Van Etosha naar Botswana.

Het is vandaag 26 juli en wij zijn in Botswana, na 2 lange tochten en 3 overnachtingen. Nadat we Etosha aan de oostkant hadden verlaten zo net na de lunch die we nog net in het park hebben genuttigd moesten we nog uur rijden naar Grootfontein. Daar hadden we bij een motel kamers met avondeten en ontbijt. We konden nog 150 Km rijden op de tank. Bij navraag bleek dat dit ruim onvoldoende was om vanaf daar noordwaarts een bezinepomp te halen. Ik dus de volgende ochtend vroeg uit de veren en voor het ontbijt nog even snel in Grootfontein de tank volgooien. Kwam meteen een mannetje helpen en een andere begon ramen te lappen. Ik weer in verwarring, hoe zit dat nu met fooi geven, doen ze dit als service van de zaak en is het loon goed genoeg of wordt deze rijke toerist geacht een fooi te geven. Moet wel zeggen dat de dieselprijs, €1,34, voldoende ruimte biedt. Ik moest nog wat water halen en bedacht me toen dat ik wel wat voor hem mee kon nemen, hij had wil zin in cola. 4 flessen water voor mij en een cola … nee niet 1 .. ze waren met 2 … 2 cola dus. De flesjes aan de man gegeven die de tank had gevuld, hij leek blij. Toen de ramenlapper door had dat er ook een cola voor hem was, keek hij me ook gelukzalig aan. Mijn dag kon niet meer stuk.

Daarna ontbijt, inpakken, betalen en op naar Divundu, dik 4 uur rijden. Daar is een lodge met 4 luxebungalows aan de rivier, van de bungalowtenten zijn voor ons. De eerste nacht duur thet even voor we in slaap vallen, op de achtergrond is een monotoon geluid, het lijkt wel of er een drukke snelweg is. Dat kan haast niet, er was geen kip op de weg. Uiteindelijk wel in slaap gevallen. De volgende dag staat er een kano tocht op het programma. Een extreem luxe kanotocht, want wij zitten in de kano’s en hebben elk een roeier. Al wat wij moeten doen is genieten van de tocht. Al rap ziet onze gids annex kano-er een krokodil te zonnebaden op een steen midden in de rivier, het zijn er 2. Rustig sluipen wij nader, eentje neemt het hazenpad en zwemt weg. De ander blijft rustig liggen terwijl we wel heel dichtbij zijn. Ook dan besluit die te gaan zwemmen. Een stukje verderop wordt het mysterie van de nacht opgelost, watervallen. Dat hoorden wij. De kano’s uit voor een korte wandeling wat dichter bij de stroomversnellingen. Een mooi uitje, later die middag weer een tochtje op de rivier, met een privé boot. En we hebben snacks mee. Eerst stroomafwaarts waar de nijlpaarden zijn, die waren er ook, en ook weer krokodillen. Daarna stroomopwaarts naar de watervallen, daar aan land stond een tafel klaar met drank en hapjes. Kampvuurtje en genieten van al het lekkers en de zonsondergang. Dat was de mooiste plek waar we ooit gegeten hebben, helemaal alleen op een zanderig eiland zo vlak bij de watervallen. Om 7 uur waren we weer terug, geen zin in het avondeten, iedereen zat nog vol. We kregen het eten mee voor onderweg de volgende dag.

Verder heb ik met Folkert elke dag een stukje gerend, beetje conditie opbouwen (Folkert) en vasthouden (Jan). Zwaar lopen door het mulle zand en op het heetst van de dag, De eerste dag wat vroeg omdat Folkert met Susan en Silke een spa behandeling hadden geboekt en de 2^e dag omdat we die boottocht hadden.

Vanmorgen vertrokken naar Botswana, weer een rit van dik 4 uur. Op tijd weg en we wisten wel dat het lang zou duren vandaag. Het land verlaten en dan Botswana in, weer de broodnodige formaliteiten. Deze keer inclusief een huurauto de grens over krijgen. We waren weer goed voorbereid, de Botswana papers leverden geen enkel probleem op en na overdracht van 120 Pula mochten we ook met de auto verder. We zijn nu bij de Chobe river. Die stroomt een stukje verder, op het 4-landenpunt, samen in de Zambezi. We zitten nu in een airb&b huis met uitzicht op Namibië en de Chobe river. Weer een paradijs op aarde, een paradijs met best wel goed werkende WiFi. Tijd voor foto’s.

