Sossusvlei.

Vanmorgen (9 augustus) hadden we behoorlijke problemen met het onder de knie krijgen van het fornuis. Op den duur dacht Folkert dat het handig was om te voelen of het al warm was … ja dus .. lekker warm. De rest van de dag is Folkert druk bezig geweest met koelen van zijn vingers. Gelukkig was Susan zo slim om wat ijs te vragen bij de lodge waar we haar jurk op konden halen die ze ergens had laten liggen. Daarvoor boodschappen gedaan, dus de auto zat vol eten en drinken, klaar voor de tocht.

Eerst rustig door Windhoek en dan de stad uit over de C26. Het wegennet is vrij simpen; B-wegen zijn asfalt, C-wegen met een beetje geluk ook asfalt en anders niet en de rest alles behalve asfalt. We leken geluk te hebben, we reden over een geasfalteerde C-weg. Na een klein kwartier zag ik de kleur van de weg verderop gravel-rood worden ipv asfalt grijs. Dat leek niet goed … en was het ook niet. Asfalt was voorgoed verleden tijd, nog 179 Km te gaan en ik kon amper 40 halen, zo slecht was de weg. Dat gaat dus 4 uur duren dacht ik bij mezelf … hopelijk wordt het beter. Dat werd het ook wel en zo af en toe tikte ik zowaar de 100 aan. Het was lekker rijden … hard werken … dat wel … maar niet inspannend. Een stuk makkelijker eigenlijk dan de kaarsrechte weg vol asfalt waar je bijna in slaap sukkelt van de saaiheid. Zoals de rit van gisteren, gelukkig konden we toen veel wisselen van chauffeur. Rond een uur of twee begonnen wat magen te knagen, we hadden nog geen lunch gehad. Even een kort stop gemaakt op, wat later bleek, de top van de pass waar we over gingen. We waren ongemerkt aardig wat meters omhooggekomen. Het uitzicht was schitterend! Daarna volgde een straffe afdaling … geen hardspeldbochten en geen al te steile afdalingen … maar wel opletten geblazen. Naast mij een nerveuse Susan die niet zo van de hoogtes houdt, ik was maar al te blij dat we niet langs diepe afgronden reden en op een smalle weg. Dat zou de zweetproductie alleen maar doen toenemen. Na de afdaling weer door over de gravelrad. Op het dashboard zag ik een lichte branden …. het leek op een band … ik zou toch geen leegloper hebben dacht ik. Even later verscheen de bandenspanning in beeld, 3 keer 2.9 bar en 1 keer 2 bar. Dat was niet goed, het moet eigenlijk 4 keer 2 bar zijn op die gravel wegen, iets zei mij dat we linksachter een leegloper hadden. Ik hoopte dat het na 2 bar zou stoppen met dalen … niet dus! Een paar minuten later was het 1.6 bar … ik wist genoeg. Bij 1.5 bar kwam er een geluidsignaal … ontkennen had geen zin … paniek bij de rest … lekke band! Gelukkig dus een leeglopen en rustig een stopplek opgezocht, gelukkig brede wegen en is bepaald niet druk. Het 5^e wiel aan de wagen hing onder de auto, bij het inpakken had ik het gereedschap al zien liggen, dat was ook zo boven water. Jesse met het reservewiel aan de slag en ik met de krik. Daarna het lekke wiel losdraaien, eerst de auto wat lager … dom van mij! 4 bouten gingen er moeiteloos af, voor de 5^e hadden we speciaal gereedschap nodig. Lichtte paniek maakte zich weer meester … Susan op zoek naar het nr van Hertz om ze te bellen. Op zich een goed plan … maar in het midden van heel weinig en ook met weinig connectiviteit met het mobiele netwerk … niet heel zinvol. Wel kwam ze wat geks tegen … zoeken jullie dit? Inderdaad de ontbrekende sleutel tot succes. Daarna was het wisselen een eitje, band weer vastdraaien en we konden weer verder. Al met al duurde deze wisselen aanmerkelijk langer dan de kleine 3 seconden die het Red bull racing team nodig heeft om 4 banden te wisselen. De verder rit verliep zonder kleerscheuren en een klein uur voor zonsondergang kwamen we aan op locatie. 3 dagen was het plan in het WiFi-vrije Bushman lodge. Op zich een pracht plek …. Maar 3 dagen geen WiFi! Dat gingen de kinderen niet trekken, het compromis was 1 nachtje. De eigenaar van de lodge was erg aardig, hij belde zijn ‘buren’ van de namib grens lodge en boekte daar 2 nachten voor ons … met WiFi bij de receptie. Hij had spul om brandwonden te verzorgen, daar heeft Susan Folkert zijn vingers mee verzorgt. Ook hielp hij ons met de bandenspanning op alle banden naar 2 bar terug te brengen en we hebben een paar woorden Afrikaans geleerd.

