De dagen in Barichara en paragliden

Even weer een ‘kleine’ update over onze prachtige reis in Colombia. Na dat we aan zijn gekomen bij Finca San Vicente bij Barichara gingen we de volgende dag de twee dorpjes (waar we tussen in zaten) verkennen. We hebben geen souvenirs gekocht, maar zijn wel langs een paar terrasjes geweest en hebben eerst een wandel tocht gemaakt van het ene dorpje (Barichara) naar het andere dorpje (Guane). De wandeltocht was door de bergen (gelukkig was het voornamelijk naar beneden lopen) en het zou twee uur duren. Tot onze verbazing had Silke een hele goede mindset en ze liep samen met Folkert de hele tijd voor op. Hun hebben de wandeling in 1 uur en veertig minuten gedaan en de rest deed het in 1 uur en drie kwartier. Aangekomen in Guane gingen we bij een terras zitten om onze dorstige lichamen te lessen. Daarna gingen we nog even rond kijken. Er was een christelijke kerk en Folkert had een museum gezien, maar toen ik en Folkert daar heen gingen om te kijken zagen we dat we 20 minuten moesten wachten. Daar hadden we geen zin in, want we wouden allemaal weer terug om te lunchen. Het probleem met het terug gaan is alleen dat het best ver lopen is naar Barichara, want daar staat onze auto. Dus wilden we met een tuktuk terug, maar we passen niet met ze zessen in 1 tuktuk. Jesse, mem en Silke hadden geluk, hun mochten in de eerste tuktuk die we eigenlijk best snel hadden gevonden. Ik, papa en Folkert bleven achter en moesten of een andere tuktuk vinden of wachten op de bus die om 1 uur ging of wachten tot de tuktuk van Jesse, mem en Silke terug kwam om ons op te halen. Zelf een tuktuk regelen was toch moeilijker dan ik dacht, elke tuktuk die we vroegen zei: “yo ocupado”, wat betekent dat ze al gereserveerd zijn. Om 1 uur kwam er wel een bus maar we hadden alle drie niet door dat dat de bus was waar mem het over had voor ze weg ging. Pas na dik een uur wachten was het ons eindelijk gelukt om toch een tuktuk te vinden, maar we moesten wel snel zijn want er was een Belg die ook met onze tuktuk weg wou. Uiteindelijk hadden we dus wel genoeg tijd om 20 minuten te wachten voor het museum, maar dat hebben we niet gedaan. Aangekomen bij Barichara hadden we alle drie beren honger. Jesse, mem en Silke zaten al lekker te genieten bij een terrasje en wij konden ze joinen. Nadat we heerlijk hadden geluncht gingen we terug naar ons hostel om even te ontspannen in de jacuzzi en in de avond zijn we weer uiteten gegaan in Barichara.

De volgende dag hadden we in de ochtend een kookworkshop. Of nou ja.. Ik weet niet of dit echt een kookworkshop te noemen is. We hebben niet veel geleerd, alleen veel gesneden. Toen we klaar waren was het eind resultaat een heerlijke soep met rijst en een grootte avocado erbij. Het was zo lekker dat iedereen nog een tweede bord op schepte. Dat kon ook want we hadden heel veel gemaakt en de vrouw die ons ‘leerde’ koken was heel blij dat wij het allemaal zo lekker vonden. Mem heeft het recept gekregen dus dan kunnen we er thuis ook van genieten. In de middag gingen mem en pap naar het ziekenhuis. Mem was de dag ervoor tijdens het wandelen op haar hand gevallen en hat was erg dik geworden dus leek het ons verstandig om er een röntgenfoto van te maken om te kijken of het niet gebroken is. In het dorp hebben ze geen ziekenhuis dus gingen mem en pap met de auto naar een ziekenhuis in San Gil wat twee uur rijden was. De kinderen bleven bij het hostel en hadden even een relax dag. Na een paar uur chillen kwamen mem en pap net voor etenstijd terug met goed nieuws. De pols is niet gebroken alleen gekneusd. Daarna hebben we weer heerlijk gegeten bij een restaurant in Barichara. Toen we terug kwamen hadden we nog een drankje gedaan en daarna hebben onze koffer gepakt en zijn we ons bedje in gedoken.