Etosha National park

Daar zaten we de afgelopen 2 dagen (22 en 23 juli), inmiddels zitten we in een resort aan de Okawonga river. Die rivier loopt ‘dood’ in de woestijn van Botswana en vormt daar zo de Okawonga Delta, voorlopig blijven we nog wel even in de buurt van de Okawonga. Maar goed eerst Etosha, dat is een groot drooggevallen meer. De bodem van dat meer is nu een grote zoutvlakte waar niets op groeit. Het woestijngebied eromheen is nu het Etosha NP. Woestijn is hier niet zoals de Sahara (een bak zand) meer een grote vlakte met droog gras en zo hier en daar wat struiken met doornen. Veel vogels, zebra’s, Impala’s en springbokken. Die dieren overleven de warmte en de droogte omdat er waterputten zijn geslagen door mensen. Er is altijd wel water te vinden, waar water is zijn de dieren, handig voor safari’s. Je rijdt dus een beetje rond van put naar put, onderweg zie je ook wel wat, en in de buurt van de waterplekken wordt het weer drukker … met wild en toeristen.

Voor de nachten hadden we tenten tot onze beschikking. In een lodge buiten hat park, dus veilig weg van het wildste wild. De eerste nacht werk ik om 6 uur wakker …. van de regen … regen? …. regen baarde mij zorgen. Droge zanderige paden die nat worden en veranderen in ondoorgaanbare wegen met die grote zware bus van ons. De zorg nam met de regendruppel toe … mijn hersenen draaiden overuren … hoe moet dat nu straks …. door de kortstondige paniekaanval was normaal en logisch nadenken tijdelijk uitgeschakeld. Het viel mij op dat ik wel regen hoorde, maar geen regendruppels tegen het tentdoek … heel raar … hoe kon dat? Toen bedacht ik me dat de tenten best wel luidruchtig zijn en dat onze tent dicht bij die van de meiden staat. Met op gehoorafstand de WC … geen regen bedacht ik me …. Het zijn Fardau en Silke om de beurt op het toilet … met volle blazen. Dat leek mij een logisch verklaring, het had hier de afgelopen 6 jaar nauwelijks geregend en dan zou het opeens nu stortregenen! Met een gerust hard viel ik weer in een diepe slaap om daar om 7:15 abrupt uit wakker te worden geschud door de wekker. Op naar Etosha … en ja … de regen was idd het toiletbezoek … alles was nog kurkdroog.

De highlights van 2 dagen gamedrive., naast de vele Zebra’s en springende springbokken. We zagen naast de weg olifanten lopen en nog eentje op de weg. Een auto voor ons durfde er langs te rijden terwijl de olifant met zijn oren stond te flapperen. Het leek ons raadzaam om de hielen te lichten … vluchten dus … auto omdraaien en wegrijden. Gelukkig liep de olifant achter de rest van de kudde aan en konden wij verder rijden ... na weer gekeerd te zijn. Wel opletten met al die doornstruiken, een kras op de gloednieuwe auto is zo gezet. Een eindje verderop weer wild op de weg, deze keer een giraffe, die daar lekker van zijn lunch stond te genieten, hij (of zij) had geen haast. Dit was veiliger dan een olifant, hoewel de giraffe de hele weg blokkeerde en wij dus rustig zijn lunch moesten uitzitten. Eerder op de dag draaiden voor ons 2 auto’s om, wat op zich raar was. De voorste auto draaide zijn raampje open en nodigde ons uit om een neushoorn te gaan zien. Wij ook omgekeerd en na 100 meter rechtsaf een zijpad in stond daar 200 meter later rechts een witte neushoorn. Die zie je niet zo vaak en ook niet zo snel tussen de struiken.

Spitzkoppe

Na de douane formaliteiten op naar de car rental, Gelukkig stond onze auto klaar, dat hebben we wel eens anders meegemaakt, en bleek het Internationaal Rijbewijs totaal overbodige luxe, hebben we ook wel eens anders meegemaakt. We hebben een grote bus waar op elke rij 3 personen kunnen zitten. Super handig! De eerste rij is populair vanwege het uitzicht en voorin zitten helpt tegen reisziekte. Elke keer dat ik het stuur afsta aan één van de jongens kruip ik naar achteren en val dan in een diepe slaap.