Die nacht vond de wonderbaarlijke genezing van Folkert zijn brandwonden plaats, niets meer aan het handje. Na de welverdiende nachtrust de auto weer inpakken en op weg naar Sossusvlei. Het zou een lange actieve dag worden, dik 2 uur heen rijden, 3 uurtje in het park, dan weer 2 uur rijden en in de tussentijd ook een nieuwe reserveband, eten, tanken en koffie met appelgebak. De wegen waren qua kwaliteit hetzelfde, gravel en zo af en toe wasbord taferelenen, maar verder zo goed als vlak. We reden langs en om de bergen heen, links Namib mountains en rechts op gepaste afstand duinen. In Solitaire een stop voor tanken en koffie met appeltaart. Daarna verder en nu links bergen met een Duitse naam en links een vlakke droogte. Na een uurtje rijden de afslag naar rechts alwaar ik dacht een fata morgana te zien in de vorm van een asfalt weg. Het was geen gezichtsbedrog, het was echt, zomaar vanuit het niets een asfalt weg. De laatste 5 km kon alleen met een 4x4 en wij moesten dus verder met een safari bus. Een wandeling de duinen in, met de brandende zon op onze bolletjes, goed ingesmeerd en een fikse voorraad water mee. Al met al te zwaar voor Silke, ze is op het hoogste punt van de wandeling gestopt en gewacht tot wij terugkwamen. Het laatste stuk was een afdaling naar aan zandvlakte (wit/geel zand ipv rood zoals het duinzand) met dode bomen. Daar een foto shoot gehouden, zonder Silke dus en daarna terug wandelen. Fardau heeft geprobeerd om van de duinen af te rollen, maar uiteindelijk besloten dat wandelen toch beter was. Al met al begin de tijd te dringen, de vakantievierende toerist in Namibië wil graag een uurtje voor zonsondergang van de weg zijn. Maar eerst een nieuwe band … in ieder geval geen lekke reserveband …. de band kon gelapt worden en tijdens die stop een erg late lunch genoten. Daarna kroop Folkert achter het stuur en gingen we in galop naar Namib grens. De laatste 50 Km gingen over een D-weg, ergo minder kwaliteit, in dit geval een smallere weg en zo af en toe echt slecht omdat het gravel was weggespoeld en je over stenen reed. Haverwege heb ik het stuur overgenomen omdat de weg met ruim 10% omhoog ging. Tot mijn verassing kleurde de weg voor mij naar asfalt grijs … het zou toch niet waar zijn …. dat was het ook een soort van niet …. geen asfalt maar grijze klinkers. Die waren wel zo aangelegd dat ze op hun plek bleven liggen, dat reed een stuk fijner en beter in een klim. Al met al kwamen we een klein uurtje voor zonsondergang op de plek van bestemming. Onderweg, ondanks het gortdroge landschap, toch levende wezens gezien die zich hier staande weten te houden. Er groeit wel genoeg geel-gras en zo hier en daar struiken, water is het probleem voor dieren.

We zitten nu op één van de mooiste plekken van onze vakantie, het si dan de combinatie van de villa en de locatie. De villa heeft open keuken en doet qua oppervlakte niet heel erg onder voor onze open keuken. Naaste de villa staan 2 kleinere huisjes waar alleen een slaapkamer met douch en een WC in is. De derde slaapkamer zit aan de villa vast. Het is allemaal tegen de rotsen aangebouwd en zo hier en daar bestaat de muur uit rotsen. Verder veel ramen met ruim uitzicht. Een mooie afsluiting van de vakantie om hier 2 nachten door te brengen en vandaag een relax dag te houden.

Morgen (lees vrijdag) vangt dan de laatste activiteit aan met enige spanning in zich. Terugvliegen. Nu zal het vliegen an sich geen probleem zijn. Het is ten eerste te hopen dat de piloten van Lufthanza niet weer in staking gaan en ten tweede dat 70 minuten overstaptijd in Frankfurt genoeg is om de vlucht naar Amsterdam te halen. Daar maken we ons wel wat zorgen over, maar eerst genieten van de dag en morgen shoppen in Windhoek en dan om een uur of 20:00 vliegen.