De volgende dag 10 augustus was de dag dat we gingen paragliden. Ik had er super veel zin in, maar was ook wel een beetje zenuwachtig. Ik heb een beetje last van hoogtevrees en mem ook. Het was nog wel spannend of het vandaag wel zou gaan lukken. Silke was bang dat we niet op tijd zouden komen. Onze afspraak stond om half elf en hoewel we wel op tijd waren vertrokken duurde het langer omdat we telkens maar weer achter een vrachtwagen kwamen. Zo’n vrachtwagen is moeilijk in te halen in de bergen met alleen maar bochten. Toch is het ons gelukt om op tijd bij de plek te komen. Toen moesten we nog heel lang wachten omdat het nog te bewolkt was om te vliegen. Na lang wachten waren een paar bang dat het vliegen vandaag niet zou lukken, maar ik en Folkert hebben gemanifesteerd dat het wel zou gaan lukken en al dat manifesteren heeft gewerkt. Na een paar uur mochten eerste de lichtste en daarna de zwaarste mensen de lucht in. Er waren maar vijf piloten en meer dan vijf mensen die wouden paragliden, dus moesten we om de beurt. Mem en ik mochten als eerste. Je moest een hele grootte rugzak aan hebben en toen je vast zat moest je eerst heel hard rennen en daarna zat je plotseling in de lucht, in de rugzak die een soort stoel is. Je zit eigenlijk heel relaxt in je rugzak. In het begin vond ik het best spannend maar eenmaal in de lucht was ik heel relaxt. Ik had de piloot de het beste Engels sprak van alle andere piloten en liet me zien waar alles was. Terwijl ik in de lucht zat kwam ik Silke tegen die inmiddels ook in de lucht zat. We zwaaide naar elkaar en vlogen rondjes om elkaar heen. Daarna gingen ik me klaar maken om te landen. Dat ging heel soepel, je moet gewoon je benen omhoog houden en dan land je op je kont. Voor Silke ging het minder soepel, ze land wel goed maar net naast de landing plaats in het grint. Toen ik weer aangekomen was op de grond stonden daar papa, Jesse, Folkert en mem (want die was ook weer terug van haar vlucht). Folkert mocht na mij vliegen met dezelfde piloot die ik ook had. Daarna kwam Silke, die lande aan de zijkant van de berg. Het schelde niet veel of Silke was tijdens haar landing van de berg af gerold. Gelukkig kon Silke er zelf nog om lachen. Nadat Folkert aan Silke had laten zien hoe je wel een goede landing maakt waren papa en Jesse aan de beurt om te vliegen. Het was heel leuk om hun via de grond te zien vliegen. Ik was best jaloers op Jesse omdat hij super hoog in de lucht kwam, veel hoger dan ik. Toch wel jammer dat Jesse de GoPro niet mee had. Na onze vlieg avontuur zijn we gaan lunchen bij een restaurant in de beurt en daarna zijn de verder gereden naar ons volgende hostel bij Lost Santos. De kamers bij deze hostel waren heel mooi met hele leuke, maar ook wel enge balkonnetjes waar we heel gezellig konden liggen.

Silke, papa en ik hebben de volgende dag bij dat hostel nog een berg beklommen. Aangezien mem een gekneusde pols heeft, Jesse last heeft van zijn knie en Folkert nog steeds een beetje last heeft aan zijn schouder was het beter dat hun niet meegingen. Het blesuren team ging lekker chillen bij het hostel. Het klimmen was heel leuk, wel veel zwaarder dan verwacht, maar we zijn alle drie boven gekomen. De volgende keer ga ik toch liever paragliden. Toen we terug kwamen hebben we nog heerlijk met ze zessen geluncht.

Nu zijn we aan het vliegen naar Armenia waar we zes nachtjes verblijven bij een groot huis die we via huizenruil hebben gevonden.

Je kunt ons nu ook volgen via Polarsteps: Familie Van Hes/ Hutten. Hier posten we elke dag foto’s met kleine verhaaltjes over de avonduren die we tijdens onze reis maken.