Na da bus ingepakt te hebben en ons er van vergewist te hebben dat links rijden hier de regel is, reden we weg naar Hohestein lodge. Onze eerste stop. Probleemloze tocht, laatst 50 Km was geen asfalt meer, maar een gravel/kiezelstenen weg. Zo af en toe net een wasbord. Dat zullen we deze vakantie wel vaker meemaken. De lodge is ‘vlakbij’ Spitzkoppe, ons reisdoel voor de volgende dag. Folkert had zijn hardlopen schoenen mee en aan, hij wou een stukje rennen. Ik mee, had er ook wel zin in en … wat ook mee woog … alleen in de wildernis leek me beter van niet. Het geploeter door mul zand en berg op ging afwisselend in draf, galop en wandeltempo. Volgende keer maar wel water mee nemen, bedachts ik me halverwege, we volgend een wandelroute … verdwalen kon zo goed als niet. Het laatste stukje ging weer n volle draf, we roken de stal. Lekker gegeten en met de kippen op stok. Iedereen was wel moe van de lange reis en niet iedereen had even goed geslapen tijdens de nachtvlucht.

De volgende dag dus naar Spitzkoppe en vandaar verder naar de volgende stop, een plek vlakbij Etosha National park. Spitzkoppe was snel gevonden, de ingang niet. We gingen tegen de klok in rond de bergen, dat was niet handig. Het was ook een smal zanderig en hobbelig padje. We hebben zowaar iemand de weg gevraagd en zo kwam als toch recht. Vlak voor de ingang stonden kinderen, eentje hield een lege fles omhoog, hij had dorst. Wij gestopt en hem een fles water gegeven … met als gevolg … 10 paar handjes en smekende blikken … eten … eten …. we hadden wel een zak brood en ook een rol Mentos … wel eerlijk delen (twijfel of dat gelukt is) … daarna … Dollars! Steeds meer, straks willen ze onze koelbox, kleren, telefoons etc. Zo ver hebben we het niet laten komen. In Spitzkoppe hebben we gedaan wat toeristen daar doen, foto’s maken … die volgen later.

Daarna de lange rit (4 uur) nar Etosha national park

De tocht van Groningen naar Windhoek

Het plan was om op 19 juli om 9:00 uur te vertrekken, bij het inchecken zagen we dat drop-off voor de bagage pas vanaf 12:30 kon, dus zo vroeg gaan rijden naar Schiphol leek wat zinloos. De vertrektijd voor de vlucht was 14:55 …. dus … ach … nu ja ….. al met al toch maar wel gedaan en zo werd het 9:30 toen we Haren uit reden (nog even snel wat laatste boodschappen voor onderwerg). 2 uur later op bestemming, op P6 valet parking zodat we in no time in de vetrekhal staan. Bagage konden we direct achterlaten, ging bijna zonder vlekken. 1 stuks bagage van 23 Kg was de limiet, wij hadden 23 Kg verdeeld over 2 koffers … moest kunnen ... dus niet ... het was maximaal 23 Kg EN 1 tas. Gelukkig paste alles in tas …. dat had ik thuis al gedaan. Die tweede tas opgepropt en nog ergens in de handbagage gekregen …. gelukkig hebben ze die niet gewogen … dan hadden we echt een probleem gehad.

