenspanning op alle banden naar 2 bar terug te brengen en we hebben een paar woorden Afrikaans geleerd.

Die nacht vond de wonderbaarlijke genezing van Folkert zijn brandwonden plaats, niets meer aan het handje. Na de welverdiende nachtrust de auto weer inpakken en op weg naar Sossusvlei. Het zou een lange actieve dag worden, dik 2 uur heen rijden, 3 uurtje in het park, dan weer 2 uur rijden en in de tussentijd ook een nieuwe reserveband, eten, tanken en koffie met appelgebak. De wegen waren qua kwaliteit hetzelfde, gravel en zo af en toe wasbord taferelenen, maar verder zo goed als vlak. We reden langs en om de bergen heen, links Namib mountains en rechts op gepaste afstand duinen. In Solitaire een stop voor tanken en koffie met appeltaart. Daarna verder en nu links bergen met een Duitse naam en links een vlakke droogte. Na een uurtje rijden de afslag naar rechts alwaar ik dacht een fata morgana te zien in de vorm van een asfalt weg. Het was geen gezichtsbedrog, het was echt, zomaar vanuit het niets een asfalt weg. De laatste 5 km kon alleen met een 4x4 en wij moesten dus verder met een safari bus. Een wandeling de duinen in, met de brandende zon op onze bolletjes, goed ingesmeerd en een fikse voorraad water mee. Al met al te zwaar voor Silke, ze is op het hoogste punt van de wandeling gestopt en gewacht tot wij terugkwamen. Het laatste stuk was een afdaling naar aan zandvlakte (wit/geel zand ipv rood zoals het duinzand) met dode bomen. Daar een foto shoot gehouden, zonder Silke dus en daarna terug wandelen. Fardau heeft geprobeerd om van de duinen af te rollen, maar uiteindelijk besloten dat wandelen toch beter was. Al met al begin de tijd te dringen, de vakantievierende toerist in Namibië wil graag een uurtje voor zonsondergang van de weg zijn. Maar eerst een nieuwe band … in ieder geval geen lekke reserveband …. de band kon gelapt worden en tijdens die stop een erg late lunch genoten. Daarna kroop Folkert achter het stuur en gingen we in galop naar Namib grens. De laatste 50 Km gingen over een D-weg, ergo minder kwaliteit, in dit geval een smallere weg en zo af en toe echt slecht omdat het gravel was weggespoeld en je over stenen reed. Haverwege heb ik het stuur overgenomen omdat de weg met ruim 10% omhoog ging. Tot mijn verassing kleurde de weg voor mij naar asfalt grijs … het zou toch niet waar zijn …. dat was het ook een soort van niet …. geen asfalt maar grijze klinkers. Die waren wel zo aangelegd dat ze op hun plek bleven liggen, dat reed een stuk fijner en beter in een klim. Al met al kwamen we een klein uurtje voor zonsondergang op de plek van bestemming. Onderweg, ondanks het gortdroge landschap, toch levende wezens gezien die zich hier staande weten te houden. Er groeit wel genoeg geel-gras en zo hier en daar struiken, water is het probleem voor dieren.

We zitten nu op één van de mooiste plekken van onze vakantie, het si dan de combinatie van de villa en de locatie. De villa heeft open keuken en doet qua oppervlakte niet heel erg onder voor onze open keuken. Naaste de villa staan 2 kleinere huisjes waar alleen een slaapkamer met douch en een WC in is. De derde slaapkamer zit aan de villa vast. Het is allemaal tegen de rotsen aangebouwd en zo hier en daar bestaat de muur uit rotsen. Verder veel ramen met ruim uitzicht. Een mooie afsluiting van de vakantie om hier 2 nachten door te brengen en vandaag een relax dag te houden.

Morgen (lees vrijdag) vangt dan de laatste activiteit aan met enige spanning in zich. Terugvliegen. Nu zal het vliegen an sich geen probleem zijn. Het is ten eerste te hopen dat de piloten van Lufthanza niet weer in staking gaan en ten tweede dat 70 minuten overstaptijd in Frankfurt genoeg is om de vlucht naar Amsterdam te halen. Daar maken we ons wel wat zorgen over, maar eerst genieten van de dag en morgen shoppen in Windhoek en dan om een uur of 20:00 vliegen.