Windhoek

We zijn nu in Windhoek, vanmorgen vroeg (06:00 uur) opgestaan om bij zonsopgang te kunnen vertrekken. Zo vroeg omdat het onduidelijk is hoelang de tocht gaat duren, volgens google maps dik 10 uur, volgens mensen die wij vaag kan het wel in 7 uur. We gaan van het ergste uit en met een uurtje oponthoud bij de grens leek het ons dus verstandig vroeg te baan op te gaan. De tank vol, je weet maar nooit, op weg. In Botswana hebben Susan en ik achter het stuur gezeten, vanwege het internationale rijbewijs dat wij hebben. De weg is behoorlijk goed, nauwelijks putholes. Het Afrikaans voor puthole is slag-gate, Arikaans is een soort van Nederlands. Ik vertel ook altijd de grap dat het woord slag-gate niet voorkomt in de Nederlandse taal, omdat wij geen slag gate in onze wegen hebben. Ook hebben we ons netjes aan de snelheid gehouden, de kans op controle is in Botswana aardig groot is ons verteld. Zo net voor de middag kwamen we bij de grens, net daarvoor de tank vol gegooid, we hadden nog wat cashgeld dat op moest. De grensformaliteiten duurden deze keer lang, in ieder geval langer dan we gewend zijn, wel het uur waar we rekening mee hadden gehouden. Daarna vol gas door Namibië, ze zijn hier niet zo streng met snelheidscontrole. De jongens mochten ook weer hun stuurmanskunsten tonen, eerst Jesse en daarna Folkert. Vlak voor Windhoek was er een soort van grenspost, deze keer bezet, Folkert moest zijn rijbewijs laten zien. Die had hij gelukkig mee, mar wel ergens onder in een tas. Inderdaad ook zonder internationaal rijvaardigheidsbewijs mag je hier autorijden.

Vanavond zijn we naar Joe’s beer garden gegaan voor een heerlijk avondmaal, veel vlees en uiteraard bier. Nu zijn we weer terug in ons tijdelijke huis, het is een airb&b huur voor één dag.

Het laatste weekend in Maun was rustig aan doen, verlengen van de huurauto ging relatief snel. Naar een biercafé geweest, zwemmen en zondag nog een massage voor de liefhebbers. Fardau en ik hebben ondertijd de laatste aflevering van stranger things gezien. Er komt in ieder geval nog een 5^e seizoen, dat bleek wel aan het einde.

Roya Tree lodge

Met huizenruil zitten we nu 5 dagen in een huis op het terrein van de Royal Tree Lodge, dat tegenwoordig Thamo Telele heet. Het is een klein reservaat met als grootste attractie een kudde giraffen. Ze doen hier onderzoek naar het wel en wee van giraffen, vandaar die kudde. Zelf hebben we de giraffen nog niet gezien, wel impala’s, een kudde Gnoe’s en Zebra’s. Binnen het park is een privé stukje waar 2 huizen op staan, beide van dezelfde eigenaar. De eigenaar is thuis en slaapt in het voorste huis, het achterste huis is voor ons, groot genoeg voor 6-en. In het voorste huis s overdag een huishoudster aanwezig, gelukkig maar. Ze helpt ons ook op weg en aan bestek, borden, pannen en allerlei ander keukengerei. De keuken is niet ingericht voor 6 personen die zelf ontbijt, lunch en avondeten maken. We hebben hier ook de was gedaan … laten doen … om eerlijk te zijn en vandaag een lunchpakket meegekregen van de huishoudster voor onze boot-safari.

Gisteren het reservaat verkend en gezwommen in het zwembad. Verder een relax dag genomen. Vandaag de bootsafari. We waren mooi op tijd ter plaatse, daar bleek dat de man die de safari had geregeld niet helemaal zeker was van onze komst. Kortom hij moest alles nog op de laatste minuut regelen. Gelukkig is het nog steeds niet superdruk met toeristen, dus alle nog even snel regelen was zo gebeurt. Een half uurtje later dan gepland vertrokken we dan. De 6 uur varen op de boot vlogen voorbij, zoals Folkert het zei “lekker rustig genieten”. Zo’n boot is toch heel wat anders dan in een auto over hobbelige wegen een safari doen, op de boot zit je meer voorin. We zijn een aar keer aan land gegaan om te lunchen, bene te strekken en een oud dorp bezoeken. Van dat dorp was niet veel meer over dan wat palen en met enige fantasie kon je daar uit halen dat het een dorp was. Nu helpt het natuurlijk niet dat de huizen 100% van natuurlijke materialen waren gemaakt en dat het dorp jaarlijks onder water kwam te staan, vandaar dat het dorp is verlaten. De Okawonga rivier zoekt zo zijn eigen loop en vanaf oktober stijgt het waterniveau met in totaal 1,5 tot 2 meter. Dan staat er heel veel onder water, de rivier is nu een smal kabbelend beekje.