Om 12:20, dik 2 ½ uur voor vertrek, sloten wij aan in de rij voor de security check op Schiphol. Het wachten begon, onderweg naar het einde van de wachtrij zagen we dat er ijsjes werden uitgedeeld aan de wachtenden, wij kregen niets, tegen de tijd dat wij bij de uitdeelpost waren was het ijs op … een uur later dezelfde pech …. weer geen ijs … wel water. Gelukkig stonden er borden die aangeven hoelang de rij vanaf dat punt zou duren … dat lijkt nuttige informatie … maar dat is het niet. Het geeft de reiziger het idee dat het wel goed komt. Die tijd is sterk afhankelijk van het aantal open staande bagage controles … in ons geval waren er 3 van de 15 dicht. Om ½ 3 vroeg de man achter mij hoe laat mijn vlucht ging, ik ze 3 uur. Die van hem ook. Hij wou ook weten wat ik ging doen als we de vlucht zouden missen …. wenen zei ik …. Ik bedoel weinen … het was een Duitser en ik wou hem in zijn moedertaal aanspreken, maar dat is dus jammerlijk mislukt. Hij moest na Zürich (Zwitserland) en ik wist hem gerust te stellen dat er ook treinen reden. Wel wat vaak overstappen, maar niet zo een lange wachtrij. De tijd kroop gestaag verder, net als de rij … voetje voor voetje schoven wij voorwaarts. De man achter mij werd met de minuut nerveuzer en keek constant op zijn horloge. Ik wees hem er op dat de rij niet sneller zou gaan door steeds naar de tijd te kijken. Ik was deze keer de kalmte zelve. Stipt om 15:00 uur bereikten wij de controlepost. Gelukkig was ons vliegtuig vertraagd … helaas met slechts 5 minuten. Wat ook jammer was dat de helft van onze handbagage niet door de controle kwam en een handmatige inspectie vereiste. Na kort en hectisch overleg stoven Susan, Fardau en Silke naar de gate met de opdracht het vliegtuig tegen te houden, wij (de jongens) zouden met de rest van de handbagage komen nadat de handmatige inspectie was voltooid, Zo gezegd zo gedaan. We hadden echt geluk met de vertraging … het boarden duurde langer en er moesten koffers uit van passagiers die nog verder in de rij stonden. De dames sloten achteraan in de rij, tegen de tijd dat ze aan de beurt waren begreep het grondpersoneel er niets van dat Susan 6 boardingpassen had en er maar 3 personen waren. Dat oponthoud zorgde er mede voor dat wij (de jongens) net op tijd waren en zo als laatsten instapten. Daarna duurde het nog even voordat we daadwerkelijk het luchtruim kozen, daar dat vertraagde boarden moesten we wachten op een plekje om weg te kunne vliegen.

Een half uur later dan gepland landden we in Frankfurt waar we nog 4 ½ uur over hadden om onze vlucht naar Windhoek te halen. Dat lever geen problemen op, wat overigens niet betekent dat de security check daar snel en geruisloos ging. Ze hadden maar 1 van de 5 controle punten open … we hebben kaas mee … dat vonden ze gek … hilarisch. Rare jongens die Duitsers.

Van de vlucht naar Windhoek heb ik verder weinig meegekregen, ik viel al rap als een blok in slaap, wel wat onrustig, zitten slapen is toch anders. En na een half uur waker gemaakt voor een warme hap en een uur voor landen voor … tja … sandwich …. stond op de verpakking …. klont … een oud Groning gerecht … gekookt boekweit .. komt aardig in de buurt. Klont eet je dan bij voorkeur met stroop zodat het noch eetbaar is en smaak krijgt. De sandwich was belegd met droge kaas en nog wat, maar zo ver ben ik niet gekomen. Het verwerken van de eerste hap kostte mij 5 minuten en meer energie dan de hap opleverde. Na dat ontbijt landden we veilig en uitgeslapen (ik dan) in Windhoek. Het passeren van de douane was een formaliteit. Gelukkig waren we voorbereid en hadden we een uittreksel van het bevolkingsregister voor Fardau en Silke, in vele talen, bij ons. Zonder zouden zij het land niet inkomen. De Corona controle bij de grens stelde ook niet al te veel voor. Die douane doet het beste hopen voor de rest van het land.