(ps. De chocoladebier was erg lekker, de zoetste bier die ik ooit heb gehad)

Groetjes Fardau

Dagje Villa de Leyva (geschreven door Fardau)

We zijn net aangekomen bij een bed and breakfast van twee aardige Belgen tussen twee dorpjes in. Morgen gaan we die dorpjes bezoeken en zeer waarschijnlijk weer souvenirs kopen (alles is hier zo goedkoop). Gister ochtend werd ik om zes uur wakker door de zon. Er was boven mijn bed een dakraam die ik de avond ervoor niet gezien had, daarom was het gordijn nog open. Eenmaal wakker kon ik niet weer in slaap komen. We zijn die ochtend met de auto van uit Villa de Leyva naar een gezellig dorpje in de buurt gaan rijden. Het was weer heel druk en de sfeer was heel gezellig. Het dorpje waar we waren staat bekend om zijn mooie potten. Ik heb een klein schattig vaasje en een armband met de vlag van Colombia gekocht, Mem heeft een zelfde soort vaasje gekocht en een vogeltje, Jesse heeft net als in Guatemala nu weer andere koffie kopjes gekocht en Folkert heeft een hoofd van een hond die je aan de muur kan hangen. Zo is iedereen geslaagd, behalve papa en Silke.

Toen we terug kwamen bij onze gerenoveerde molen hebben we eerst lekker gerelaxt en om kwart voor zes gingen we er weer op uit. Het plan was om een chocolade museum in de buurt te gaan bezoeken, Silke en ik hadden daar vooral veel zin in. Helaas waren wij niet de enige met dat plan. Aangekomen bij het museum stond er een dikke rij. Gelukkig was er vlak bij nog een soort gelijke museum, dus zijn we verder gelopen en daar was de rij minder lang. Toen we naar eventjes wachten in de drukte binnen kwamen, kwam ik er achter dat dit eigenlijk een chocolade winkel was en geen museum. Tot mijn verbazing verkochten ze in deze winkel wel witte chocola, ik heb tot nu toe alleen maar hele pure chocola geproefd in Colombia. Toen we verder door de winkel liepen kwamen we uiteindelijk toch bij de chocolade museum. Jammer genoeg was daar weer een rij. Toen we in de rij stonden zag ik dat we wel een ticket nodig hadden om in de chocolade museum te komen. Nadat ik het op mijn aller beste Spaans heb gevraagd (ik ben tegenwoordig Spaans aan het leren op Duolingo) kwam ik er achter dat we iets in de winkel moesten kopen om in de museum te mogen. Jesse en Folkert hadden er minder zin in dan Silke en ik, dus zijn hun met mem naar een terrasje naast het museum gegaan. Papa, Silke en ik gingen naar de kassa om chocola te kopen en daarna zijn we nogmaals in de rij gestaan voor de museum. De chocolade museum was niet heel groot maar wel leuk om foto’s te maken (ik zal papa zometeen vragen of hij een paar van de foto’s hierop kan zetten). Nadat we uitgekeken waren zochten we de uitgang van de chocolade museum en bij de uitgang van de winkel heb ik (met papa’s geld) nog een chocolade bier gekocht, daar was ik wel benieuwd naar. Daarna hebben we memmie en de jongens opgezocht en zijn we met ze zessen gezellig uit eten gegaan bij een Colombiaans restaurant met typisch Colombiaans eten.