Morgen staat een bezoek aan Hertz op het programma, dan gaan we de administratieve molen weer eens uitdagen. Om een lang verhaal kort te maken, wat geen sinecure is, we hebben 2 verschillende huurafspraken voor de huur van een auto bij Hertz, beide keren dezelfde auto. We willen nu dat 2^e huurcontract al zaterdag laten ingaan, zodat we de auto het weekend houden en we maandag om 7:30 kunnen vertrekken voor de lange rit naar Windhoek. We zullen zien of het lukt, en vooral hoelang het duurt.

Omogolo

De ochtend was gereserveerd voor een Spa: Massage, pedicure, manicure en gezicht behandeling voor de liefhebbers. De liefhebbers waren Susan, Folkert, Fardau en Silke. Ik had geluk dat Fardau geen al te grote liefhebber was, ze was als laatste aan de beurt. Er konden maximaal 3 personen tegelijk worden behandeld. Dus ik met Fardau weer een aflevering van stranger things gekeken, de op één na laatste, nog één te gaan. Relatief ongestoord kunnen kijken, ik moest wel zo af en toe de Spa dames helpen met water koken en het vinden van het toilet … zelf naar het toilet. De eigenaar kwam langs om te informeren dat er leeuwen in de buurt hadden ontbeten en er was nog over voor het avondeten. Die leeuwen hadden dus geen haast, of wij ze ook wouden zien. Na de Spa zijn we op game drive gegaan. Het eten wel gezien, een 7 jaar oude koe had het loodje gelegd, maar de leeuwen waren goed verstopt en met het menselijk oog niet waarneembaar. Waarschijnlijk zouden we ze wel zien als we de auto uit zouden gaan en naar de dode koe zouden lopen. Dat mocht niet. Ongerichte zaken huiswaarts gekeerd. Onderweg wel een en counter met een olifant, die stond op de weg. De gids vertelde ons wat hij deed en waarom. Eerst stoppen en laten merken dat je elkaar hebt gezien … dan een beetje oprijden … als teken ga weg wij willen er langs …. De olifant begrijpt dat en geef je dan wat tijd om rustig te kijken waar hij heen kan … dan wat verder oprijden … de olifant kiest het hazenpad …. klaar is kees. Dit klinkt simpel, en is het ook wel, alleen als het een kudde betreft en je moet tussen de kudde door dn heb je een probleem.

De rest van de middag op de verhoogde veranda gezeten met uitzicht op een waterplas. Een plas die veelvuldig en langdurig werd bezocht door olifanten. De hele middag waren er constant een stuk of 5 olifanten aan het drinken, modderbad nemen, tegen een boom aan schuren, beetje tegen elkaar aan lopen duwen en poepen. Da laatste doen ze 12 keer per dag, goed van structuur, de oever van de waterplas lag er vol mee.

Die avond voor het huis, buiten dus, de BBQ aan, vuurtje stoken en de kooltjes op een hoop leggen en daarboven vlees bakken/BBQ-en. Terwijl we daar zo druk mee waren was er een geweld en gebrul van de olifanten aan de ander kant van het huis, bij de waterplas. Wij er in volle draf naartoe om te kijken wat er aan de hand was. Met een zaklamp met rood licht de over afgespeurd. Al rap zagen we de oorzaak van al het olifanten-drama, een leeuw met dorst. Gelukkig had de leeuw louter dorst en zat zijn maag vol met koe. Ik denk wel dat hij het vlees heeft geroken maar angst voor vuur heeft hem weerhouden van verdere actie. Die nacht zijn Folkert en ik buiten op de veranda gaan slapen, de wacht houden. Geen leeuwen meer gezien wel weer de nodige olifanten. Al met al was dit een lek die een plaatsje verdient in de top 5 bijzondere locaties.