Dolfijnen in de rode zee

Donderdagochtend om 4:45 ging de wekker af, tot mijn grote verbazing, nee niet echt ik had de wekker immers zelf gezet de vorige avond. Waarom nu weer zo vroeg, wel een tweede poging om de lucht in te gaan met een luchtballon. we verblijven op een prachtige boot met super aardige mensen, ze vonden t zo jammer voor ons dat ze ons gratis een extra nachtje aanboden. Om Silke ook over de steep te halen (die houdt van ‘stick to the plan’) kwam Amira met t voorstel dat de meiden dan later op de middag nog een kameelrit konden maken. Iets wat Silke super graag wilde. Gisteravond waren de weerberichten gunstig, geen wind, in ieder geval nauwelijks wind. Er is wel wat wind nodig om te kunnen varen met een luchtballon. Wij er dus uit en rap in de kleren zodat we om 5:00 uur van de boot konden stappen en na een kort tochtje over de Nijl waren we bij de busjes die ons naar de startbaan zouden brengen. De boot waar we slapen en eten ligt op de Nijl, vanaf de wal kan je er niet lopend komen. Vandaar de dagelijkse boottochten. Terug naar de haven. Daar werd ons geduld aardig op de proef gesteld. We waren de eersten en het stond zwart van de witte Toyota busjes. Het ene busje na het ander busje reed weg vol met toeristen, als zo ongeveer laatste reden wij weg. Onze mede reizigers voor de vlucht waren verlaat of hadden een andere vertrektijd doorgekregen. We zullen het nooit weten, feit was wel dat we ook on 5:30 hadden kunne opstaan. Gelukkig reden we uiteindelijk wel weg. Na wat veiligheidsinstructies en ochtendgymnastiek mochten we in het mandje stappen. Er was plek voor 16 mensen verdeeld over 4 compartimenten, de bewegingsruimte was daarmee beperkt. Wat goed is want ik moet er niet aan denken wat er gebeurt al iedereen aan 1 kant van het mandje gaat staan. Na een flinke stoor warme lucht kwamen we we los en stegen bedaard op. De vlucht was het wachten meer dan waard, gelukkig maar. We stegen op vanaf de Westbank van Luxor, vlakbij de graven waar we de dag daarvoor waren geweest. Nu konden we alles vanuit de lucht zien. Het was geweldig. Dik 3 kwartier gevlogen en daarna veilig geland. Dat deden ze erg goed, de groundcrew sleepte de luchtballon de laatste meters naar een landingsplaats waar we geen schade aanrichten. Meteen omringd door de lokale jeugd die zo vroeg nog niet naar school hoeft, het was pas 7:30. Vele handen maken licht werk en al snel konden we uitstappen en met de busjes terug naar de haven.

Daar stonden onze gastvrouw en heer van de boot ons op te wachten om ons uit te zwaaien. De bus naar Hurghada stond al klaar en ook onze koffers waren in no time in de bus. Klaar voor vertrek, 4 uur in de bus, 4 uur de tijd om slaap n te halen. Dat hebben we dan ook gedaan, niet helemaal 4 uur en de een wat meer dan de ander. We zijn de rest van de dag lekker thuis gebleven en hebben Pizza laten brengen. Dat klinkt makkelijker dan gezegd, we kregen geen pizza bezorger te pakken. Maar de tuinman bood uitkomst, hij regelde Pizza voor ons en met de groente de we de eerste dag hadden gekocht hebben we een lekkere Griekse salade gemaakt. Die middag verder besteed aan het plannen van de volgende dag. Betty en Hugo zijn met kinderen ook op vakantie in Hurghade, ze zitten in een all inclusief voor 18+, daar komen wij met onze 18- dochters niet in. We zijn ze op onze eerste vakantie tegengekomen op een eilandje bij Lombok. Maar hier in Hurghada lukt het plannen niet zo. We hebben een afwijkend ritme. Na 2 dagen niet uitslapen kijken wij er tegenop om vrijdag weer voor dag en dauw op te staan voor een dag snorkelen en dolfijnen zien. We hebben gekozen voor een wat rustigere start van de dag en gaan pas om 12:00 op pad met de taxi naar de haven voor een boottocht van 4 uur.

Met 6 man (wij 4, een gids en de kapitein) zaten we op een speedboot en, eenmaal op open zee, vlogen over de golven richting dolfijnen. Ergens verderop lag een groep schepen en die lagen daar niet voor niets bleek wel toen wij er aankwamen, er waren dolfijnen. Wij hadden zwemkledij en snorkels bij de hand en waren klaar om met de dolfijnen in het water te springen. Na een paar mislukte pogingen, tegen de tijd dat wij te water lagen waren de dolfijnen weer gevlogen en wij waren binnen 30 seconden te water. Bij de derde poging was het raak, de dolfijnen beleven boven water en belangrijker, ze zwommen niet weg. We zwommen echt heel dichtbij, onze gids heeft zelf een dolfijn geaaid, dat is mij net niet gelukt. Het was echt supergaaf. Een mooi einde van de week. erna nog gesnorkeld bij een scheepswrak en n rif. Heerlijk uit eten in d marina, alle 4 aan de mojito, waarvan 2 virgi mojitos en de dag afgesloten met een spelletje op het dakterras.