De volgende ochtend waren mem en pap weer vroeg wakker, er was problemen met het huis in Nederland. Het stroom deed het niet dus moest papa om vijf uur Colombiaanse tijd met de mensen in ons huis bellen. Gelukkig is het nu weer opgelost maar papa heeft met zijn telefoontje wel de rest wakker gemaakt. Daardoor was ik tijdens het ontbijt een beetje saggerijnig maar na een lekkere douch voelde ik me al snel beter. Daarna stapte we met ze alle de auto in op weg naar de volgende plek, maar eerst nog een tussen stop bij een waterbron. Om daar te komen moesten we met de auto door de bergen heen zigzaggen. Jesse was aan het rijden en die vond het een heel leuk stukje om te rijden, maar voor de mensen die snel wagenziek worden was het minder leuk. Na dat we bij een pakkeerplaats zijn aangekomen moest we onze zwempakken aandoen en nog een stukje lopen. Toen we bij de waterbronnen aankwamen waren wij weer niet de enige met het idee om hier heen te gaan. Ondanks dat het een beetje druk was en het water niet warm was (want mem had gezegd dat het water warm zou zijn), was het heel geslaagd. Het was eigenlijk heel fijn dat de waterbronnen een beetje afkoelen. Na vele foto’s later gingen we weer terug naar de auto en nu zijn we bij Barichara met de twee Belgen die net heerlijk voor ons hebben gekookt.

Villa de Leyva

Gisteren vertrokken uit Bogota, we waren niet de enige met dat briljante plan, hoewel kan ook gewoon zijn dat iedereen op zaterdag een stukje gaat rijden want zodra we Bogota uit reden werd het meteen een stuk rustiger. Mooie omgeving, groen … groen betekent genoeg regen en zon, dat klopte wel aardig zo af en toe wat regen tussen de zonneschijn door.

We zitten nu in een oude gerenoveerde molen (via huizenruil ook) in Villa de Leyva. We werden wederom hartelijk ontvangen, deze keer met handen en voeten omdat de huishoudster alleen heel snel Spaans sprak. Na het installeren hebben we een biertje gedronken in de lokale brouwerij en hebben daarna ernaast heerlijk authentiek Mexicaans gegeten bij een heel klein lokaaltje. Het was erg druk in het dorp, vooral met locals. Villa de Leyva is een mooi dorpje met veel witte gebouwen en een heel groot plein waar veel mensen aan het vliegeren waren. De vibe is heel fijn, doet ons denken aan Antigua. Vandaag rond gereden naar een markt in een nabij gelegen dorp. Ook hier was het gezellig druk vooral met locals. In ieder geval alvast souvenirs gekocht, voor het geval we die verder nooit meer tegen komen. Het is een mooi dorp en we zitten net naast het centrum, op 2 minuten lopen van het centrale plein. We hebben al meerder dorpswandelingen gemaakt naar de bakker, koffieshop en eettenten. Morgen hebben we de volgende verplaatsing.

Bogota

We zijn weer op reis, min of meer de 3^e dag alweer. 1½ reisdag en we zijn al 1½ dag op de eerste bestemming (Bogota, Colombia), waar we morgen weer uit vertrekken. Reis ging voorspoedig en zonder al te veel op onthoudt, we hebben een ruim schema, behoorlijke lange overstaptijden die wat lange wachttijden bij de verschillende opstoppingen zoals bij de veiligheidscontrole en de grenscontrole wel kan verdragen. Geen gehaast en geren om een vliegtuig te halen. Vandaar ook die 2 dagen reistijd, we hebben halverwege de reis een nachtje doorgebracht in Miami alvorens verder te vliegen. Zowel in Philadelphia (1^e stop) als ook in Miami zijn we in een lounge gaan zitten wachten, waar we genoten hebben van wat daar verkrijgbaar is. Die lounge kom je in met een American Express kaart die we speciaal voor deze reis gekocht hebben.

Ook deze keer maken we weer rijkelijk gebruik van huizenruil. De start in een appartement in een leuke wijk van Bogota is goed begonneN. De eigenaar heeft ons persoonlijk en heel hartelijk ontvangen met allerlei (Colombiaanse) lekkernijen. De rest van de middag heeft iedereen na het installeren lekker rustig aan gedaan, beetje lezen en zo. In de avond naar een Sushibar op een paar minuten lopen. Was gezellig. Ondanks dat de kroegjes er uitnodigend uitzagen waren we helemaal op. Toch nog even wennen aan de nieuwe tijdzone. Het is hier 7 uur vroeger.