Chill farm

De volgende dag op tijd weg, grens weer over, bagage ophalen, inchecken voor de vlucht van Kasane naar Maun en daarna ……. wachten. We waren ruim op tijd, tijd genoeg voor lunchen op het vliegveld. Alleen, geen etenswaren in de vrije verkoop. Uiteindelijk is Susan met een taxi op jacht gegaan naar eten. Jacht klinkt wat raar, maar in Botswana gaat alles enkele versnellingen lager, het woord snel en haast komt niet voor in hun taal, nochtans zeker niet in hun gedrag, uitzonderingen daargelaten. Kortom Susan de keuken in om te vertellen dat het wat sneller moest, mevrouw dat helpt niet want nu ben ik met u aan het praten en niet aan het werk. Mooi excuus, maar het leek er niet op dat er erg hard gewerkt werd. De rest zat intussen met luid knorrende magen in de wachtruimte. Een klein uur voor vertrek kwam Susan terug met een late lunch, goed eten, niet genoeg omdat Susan halverwege had gezegd “Laat de rest maar zitten”. Als ze had gewacht op de rest dan hadden we onze vlucht gemist. Bij aankomst in Maun weer een stukje Botswaanse efficiëntie mogen waarnemen. We zaten op een vlucht naar de hoofdstad met een tussenstop in Maun, waar wij er uitgingen. De koffers kwamen vlot op de lopende band, een goed begin, maar helaas, niet al onze koffers, slechts 1. Jesse zag de man die de koffers uit het vliegtuig had gehaald een paar keer vanuit zijn ruimte naar de wachtende toeristen kijken. Waarom staan ze er nog … weer kijken … nee ze gaan niet weg … wat is er aan de hand. De man kwam uiteindelijk met zijn gezicht om de hoek kijken en sprak de dichtbij zijnde toerist aan. We stonden allemaal nog te wachten op de rest van de bagage …. welke rest?. De man in volle draf terug naar het vliegtuig, dat er gelukkig nog stond. Op zoek naar koffers die er in Man uit moesten. Ondertussen nam de ongerustheid bij ons toe. Plannen werden gesmeed om desnoods de runway op te rennen om het vliegtuig tegen te houden …. hadden we maar trekkers meegenomen, dan konden we de runway blokkeren. Tot zulke drastische maatregelen hoefden we niet over te gaan, nadat ons geduld behoorlijk op de proef was gesteld werden wij weer verenigd met onze bagage. Op naar Chill farm, na een uur rijden door de Onkawonga delta kwamen we aan op bestemming.

Zondag 31 juli stond een game drive van de hele dag op het programma, die hebben we afgezegd en zelf een half uurtje gewandeld de rest van de dag de naam van de farm eer aangedaan en er een chill dag van gemaakt. De kinderen waren moet van een 2-daagse in Zimbabwe en de lange reis van de dag ervoor. Even en dag bijtanken.

Gisteren zijn we weer aan het reizen geslagen, eerst naar Maun waar we een auto bij Hertze hebben opgehaald. Ook hier weer. Met stijgende verbazing, een staaltje Botswaanse werklust gezien. We waren de enige klanten en er hing een bordje waarop de autohuurder verzocht werd zijn rijbewijs en paspoort binnen handbereik te houden voor een efficiënte afhandeling. Die efficiënte afhandeling vereist ook dat de verhuurder zijn spulletjes voor elkaar heeft zodat het hele administratieve proces binnen 10 minuten kan worden afgehandeld. 10 minuten is wel zo ongeveer de tijd die dat normaal in beslag neemt, maar niet in Botswana, een uur dus. En dan mocht op ons verzoek, bij hoe uitzondering, Susan de auto inspecteren op schadevrij zijn. Dat moest ik als bestuurder eigenlijk doen, scheelde 5 minuten. Nadat we dus eindelijk de sleutel hadden konden we Maun door op zoek naar voedsel voor de komende dagen. We zitten dan op een lodge ver weg van winkels en de verdere bewoonde wereld voor 2 dagen, dus eten is belangrijk. Al met al kostte dat ook weer meer tijd dan gepland …. op weg naar Omogolo Bush lodge. De verharde weg naar Tsjau en daar rechtsaf en dan de aanwijzingen opvolgen. Dat ging eerst mis, we reden een rondje door het dorp. Daarna weer opnieuw proberen en bij een soort van 5 sprong de weg gevaagd ipv gokken. Bleek de man die we de weg vroegen ook op weg te zijn naar Omogolo, we konden hem volgen. Halverwege van auto gewisseld omdat verder rijden met een 2WD geen optie was. Na een lange tocht kwamen we eindelijk aan op de bestemming.

Na het uitladen en een rondleiding door de lodge schonk Jesse zichzelf even een lekker glas whisky in. Voor de ontspanning, en op wat ruimte te maken, eerst even de blaas legen op het toilet. Toilet hier is een soort van open toilet, je kan als staand mooi de omgeving opnemen. Tot Jesse zijn grote schrik zag hij een groep naakte mensen bij de lodge, nu ja naakt, zo goed als naakt, extreem spaarzaam gekleed. Het waren de bushman voor onze geplande bushwalk. Niet iets waar iedereen trappelend van ongeduld op stond te wachten, maar wat moet dat moet. Een half ur na aankomst waren liepen we in colonne door de bush. De bushman lieten ons zien hoe ze vroege leefden van de jacht: zelf een strop maken, inclusief touw van schors, daarna vuur maken en nog een dansvoorstelling. Allemaal erg leuk om te zien. Onderweg, in de verte, nog en olifant gezien. Later op de avond vanaf ons balkon zagen we meerder olifanten bij de waterplas voor de lodge en van veel dichterbij. Deze keer gingen we redelijk met de kippen op stok, een paar uur later, dat wel, naar om 22:00 was iedereen vertrokken naar dromenland.