Luxor dag 2

Om 4:50 ging de wekker, we hadden zegge en schrijve 10 minuten de tijd om uit bed te rollen, kleren aan en klaar staan bij de boot. Geen sinecure, maar het is zowaar gelukt. Du som 5 uur stapten we in en voeren naar de ‘haven. Daar stond al een busje op ons te wachten, maar niet alleen op ons. Er zouden nog mensen meekomen, dat was even wachten. Dat even was een kleien 10 minuten, mijn conclusie is dat we dus ook 10 minuten later uit bed hadden kunnen rollen en dan was er nog geen vuiltje aan de lucht. Ik was toen nog onwetend van wat er het daaropvolgende uur zou gebeuren. Wachten … wachten op groen licht om te mogen vliegen … er was wat wind .. te veel om te vliegen … een kwartier later … nog steeds wind … . De wind was hardnekkig en weigerde verder te gaan liegen, tijdens het ‘tegen beter weten in’ wachten hebben we wel kunnen genieten van de zonsopkomst, dat was wel mooi. Maar de luchtballon is vanmorgen niet gaan vliegen #helaas.

Terug naar de boot voor een vroegere lunch dan gedacht. Daarna kwam onze gids weer, de vrouw uit Amsterdam, die nam on mee naar de Westbank. We bleven aan onze kant van de nijl. Aan de andere kant zijnde 2 tempels en vanaf onze slaapplaats hebben we uitzicht op de Luxor tempel. De Westbank dus, daar liggen de graven. Er ligt hier een hoop geschiedenis en ze zijn nog steeds bezig met graven. We zijn eerste naar de berg van de koningen gegaan. Daar liggen alle graven van Farao’s. Alles wat vast zit is er nog, de rest is weg, leeggeroofd of naar het museum in Caïro gebracht. We zijn 3 graven in gegaan, je gaat door een lange gang de berg in, vol Egyptisch beschilderingen. Daarna kom je door ruimtes om ten slotte te eindigen bij de graftombe. Die tombe is er wel, niet te tillen, maar de mummie is dus weg, die is namelijk niet zo zwaar. Daarna naar een tempel die gebouwd is door een vrouwelijke Farao die 22 jaar aan de macht was in plaats van haar zoon. Die was zo kwaad op zijn moeder dat hij zo ongeveer alle beeltenissen van haar heeft vernield, ik vermoed laten vernielen. Van de tempel is genoeg over. Als laatste zijn we naar een grafheuvel gegaan waar Nobelen (ministers en dergelijke) liggen. We zijn naar en in het graf van de minister van wijn geweest. Zag er niet vereerd uit met schilderingen van wijnranken en andere huiselijke taferelen. Die farao graven zitten propvol symboliek.

Na bezoek aan de graven de lunch op de boot en daarna met een zeilboot de Nijl op. Die zeilboot legden naast ons aan en we konden vanaf onze boot opstappen. Er stond wind, dat wisten we al L wel zoveel dat terug zeilen een dobber zou worden. We werden dan ook opgehaald met een motorboot en dobberden met de stroming mee rustig terug. We zijn naar een strandje gevaren vanwaar we de Nijl in konden duiken, Silke en ondergetekende zijn de Nijl in geweest, kan warmer zal ik maar zeggen. Op de terugweg en ook al eerder bij het grafbezoek gingen we weer kaartlezen (Egyptische kaarten). De gids vind het leuk om te kijken hoe we in onze energie zitten, Susan en Fardau vinden het verder heel interessant. De gids doet goed haar best en zet ook wel rake dingen, maar het gaat vooral om het gesprek wat we over de kaarten hebben.

Gek genoeg zitten we nu nog steeds op de boot, het zou maar één nachtje zijn, maar we hebben verlengingen gekregen, vanwege de ballonen.

