Even weer een ‘kleine’ update over onze prachtige reis in Colombia. Na dat we aan zijn gekomen bij Finca San Vicente bij Barichara gingen we de volgende dag de twee dorpjes (waar we tussen in zaten) verkennen. We hebben geen souvenirs gekocht, maar zijn wel langs een paar terrasjes geweest en hebben eerst een wandel tocht gemaakt van het ene dorpje (Barichara) naar het andere dorpje (Guane). De wandeltocht was door de bergen (gelukkig was het voornamelijk naar beneden lopen) en het zou twee uur duren. Tot onze verbazing had Silke een hele goede mindset en ze liep samen met Folkert de hele tijd voor op. Hun hebben de wandeling in 1 uur en veertig minuten gedaan en de rest deed het in 1 uur en drie kwartier. Aangekomen in Guane gingen we bij een terras zitten om onze dorstige lichamen te lessen. Daarna gingen we nog even rond kijken. Er was een christelijke kerk en Folkert had een museum gezien, maar toen ik en Folkert daar heen gingen om te kijken zagen we dat we 20 minuten moesten wachten. Daar hadden we geen zin in, want we wouden allemaal weer terug om te lunchen. Het probleem met het terug gaan is alleen dat het best ver lopen is naar Barichara, want daar staat onze auto. Dus wilden we met een tuktuk terug, maar we passen niet met ze zessen in 1 tuktuk. Jesse, mem en Silke hadden geluk, hun mochten in de eerste tuktuk die we eigenlijk best snel hadden gevonden. Ik, papa en Folkert bleven achter en moesten of een andere tuktuk vinden of wachten op de bus die om 1 uur ging of wachten tot de tuktuk van Jesse, mem en Silke terug kwam om ons op te halen. Zelf een tuktuk regelen was toch moeilijker dan ik dacht, elke tuktuk die we vroegen zei: “yo ocupado”, wat betekent dat ze al gereserveerd zijn. Om 1 uur kwam er wel een bus maar we hadden alle drie niet door dat dat de bus was waar mem het over had voor ze weg ging. Pas na dik een uur wachten was het ons eindelijk gelukt om toch een tuktuk te vinden, maar we moesten wel snel zijn want er was een Belg die ook met onze tuktuk weg wou. Uiteindelijk hadden we dus wel genoeg tijd om 20 minuten te wachten voor het museum, maar dat hebben we niet gedaan. Aangekomen bij Barichara hadden we alle drie beren honger. Jesse, mem en Silke zaten al lekker te genieten bij een terrasje en wij konden ze joinen. Nadat we heerlijk hadden geluncht gingen we terug naar ons hostel om even te ontspannen in de jacuzzi en in de avond zijn we weer uiteten gegaan in Barichara.

De volgende dag hadden we in de ochtend een kookworkshop. Of nou ja.. Ik weet niet of dit echt een kookworkshop te noemen is. We hebben niet veel geleerd, alleen veel gesneden. Toen we klaar waren was het eind resultaat een heerlijke soep met rijst en een grootte avocado erbij. Het was zo lekker dat iedereen nog een tweede bord op schepte. Dat kon ook want we hadden heel veel gemaakt en de vrouw die ons ‘leerde’ koken was heel blij dat wij het allemaal zo lekker vonden. Mem heeft het recept gekregen dus dan kunnen we er thuis ook van genieten. In de middag gingen mem en pap naar het ziekenhuis. Mem was de dag ervoor tijdens het wandelen op haar hand gevallen en hat was erg dik geworden dus leek het ons verstandig om er een röntgenfoto van te maken om te kijken of het niet gebroken is. In het dorp hebben ze geen ziekenhuis dus gingen mem en pap met de auto naar een ziekenhuis in San Gil wat twee uur rijden was. De kinderen bleven bij het hostel en hadden even een relax dag. Na een paar uur chillen kwamen mem en pap net voor etenstijd terug met goed nieuws. De pols is niet gebroken alleen gekneusd. Daarna hebben we weer heerlijk gegeten bij een restaurant in Barichara. Toen we terug kwamen hadden we nog een drankje gedaan en daarna hebben onze koffer gepakt en zijn we ons bedje in gedoken.