2-daagse van Zimbabwe

Zimbabwe is het derde en laatste land dat we deze vakantie in Afrika bezoeken, slechts 1 nacht. Het is ook de meest oostelijke plek die we bezoeken, daarna trekken we naar het westen door Botswana terug naar Namibië. Meestal regelen we alles, ook vervoer, vanuit Nederland, zodat we op de vakantie geen tijd besteden aan geregel. Deze vakantie hadden we de rit naar Zimbabwe nog niet rond, wel 2 aanbiedingen, maar het was wat duur. We zaten te overwegen met een taxi naar de grens, de grens over, en in Zimbabwe een taxi naar Victoria falls. Lastig punt aan dit plan was de onduidelijkheid over de taxi mogelijkheden en bijbehorende kosten. Na veel wikken en wegen gekozen voor de aanbieding van KG, tip van de eigenaar van het huis waar we zitten. Onderdeel van het wikken en wegen was ook dat via Zambia reizen een gebruikelijke route is, je kan dan een soort van falls-visa kopen die geldig is voor Zambia en Zimbabwe. Dat is vrij nieuw en kan ook pas sinds er een brug over de Zambazi is de Botswana en Zambia verbindt. De falls-visa is niet geldig in Botswana, maar dat is voro ons geen probleem, voor Botswana hebben we geen visa nodig.

Stipt om 9 uur stonden ze klaar en vertrokken wij, grensformaliteiten waarlijk geen probleem, we hebben een visum voor Zimbabwe gekocht een geen falls-visa. De COVID-registraties werden nauwelijks bestudeerd, het visum proces duurde wat lang omdat de man alles handmatig opschreef. Daarna konden we de grens over waar de volgende bus met chauffeur al op ons stond te wachten. Blij dat we voor de transfer hebben gekozen, er was geen taxi te bekennen aan de Zimbabwe kant.

Leuk gesprek gehad met de chauffeur. De 2 jaar Covid waren een ramp. Hij had bijna genoeg gespaart om zelf een auto te kopen en toen kwam Covid. Zijn spaargeld is in die 2 jaar als sneeuw voor de Zimbabwaanse zon gesmolten, de hele uitgebreide familie heeft van zijn spaargeld kunnen overleven. Hij was superblij dat het toerisme eindelijk weer op gang kwam, weliswaar nog niet op het niveau wat het geweest was, maar genoeg. Hij bracht ons eerst naar het verblijf voor de nacht, waar we onze koffers konden stallen … een groot deel van onze bagage stond nog in Botswana in het airb&b huis. Met een paar rugzakjes weer de bus in, inmiddels was het gezelschap verrijkt met een mannetje die ons van alles en nog wat aanbod. We hadden alles al geboekt, er was echt geen ruimte voor meer. Ook niet voor bungeejumpen, abseilen of een helikopter vlucht. Eerste punt van onze drukke dag was lunch bij het lookout café. Een café met uitzicht op de brug tussen Zimbabwe en Zambia over de Zambezi, een stukje na de Victoria falls. Lekkere lunch en genoten van het uitzicht, zonder reservering was er geen plek. Daarna de 5 minuten teruggelopen naar de ingang van het Victoria fall park. Omdat we geen aanbieding kregen voor een regenpak zijn we zonder naar binnen gegaan, was op zich ook niet echt nodig. Zo hier en daar werden we wel wat nat van de mits, maar een regenjas was niet echt nodig. Ruim een uur rondgewandeld langs de watervallen, want overal aan de overkant stroomt water naar beneden. Door de zon en de regendruppels ook overal regenbogen, nu weet ik zeker dat er aan het einde van de regenboog geen pot met goud staat.