Wordt vervolgd.

Luxor, dag 1

Het is inmiddels dinsdag en het was een lange dag. Dat niet alleen het is 19:20 en we dobberen op de Nijl, gelukkig liggen we vast aan wal. De lokale omroepinstallaties doen hun werk. Het zijn er een stuk of 4, wellicht 5, die met een zeker regelmaat de goed gelovigen er aan helpen herinneren dat het weer tijd is om op de knietjes te gaan zitten, het hoofd te buigen, en dat dan bij voorkeur in de richting van Mekka. De plaatselijke omroepers hebben de klok niet op elkander afgestemd, ze roepen door elkaar heen en de een ook langer en vooral harder dan de ander en ze beginnen relatief op een willekeurig tijdstip zo rond 19:00 uur. 2 uur geleden deed een soortgelijk ritueel zich voor, waarschijnlijk eerder op de dag ook al wel, alleen dat viel niet zo op. Geluid draagt ver over water.

Even terug naar maandag, want daar was ik gebleven. We zijn uiteindelijk toch maar de deur uit gegaan om 16:00 uur, 3 uur later dan het oorspronkelijk plan. Maar het zwembad was ook zo lekker warm en we waren nog moe. Met de taxi naar een dorpje ten zuiden van waar we zitten, El Gouna, niet echt een dorp, meer een uit de grond gestampt toeristisch verblijfplaats. Mooi aangelegd, dat moet gezegd worden. Ruime keuze uit restaurants, ook makkelijk. Eerst aan een stand tent wat gedronken en een pizza als hapje. Daarna op zoek naar warm voedsel wat we vonden bij de witte olifant, een Thai restaurant. De rode en groen curry waren om de vingers bij af te likken. De meiden genoten van sushi, loempia's en noedels met kip en niet te gekruid. Na de heerlijk maaltijd, een soort van erg late lunch en vroeg avondeten weer terug naar onze villa. Daar nog even een duik genomen in t zwembad en samen een film gekeken op Netflix.

De volgende dag (dinsdag dus) werden we om 8 uur opgehaald voor een tocht naar Luxor, al met al duurde dat 5 uur, een uur langer dan de ingeschatte 4 uur. Maar dat komt door al die controleposten die we om de haverklap tegenkomen. Het is hier een veilig land, gelukkig rijden we zelf niet, want ik vrees dat ze niet allemaal Engels spreken bij de controleposten en dan wordt het een lastig gesprek om er langs te komen. Hoewel, onze chauffeur zegt een paar woorden waarvan er een “Holland” is en daarna mogen we ook direct verder rijden. De eerste 3 uur door de woestijn en over een bergkammetje. Waarna we in de buurt van de Nijl kwamen, alles was groen en we reden daarna nog dik een uur langs een kanaal, vandaar dat alles zo groen is. Wat mij wel opvalt is dat ze hier in Egypte, zoals in wel meer landen, verder gaan met bouwen zodra er weer geld is. Geld op, stoppen met bouwen. Het effect is dat bijna 90% van de huizen niet af is, er kan altijd nog een verdieping bij of het dakterras moet nog worden afgerond. Verder is de overheersende huiskleur zandbruin end at in vele varianten. Erg kleurrijk, zoals in Azie is het allemaal niet. Eindelijk na dik 4 ½ uur rijden kwamen we in Luxor, we staken de Nijl over, echt een brede rivier hier. En iets later stopten we bij een haven. Nu is haven een groot woord, er lagen alleen bootjes om mensen (vooral toeristen) mee te vervoeren over de Nijl. Vandaar werden we naar onze slaapplaats voor de nacht gebracht.