Vandaag (vrijdag 4 augustus) zijn we naar het oude centrum van Bogota gegaan om daar wat rond te dwalen en versnaperingen tot ons te nemen. Bogota is een grote en ook erg afwisselende stad, parken, mooie gebouwen en pleinen, maar ook hoogbouw en krotten. Op sommige plekken vonden we het best ‘grimmig’ worden, veel aparte en luide mensen, bijzondere straatartiesten, daklozen en ook best veel drugsgebruikers. Op aandringen van Fardau zijn we na de late lunch en koffie naar het plaatselijke museum gegaan, het Museo Botero. De toegang was gratis, dat was maar goed ook. Een deel van de groep ging als een wervelwind langs de doeken, je hoorde ze gewoon klapperen, en vond het museum restaurant betere uitzichten bieden. De cultuursnuivers hebben in betrekkelijke rust genoten van al hetgeen er te zien was. Dat wil weggen, de vaste tentoonstelling hebben we gemist, die zat vlakbij het restaurant en daar aangekomen … groepsdruk … Uber al geboekt … 15 minuten restten er.

Thuis gegeten. Bij 4 verschillende winkels het eten bij elkaar gezocht; champignons waren het moeilijks te vinden en kruidenkaas heb ik niet kunnen vinden. Met dat wat we wel bij elkaar hebben gekocht heeft Folkert vervolgens een overheerlijke dis gekookt. Nu nog even snel inpakken, hoeft dat morgenvroeg niet, dan kunnen we mooi op tijd vertrekken.

Yaxha and Tikal,

The day after the day before (the hike down Acatenango) was scheduled to end up at Tikal Inn. The legs of Fardau, Folkert and Susan had other plans for the day; no climbing mountains, temples and stairs, neither going down of them and actually … no walking at all. In the end, the minds won, but it sure wasn’t an easy badly. Fardau was getting up the stairs in the morning like a super old lady. Stair by stair, firmly holding the bar, she got up to the kitchen. Most fortunately her legs warmed up a bit and walking went better.

After breakfast and packing what was needed for the 2 day tour we were picked up by a ‘taxi’. It was arranged via the owner of the Home Exchange house, that is one of the other positive things about HE, the owners can help you out as they know their way around their town/country. Plenty of time at the airport, where we had the ‘routine’ hassle with our backs. We had to check in 2 (compartments in the plane where too small) and weight was an issue too. We managed to solve that issue without they need for extra pay. In Flores the bus to Yaxha was already waiting for us. Since we got rather hungry, at was 13:00 ours and we desperately needed food, first a – not so quick – stop at one of Flores finest for lunch. About 16:00 we arrived at Yaxha and the guide toured us around to the site. We walked through ancient Yaxha, most temples and house are covered by trees, but you can see where there is a building. Still a lot of digging to do. We could walk up a temple … Susan stayed at ground level for good reasons, Fardau got at 75% and decided not to take the steep climb to the top. The rest of us managed to get up an enjoy the few and the sound of the hauler monkeys. Before sunset we went to the highest temple, all six got up, to see the sun setting. The show was cancelled as the main character (the Sun), took a day off. Instead of that we did get a minor light show with clouds moving a bit around. It was nice and better than what I saw at ‘God’s window on the earth’ (South Africa) where the window was closed (fog). The hike back to the car, time for the 3 pairs of legs to take the rest of the day off, just a walk to bed would be needed … and dinner … let’s not forget that.

I had purchased the tickets for Tikal at a bank in Antigua, that seemed to be the procedure, and everyone had their ticket in their passport. No problem, until I asked Fardau where her passport was, she hadn’t hand it over to me. Big problem, no ticket to Tikal = no visit to Tikal and … no passport = stuck in Flores. Stress level went up. We checked every bag … no passport. Then it must be in the bus was our conclusion. Lucky us that we had booked all trips via the same person. They told us that if the passport is in the bus they would find it. After half an hour of stress we could relax and walked to the entrance of Tikal. At that time, it wasn’t that busy at all. We entered the park with an hour head start to all tourist that came in by nus form Flores and Belize. A major advantage of staying close to Tikal. Tikal is a lot larger city and to get to downtown took some walking. It was great, the guide explained everything well and we could walk around by ourselves, awesome to walk through the houses and see how it all looked like, ages ago. Off course we got on a few temples … al be it not all of us. It is a great view when you are on top of a temple and look around to see a few more temples with their head above the treetops. At the last temple, Fardau and Folkert barely managed to get up, they went down walking backwards. As it turned out there is transport for elderly and disabled people with family at Tikal, a sort off bus that drives up and down. It just arrived again at the main square when we got there to get back to the entrance. 4 of us went on the bus, it was close to 40 (100+ F), to warm for Silke. Jesse and I walked back with the guide and took short cut, or better a smaller track. That was cool to do.

