Een paar dagen voor vertrek las ik op nu.nl dat in Duitsland beveiligers bij 3 grote luchthavens van zins waren de werkzaamheden te staken voor 2 dagen. Op zich zou ik aan zo een bericht geen aandacht schenken, maar ons naderende vertrek, via Duitsland, noopte mij tot verder lezen. Het plan is om vrijdag via Düsseldorf te vertrekken, het plan blijkt ook te zijn on de werkzaamheden in Düsseldorf op vrijdag erbij neder te leggen. Enige hoop onzer zijde was dat er toch altijd wel wat werkwillenden over blijven. 24 uur voor ons vertrek zagen wij de lijst met vluchten die niet door zouden gaan, die van ons zat er niet bij. Met opgelucht hart vertrokken wij donderdagavond, zo hoefde wij vrijdag niet voor dag en dauw op.

Er werd weliswaar wel gewerkt, maar erg hard niet en ook niet met heel veel beveiligers. Met als gevolg een enorme lijst met geduldig wachtende toeristen, waaronder wij, maar een stuk minder geduldig. Susan ging eens poolshoogte nemen aan het begin van de rij en kwam er achter dat er min of meer meerdere rijen samen kwamen en die waar wij in stonden verreweg de langste was. Een no-brainer! Daarna was het nog een half uurtje om langs de controle te komen, en daarna rennen m het vliegtuig te halen. Via Frankfurt naar Washington Dules. Ondanks dat we een overstap hebben, moet je in Amerika toch langs de douane. We waren aardig ingelopen op het vluchtschema, dus waren ruim op tijd. Die tijd hadden we ook broodnodig, vlak voor ons was er ook een vliegtuig geland en wij zaten achterin, dus tegen die tijd dat wij bij de douane aankwamen was het er behoorlijk druk. Echt snel ging het allemaal niet. Na een half uur had ik uitgerekend dat als het zo door bleef gaan het drie uur zou duren. Gelukkig ging de rij voor Amerikanen wel en ik hoopte dat als die er door waren de productiviteit om niet Amerikanen het land in te laten omhoog zou gaan. In dit geval was hoop geen uitgestelde teleurstelling, nadat alle locals de douane gepasseerd waren ging het bij ons een stuk raper, zelf zo snel dat we ngo op tijd het land in zouden komen. Daarna was het ‘hop ho hop’ in galop naar de verst weg gelegen gate. Gehaald. Bleek de vlucht een uur vertraagd te zijn omdat de crew er nog niet was. Dat hadden ze wel wat eerder mogen zeggen. De douane in Guatemala was een verademing, geen rij, vrolijke mensen en in no-time waren we het land in. Dat gaf burger Jan immens veel moed, immers: de meeste norse bewoners van een land worden geselecteerd als douanier.