Aan boord stond de lunch al klaar, we waren wat later dan verwacht. De Nederlandse eigenaresse vertelde alles over de boot, hoe ze er aan gekomen was, hoe ze in Egypte was beland. 5 dagen nadat ze haar huidige man voor het eerst had gezien is ze getrouwd. Dat was dik 4 jaar geleden. Na haar verhaal ging ze voor ons ieder kaart lezen hoe het met onze energie zat, dat was wel grappig. Ik kreeg een kaart van de verhalenverteller, dus ik moest wel een schrijver zijn. Vandaar dat ik nu weer in pen ben geklommen om haar gelijk te bewijzen. Moet gezegd worden dat ieder van ons best treffende kaarten getrokken kreeg. ‘Trok’ omdat je ze niet echt trekt, ze schudt de kaarten zo rommelig dat er een paar uitvallen, dat is ‘een kaart trekken’. Na het kaartlezen en lunchen konden we vol hernieuwde energie en met een volle buik richting de oudheden. het grootste tempelcomplex van de wereld Karnak. Erg oud en erg mooi. t Leuke was dat de tarot tekens van de kaarten overal op de muren terug kwamen. Amira, onze gids vertelde er enthousiast over. Omdat onze gids er min of meer kind aan huis is krijgt zij meer te zien, wij dus ook. Er gingen deuren open die voor anderen gesloten blijven, ook echt. Het tempelcomplex is een open lucht museum en op den duur werden we meegenomen van de gebaande paden af. Tot aan een deur die op slot zat, gelukkig kwam er een gids aan met een sleutelbos en die liet ons naar binnen. Daar zat een beeld in een afgesloten ruimte, die daar al 4000 jaar staat en waar wij ook van mochten genieten. Dat was wel cool. Later ook nog 7 rondjes rond een heilige steen gelopen, dat levert vruchtbaarheid en rijkdom op. Fardau en ik hadden moeite om de rondjes compleet te maken. Fardau werd vriendelijk gevraagd of ze met een meisje op de foto wou. Nu ja, het gezegde van de vinger en de hand, ging hier ook op. Fardau was het middelpunt van de belangstelling en 20 selfies later konden we weer verder wandelen. Ik heb overwogen om mijn hand op te houden voor een kleine gift als dank om met mijn dochter op de foto te mogen … .Erna een rit op een paardenkoers door Luxor en naar de Luxor tempel. Ook mooi! Daarmee de belangrijkste bezienswaardigheden van de Eastbank gezien.

Terug op de boot het avondmaal en vroeg naar bed, we gaan morgenvroeg (5 uur, ja echt 5 uur opstaan, we zijn op vakantie!) over Luxor varen met een luchtballon #zinin

Egypte 2020. Aankomst weekend

We zijn zaterdagmiddag (15-02) vertrokken met de avondvlucht van Dusselfdorf naar Hurghada waar we dan om 2;00 uur ’s nachts zouden aankomen. Alles verliep op rolletjes, haast niet te geloven zo gesmeerd als het ging. Maar op het laatst ging het toch mis, er was niemand thuis. We waren wel bij de juiste villa, dat was zeker, we waren gebracht door de ‘huis’taxi. Die wist ook niet wat er aan de hand was. Gelukkig was er wel ene deur open om op het terrein te komen en na een twee poging bleek een raam toch open te zijn. Zo kwamen we binnen. Lijkt wel net als vorig jaar was Fardau van mening, nu ja. Ik niet. Dat was echt wel andere koek. Toen wisten we lang niet eens zeker of we wel in het goede huis waren, dat was hier geen vraag. Daarbij, het was ook gewoon netjes. Iedereen een bed opgezocht en .. hup … in de horizontale positie… op naar dromenland.

De volgende dag na een goede nachtrust toch wel op tijd uit bed. We hebben voor de middag een tocht met Nederlands sprekende gids door Hurghada. Keurig om 13:00 uur, ze zijn hier goed van de klok geen Balinese toestanden. Leuke gids, Nederlands geleerd via internet. Eerst naar een groentemarkt waar we ook maar wat boodschappen hebben gedaan, daarna naar een Moskee, scheepswerf en de haven. Tot slotte winkelen in de supermarkt. We zitten immers niet alles inclusief (daar zijn we niet van), maar moeten zelf voor ons natje en droogje zorgen. Overigens tijdens de wandeling met de gids een late lunch gehad met warm eten. Dus als avondeten stond een broodmaaltijd op het programma lekker makkelijk.

Susan heeft intussen ook met de eigenaar gesproken. Als tegemoetkoming hopen we het verwarmen van het zwembad niet te betalen, die stond ook nog niet aan. Maar inmiddels is het water lekker warm.

Morgen, maandag, een rustdag

Groet, Susan en Jan met Fardau en Silke. Jesse en Folkert passen op ons huis in Haren