After lunch or bus, with passport, arrived and got us back to Flores.

Up and down the Acatango Vulcano

April 27. Our scheduled departure time was … early in the morning … well since we are still in the twilight zone between CET and Guatemala time, it wasn’t an issue. We arrived on time for breakfast at Tropicana where we had booked the trip. A few US-style pancakes. The 4-inch-thick stuff, and dried out completely. But he: “It is taste like @#@*, but you can life on it!” and with some extra syrup it was pretty OK. I did look around to see who else was taking the breakfast, all young people. If this was going to be the group, we (Susan and I) increased the average age by +5 years. It turned out it was the company we were going to spend the next 2 days with.

Before boarding the bus, we did our last minutes rentals. And off we got in the bus. First question we got was “Where are you from”, the question game from 2 Irish and they told me where they lived. So I said: "That must be pretty close to Carrick On Suir". “What is so special about Carrick on Suir … according to you?” They asked. "Well" I said "There is the Sean Kelly bridge, Sean Kelly Square, Sean Kelly gym and what not". "So you must love cycling .. and Sean Kelly", was the reply. "Yup, our youngest daughter is even named after him", is what i could say. B/c that is about when the bus started driving and we got tossed around over the cobblestones ... "talk later".

The bus took us to an elevation of 2,500 meters (8,000 ft), leaving 1,500 meters (5,000 ft) for us to hike uphill. We hired a porter to carry a part of our luggage. Everyone was instructed to carry at least 4 liters (1 gallon) of water for drinking and cooking, clothes for freezing cold weather, a raincoat and what not. In a nutshell: heavy luggage. Getting a porter was needed for us old people. Before we started to hike the guide gave some instruction, as it was all in Spanish we had a volunteering translator from Chili. She did a perfect job in translating … I think. And off we went. I made sure I walked next to the Irish guy who seemed to like biking too. Not a bad idea … but … we were going uphill, rather steep and we started at a personal record breaking 2.500 meters altitude. Basically I quickly needed all my energy to move forward and upwards. No energy left to listen, let alone to talk myself. There we had the first pause, and how much I liked to chat a bit more, and longer, I wasn’t able to do it during the hike. So, I made sure not to be too close to James and thought to catch up on the talk at 4,000 meters. Sorry James; I never told you why I stopped the conversation ... it was just major lack of energy on my side. The climb looked a lot like a mountain stage in the Tour de France. The people who are not fit to it drop of at the first 15 minutes (same with us, we ‘lost’ 3 out of 14) than after an hour the door opens at the back of the pack and one after another drops off. Since we took a lot of pauses to get used to the altitude and keep the group more or less together the open door at the back wasn’t an issue. We regrouped constantly. Susan was smart to walk as the first of our group and I was more in the back. I saw Susan gradually moving down the ranks, she had a hard time but did a great job. It wasn’t easy to me either, rather often I was only going: “left … breath in … right … breath out … left ... etc". Focusing on where to put my feet and just take it step by step. The idea of having my brains drifting away was … ridiculous ... though … Carrick on Suir was in my mind, and as it is close to Tipperary, I was thinking about the song “It is a long way to Tipperary” and waiting for the right moment to start singing.

Finally after many stops we came above tree level, it actually started to rain, we all changed into rain coats. It turned out to be just a few drops. The weather forecast had talked about thunders and heavy rain, so I was worried sick. Being above tree level also ment climbing would be less steep. It more or less was flat. At least ... compared to what we had being dealing with so far .. it was flat terrain to me. However with this altitude each step was a breath taker. Though it had stopped raining, I still heard thunder all the time, so I was worried like hell. After another hard part we turned around a corner, and there it was … Fuego. The ‘next door volcano’ erupting occasionally, with thunder and what not. Clouds of dark smoke erupted. Not only did we see Fuegos, I also noticed camp sites in the far distance, we almost made it. And for the thunder, it was Fuego all the time, no rain just a bit cloudy.