De volgende dag 10 augustus was de dag dat we gingen paragliden. Ik had er super veel zin in, maar was ook wel een beetje zenuwachtig. Ik heb een beetje last van hoogtevrees en mem ook. Het was nog wel spannend of het vandaag wel zou gaan lukken. Silke was bang dat we niet op tijd zouden komen. Onze afspraak stond om half elf en hoewel we wel op tijd waren vertrokken duurde het langer omdat we telkens maar weer achter een vrachtwagen kwamen. Zo’n vrachtwagen is moeilijk in te halen in de bergen met alleen maar bochten. Toch is het ons gelukt om op tijd bij de plek te komen. Toen moesten we nog heel lang wachten omdat het nog te bewolkt was om te vliegen. Na lang wachten waren een paar bang dat het vliegen vandaag niet zou lukken, maar ik en Folkert hebben gemanifesteerd dat het wel zou gaan lukken en al dat manifesteren heeft gewerkt. Na een paar uur mochten eerste de lichtste en daarna de zwaarste mensen de lucht in. Er waren maar vijf piloten en meer dan vijf mensen die wouden paragliden, dus moesten we om de beurt. Mem en ik mochten als eerste. Je moest een hele grootte rugzak aan hebben en toen je vast zat moest je eerst heel hard rennen en daarna zat je plotseling in de lucht, in de rugzak die een soort stoel is. Je zit eigenlijk heel relaxt in je rugzak. In het begin vond ik het best spannend maar eenmaal in de lucht was ik heel relaxt. Ik had de piloot de het beste Engels sprak van alle andere piloten en liet me zien waar alles was. Terwijl ik in de lucht zat kwam ik Silke tegen die inmiddels ook in de lucht zat. We zwaaide naar elkaar en vlogen rondjes om elkaar heen. Daarna gingen ik me klaar maken om te landen. Dat ging heel soepel, je moet gewoon je benen omhoog houden en dan land je op je kont. Voor Silke ging het minder soepel, ze land wel goed maar net naast de landing plaats in het grint. Toen ik weer aangekomen was op de grond stonden daar papa, Jesse, Folkert en mem (want die was ook weer terug van haar vlucht). Folkert mocht na mij vliegen met dezelfde piloot die ik ook had. Daarna kwam Silke, die lande aan de zijkant van de berg. Het schelde niet veel of Silke was tijdens haar landing van de berg af gerold. Gelukkig kon Silke er zelf nog om lachen. Nadat Folkert aan Silke had laten zien hoe je wel een goede landing maakt waren papa en Jesse aan de beurt om te vliegen. Het was heel leuk om hun via de grond te zien vliegen. Ik was best jaloers op Jesse omdat hij super hoog in de lucht kwam, veel hoger dan ik. Toch wel jammer dat Jesse de GoPro niet mee had. Na onze vlieg avontuur zijn we gaan lunchen bij een restaurant in de beurt en daarna zijn de verder gereden naar ons volgende hostel bij Lost Santos. De kamers bij deze hostel waren heel mooi met hele leuke, maar ook wel enge balkonnetjes waar we heel gezellig konden liggen.

Silke, papa en ik hebben de volgende dag bij dat hostel nog een berg beklommen. Aangezien mem een gekneusde pols heeft, Jesse last heeft van zijn knie en Folkert nog steeds een beetje last heeft aan zijn schouder was het beter dat hun niet meegingen. Het blesuren team ging lekker chillen bij het hostel. Het klimmen was heel leuk, wel veel zwaarder dan verwacht, maar we zijn alle drie boven gekomen. De volgende keer ga ik toch liever paragliden. Toen we terug kwamen hebben we nog heerlijk met ze zessen geluncht.

Nu zijn we aan het vliegen naar Armenia waar we zes nachtjes verblijven bij een groot huis die we via huizenruil hebben gevonden.

Je kunt ons nu ook volgen via Polarsteps: Familie Van Hes/ Hutten. Hier posten we elke dag foto’s met kleine verhaaltjes over de avonduren die we tijdens onze reis maken.

(ps. De chocoladebier was erg lekker, de zoetste bier die ik ooit heb gehad)

Groetjes Fardau