Park uit en alras kregen we een taxi rit aangeboden, na stevig onderhandelen ging de prijs met 50% omlaag. Daar gingen we (lees Susan) mee akkoord. Werd het uiteindelijk toch 1 dollar per persoon … USD … en dus 1 dollar duurder. De Zimbabwaanse pond is een volstrekt waardeloze munt … die gebruikt niemand, vandaar USD als betaalmiddel. Die hadden we in voldoende mate bij ons, in verband met kosten van visa en entree voor Victoria falls. Na 10 minuutjes waren we bij de high tea, ook van tevoren gereserveerd. De taxichauffeur was een slim man, zoal de meeste. Hij wou weten wat ons plan was voor de rest van de dag, natuurlijk bood hij aan ons voor een vriendenprijsje rond te rijden. Daar gingen wij in mee, het was, zoals alle Zimbabwanen, een aardige man met een heerlijke dosis humor en zelfspot. Kortom we gunden hem wel wat. De high tea was heerlijk, hoewel Fardau niet akkoord ging met de koffie keuze van de mannen. We hadden een high tea besteld geen hoge koffie. Nadat we ons tegoed hadden gedaan aan de high tea op naar de volgende afspraak. De taxi kwam er net aanrijden toen wij naar buiten liepen, mooi op tijd. Op naar borrelen bij zonsondergang met uitzicht op een waterplas, dus drinkend wild. Bijna iedereen aan de cocktail, ook zonder alcohol en zo zaten we daar op rij, allemaal met het gezicht richting de ondergaande zon. We zouden daar ook een avondmaal gaan genieten, hoewel de buikjes al aardig vol zaten van de lunch, high tea en borrel. Alleen maar een hoofdgerecht en verder niets. Naast ons zaten 2 Canadese dames en daar een erg leuk gesprek mee gehad. We hadden zeker het idee dat die ook al aardig in het glaasje hadden gekeken. Met goed gevulde magen terug naar de overnachtingsplaats. Deze keer was de taxi iets later dan ons, ik had hem een appje gestuurd dat we op tijd zouden zijn. Hij was verrast dat mijn telefoon het nog deed, die was terug naar 7%, waar een powerbank al niet goed voor is. Bij het afscheid van onze chauffeur hem ruim 10% fooi gegeven, daar was hij super blij mee. Hij bedankt iedereen persoonlijk en ik kreeg een dikke knuffel. We kregen ook een appje van hem dat hij heel blij was met de business die wij hem gegund hadden. Het was een prachtige dag en na nog even kort na borrelen zijn we tevreden en voldaan horizontaal gegaan.

De volgende dag op tijd uit de veren, terug naar Botswana. Omdat we geen dagtocht maken zijn we op rustige momenten bij de grens. Ook nu weer zijn we zo verder. De COVID papieren krijgen deze keer wel extra aandacht, maar dat heeft alles te maken met de controle drift die in Botswana heerst.

2e dag Kasane

Nu wel ‘vroeg; uit de veren, vroeg als in … om 8 uur worden we opgehaald voor een safari door Chobe NP. Gisteren vanaf het water en vandaag met een auto. Zelfde man, andere auto, wel groen … dat zijn ze allemaal. Zo vroeg met de zon nog maar net boven het maaiveld uit is het nog best wel fris om in een open safari auto te zitten. Gelukkig zijn we goed voorbereid, we wisten dat het winter is in het zuidelijk halfrond en dat het koud (10 graden) is. Na een uurtje was de zon sterk genoeg en konden we langzaam maar zeker wat kleren uit trekken. We kwamen er achter dat er gesproken wordt via de elektronische walkie talkie … maar de car-talkie was een stuk effectiever. Steeds als we iemand tegen kwamen stopten ze even om belangrijke informatie uit te wisselen. Dat werd zo gedaan omdat die informatie was die niet iedereen hoefde te horen. Zo waren er leeuwen gespot op een plek onbereikbaar vanaf de gebaande paden, die niet verlaten ogen worden. Als de chauffeur dat wel doet en hij wordt betrapt dan wordt hem zijn vergunning (lees broodwinning) ontnomen. Vandaar dat dit soort informatie mondeling wordt doorgegeven. Wij dus ook van de weg af voor 2 minuten. Langs de leeuwen die hun ontbijt (een giraffe jong) aan het verorberen waren, er lagen er ook al een paar heerlijk uit te buiken. Het was dat onze gids zei dat het een giraffe was, want daar was niet heel veel meer van over. Verder veel rondgereden, olifanten gezien, vechtende giraffen (sloegen met hun kop/nek) tegen elkaar, een familie nijlpaarden, een overschot aan apen, een paar krokodillen en de onvermijdelijke impala’s. Geen zebra’s en ook geen neushoorn, die laatste zijn niet in Botswana in het wild.

Die avond kwam onze gids weer voor het bush-diner, deze keer gingen we wel mee. Een uur rijden en onderweg boodschappen (drinken en pinnen) gedaan. Her leuke aan dit bushdiner was het eten … de Botswaanse keuken. Een soort van bonenschotel met maïs, kip, vis, een soort van klont gemaakt van sorghum als hoofdbestanddeel en voor de zure smaak citroen. Klapstuk was wel een gerecht van rundvlees dat 3 uur had gekoot in water met zout en olie en daarna uit elkaar getrokken … een soort van draadjesvlees. Na de maaktijd weer terug in de open safari auto … kou leiden … hoewel we wel redelijk gekleed waren had niet iedereen rekening gehouden met zo een winderige avondtocht. Gelukkig had Susan nog wat extra dekens meegenomen die ze op het laatste moment nog had ingepakt. Thuis gekomen snel het warme bed in.