The first thing we had to do at he camp site was to give one liter (1/4 gallon) off water to the guides, so they could start preparing dinner. We needed to pack layers ... the sun was setting and the temperature was dropping ... to keep warm. During all the pauses we did have plenty of time to chat with each other, not during the hike off course. Everyone was on a 4+ months world tour, with us being the exception of just a 2-week family holiday. Dinner was ready, at least part one, the noodles we had taken with us, given to us at Tropicana, where ready. One group member had carried a box to play music, which is what she did. During dinner it was … how to put it nicely ... not my cup of tea … ! The next day was scheduled to leave at 4 for a sunrise tour to the top of the Acatango. Someone (the girl from Chili) suggested to get up at 3 to make sure we would see the sunrise. I think everyone was thinking the same but afraid to tell. I am pretty sure we all had thoughts like: "I am not going to give up an hour sleep, b/c I am sure the guides know what they are doing". Basically the discussion died out quickly. The lights went off, but it didn’t stop Fuego to continue erupting, at the next blast the sky over Fuegos was illuminated. With the sun gone, all the light came from the eruption and it was awesome. One blast after another. The chill factor increased. Not only by what we saw but also by the dropping temperatures. There was a campfire. But ... to be honest, it helped to keep one side of the body warm, the other side was exposed to the chilly wind. At 20:00 we thought we had seen enough of the show and the chill wind factor did the rest. We crawled into our sleeping backs. The Irish had taken time lapses and we exchanged E-mail to make sure we got good foto's as well.

We woke up the next morning at 3:45 ... It was quiet ... we thought the rest had left at 3 and didn’t tell us. 10 minutes later the guides came out to wake everyone up and at 4:05 9 hikers had the courage to take the hike that morning. After a few steps upwards, I was starting to feel a bit dizzy, difficulty breading .. my body told me: '4,000 meters is enough ... be proud of what you have achieved ... don’t overdo it'. I listened, told Folkert and Fardau that I was, like Susan, not joining after all and got back into a horizontal position … closed my eyes. Woke up at 6, breakfast was ready. The few of us who didn’t go to see the sunrise took breakfast, 3 were having hard time with altitude sickness and what not … hence no breakfast either. The 8 who did get up to see the sunrise returned, it was awesome. Folkert and Fardau ensured me it was a good call to stay at the camp. It was a hard hike, steep and slippery when going down.

After breakfast we started the descend. That is when gravity was working in our advantage, time to enjoy the scenery. It was cloudless and above tree level … I have been enjoying, while every now and then I took a look on where to walk. Music was tuned to 80's classics, fine by me. It was crowded, everyone needed to get down along the same path, specially the last par was only one route down. Folkert and Fardau told us it was the same at the top, super crowded and only one line to walk. Eventually we arrived at 2,500 meters where a new busload of tourist arrived. We got on the empty bus on our way back to Antigua. Tired but satisfied, most fell asleep in the bus. Legs started to be happy, no need to carry that human body any longer and .. if it was up to the legs ... better take a break for a few days.

De eerste dagen in Antigua

Acclimatiseren, ontspannen, boek lezen en Antigua verkennen. Zo hebben wij de eerste dagen doorgebracht. Met Home-exchange hebben we weer een prachtig huis. Beneden drie slaapkamers, waarvan één met twee stapelbedden en de andere twee met een Queen en King-size bed, beide met eigen badkamer en at de mens al niet meer wenst (dus geen TV, overbodige luxe). Boven de living, open keuken en nog een slaapkamer. Het weer is geweldig, 25 graden, niet te heet en het blijft ’s avonds ook lang lekker warm.