A day in the life of Fardau

Ik (Fardau) vind het altijd leuk om papa's blogs te lezen, omdat papa heel mooi kan schrijven. Ik dacht dat kan ik zelf ook, dus vandaag ga ik een verhaal schrijven over mijn dag in Botswana.

Het is vandaag 27 Juli en we zitten in Kasane. Gisteravond heb ik nog lekker kunnen genieten van het zwembad (al was het water wel koud) en het mooie uitzicht. Vanochtend was een rustige ochtend en het was voor het eerst deze vakantie dat ik heb kunnen uitslapen. Tot 10 uur, daarna moest ik opstaan omdat we gingen ontbijten. De rest was al wakker en memmie vertelde dat er om 11 uur twee vrouwen zouden komen om memmie, Folkert, Silke en ook Jesse (want hij had last van zijn schouders) te masseren. Papa en ik houden daar niet van. Na het ontbijt ging ik douchen en heb ik mijn stranger things T-shirt aan gedaan (stranger things is een serie die papa en ik nu kijken). Ik liet mijn T-shirt aan papa zien als hint. Terwijl mem en Folkert en Silke en Jesse om de beurt een massage kregen, gingen papa en ik een aflevering stranger things kijken. Alleen duurde 1 aflevering stranger things langer dan twee keer een half uur massage. Dat vond mem niet leuk, dus werden wij bij de laatste paar minuten van de aflevering (wat overigens ook nog eens de spannendste paar minuten waren) de hele tijd onderbroken door memmie. Uiteindelijk liet mem ons wel rustig het laatste kwartier van de aflevering uitkijken en daarna ging ik met mijn broers en zusje zwemmen ... nou ja ... zwemmen, dat was het niet echt. We deden er eerst heel lang over om met z'n vieren in het zwembad te zitten. Dat duurde even omdat het water nog steeds heel koud was. Nadat we er met z'n vieren in zaten heeft memmie foto's gemaakt met het mooie uitzicht en daarvoor deden we het. Na de fotosessie gingen we ons lekker opwarmen in de zon.

In de middag had ik de taak op me genomen om tosti's te maken, dat moest snel gedaan worden want om half 3 kwam een man ons ophalen voor een boottocht, en als je de familie van Hes kent dan weet je dat wij moeite hebben met op tijd zijn. Het is wel gelukt en om half drie zaten wij met z'n zessen in een groene jeep. Ik vond het een hele mooie jeep omdat groen mijn lievelingskleur is. Twee bochten later kwam ik er achter dat bijna alle toeristen hier in zo'n jeep vervoerd worden. Tijdens de boottocht hebben we veel olifanten gezien, die kon je ook zien vanaf het huis waar we slapen en als je goed keek zag je vanaf de boot ook het huis in de verte. Naast olifanten zagen we ook buffalo's. In Namibië dacht Folkert steeds buffalo's te zien, maar dat waren gnoe's. Ook zagen we veel vogels, krokodillen, twee giraffen, leeuwen, de vlag van Botswana, een paar nijlpaarden en een dood nijlpaard. Dag zag er niet heel smakelijk uit en het stonk verschrikkelijk. Op zulke momenten zou ik willen dat ik net als Silke en papa niet kon ruiken, maar later op de avond gingen we BBQ'-en en dat rook wel lekker ?.

Het leukste aan zo'n boottocht met allemaal dieren vind ik om foto's te maken. Helaas was ik vergeten mijn telefoon op te laden. Nu heb ik papa's telefoon vol gespamt met allemaal foto's, soms ook hele random foto's. Gewoon omdat ik me verveeld.

Toen we terug kwamen van de boottocht was er een zonsondergang en dat zag er heel mooi uit. Met dat uitzicht gingen we met z'n zessen koken. Er kwam een man die ons zou ophalen voor een bosdiner. Huh, dat zou toch morgen zijn? Daar was een betje verwarring over. We hebben uiteindelijk de man teruggestuurd en gezegd dat hij morgen moet komen. Memmie vond het wel zielig, omdat die mensen dachten dat het bosdiner vandaag was. Dat is ergens fout gegaan, maar gelukkig heeft de man nog wel even kunnen genieten van ons mooie uitzicht en hij komt morgenavond weer om ons op te halen voor het bosdiner.

Dit was mijn verhaal en ik hoop dat jullie het leuk vonden.

Groetjes Fardau