We hebben ene dagje fietsen (MTB’s) gehuurd. Op google een mooie tocht uitgezocht, waarop hoogteverschillen niet heel duidelijk te zien waren. En al helemaal niet de stijgingspercentages. Daar kwamen we gaande de rit achter en eigenlijk vooral, om heel eerlijk te zijn, wat het met de mens doet als je elke dag op een elektrisch voortgedreven fiets zit. Het was zwaar, vooral dus het klimmen, dalen ging prima. Halverwege waren we bij de eerste stop, een Macademia boerderij. Daar pannenkoeken gemaakt van Macademia noten gegeten en ijs, van dezelfde bonen. Vervolgens een rondleiding, nog een korte gezichtsmassage voor de liefhebbers en wat Macadamia olie gekocht. Daarna de terugtocht waarbij ik Silke de hoogste toppen op heb geduwd. De rest kwam zonder hulpmotor boven.

Die avond een open gesprek gehad over het volgende plan van onze reis, beklimming van een vulkaan. De vraag was of iedereen dat wel zag zitten. Niet dus. Na wat heen en weer gepraat en uitwisselen van ideeën besloten dat niet iedereen mee hoefde te gaan. Silke en Jesse (als een soort van oppas) bleven thuis en de rest schreef zich in voor de beklimming en overnachting van/op één van de drie vulkanen, de Acatango vulcano, rondom Antigua. Met bovenop de Acatango uitzicht op de nog werkende Fuego.

Vlucht naar Guatemala

Een paar dagen voor vertrek las ik op nu.nl dat in Duitsland beveiligers bij 3 grote luchthavens van zins waren de werkzaamheden te staken voor 2 dagen. Op zich zou ik aan zo een bericht geen aandacht schenken, maar ons naderende vertrek, via Duitsland, noopte mij tot verder lezen. Het plan is om vrijdag via Düsseldorf te vertrekken, het plan blijkt ook te zijn on de werkzaamheden in Düsseldorf op vrijdag erbij neder te leggen. Enige hoop onzer zijde was dat er toch altijd wel wat werkwillenden over blijven. 24 uur voor ons vertrek zagen wij de lijst met vluchten die niet door zouden gaan, die van ons zat er niet bij. Met opgelucht hart vertrokken wij donderdagavond, zo hoefde wij vrijdag niet voor dag en dauw op.

Er werd weliswaar wel gewerkt, maar erg hard niet en ook niet met heel veel beveiligers. Met als gevolg een enorme lijst met geduldig wachtende toeristen, waaronder wij, maar een stuk minder geduldig. Susan ging eens poolshoogte nemen aan het begin van de rij en kwam er achter dat er min of meer meerdere rijen samen kwamen en die waar wij in stonden verreweg de langste was. Een no-brainer! Daarna was het nog een half uurtje om langs de controle te komen, en daarna rennen m het vliegtuig te halen. Via Frankfurt naar Washington Dules. Ondanks dat we een overstap hebben, moet je in Amerika toch langs de douane. We waren aardig ingelopen op het vluchtschema, dus waren ruim op tijd. Die tijd hadden we ook broodnodig, vlak voor ons was er ook een vliegtuig geland en wij zaten achterin, dus tegen die tijd dat wij bij de douane aankwamen was het er behoorlijk druk. Echt snel ging het allemaal niet. Na een half uur had ik uitgerekend dat als het zo door bleef gaan het drie uur zou duren. Gelukkig ging de rij voor Amerikanen wel en ik hoopte dat als die er door waren de productiviteit om niet Amerikanen het land in te laten omhoog zou gaan. In dit geval was hoop geen uitgestelde teleurstelling, nadat alle locals de douane gepasseerd waren ging het bij ons een stuk raper, zelf zo snel dat we ngo op tijd het land in zouden komen. Daarna was het ‘hop ho hop’ in galop naar de verst weg gelegen gate. Gehaald. Bleek de vlucht een uur vertraagd te zijn omdat de crew er nog niet was. Dat hadden ze wel wat eerder mogen zeggen. De douane in Guatemala was een verademing, geen rij, vrolijke mensen en in no-time waren we het land in. Dat gaf burger Jan immens veel moed, immers: de meeste norse bewoners van een land worden geselecteerd als douanier.